Locked by you [Herschrijving]

49.

Jonas

Met een handdoek in mijn handen, wachtte ik geduldig af totdat ze klaar was met douchen. Toen ze de douche even later uitkwam en weer naakt voor me verscheen, moest ik toch nog eens slikken. Hieraan zou ik nooit gewend raken. Ik sloeg de handdoek om haar heen en drukte haar stevig tegen me aan terwijl ik over haar schouders wreef in een poging haar snel droog te krijgen.

'Ik heb je kleren klaargelegd.' Zei ik, knikkend in de richting van het rek waarop ik haar kleren had gelegd. 'Dankje.' Zei ze, maar weigerde te glimlachen. Ze had een wazige blik in haar ogen, haar huid zag bleek en ze had duidelijk moeite met zich te bewegen. Ze had nog steeds pijn en Pieter had haar bovendien nog eens heel diep geraakt op emotioneel vlak.

Toen ze haar kleren aantrok en sukkelde met het vastmaken van haar beha, barstte ze plots in tranen uit. Haar handen trilden zo hevig dat ze gewoon niet meer in staat was een simpele sluiting dicht te maken. 'Rustig maar... Zal ik je helpen?' Vroeg ik en legde mijn handen op haar schouders. Ze reageerde niet met "ja" of "nee", ze snikte alleen maar. Ik besloot haar te helpen en maakte de sluiting vast. Het was voor mij een kleine moeite, maar voor haar leek het plots onmogelijk te zijn geworden. Maar om eerlijk te zijn maakte ik haar beha liever open dan vast... Ik zal maar niet uitleggen waarom.

Ze sloeg plots haar armen om me heen en duwde haar hoofd tegen mijn borstkas aan. 'Ik heb pijn.' Huilde ze. 'Ik weet het, Bossie... Als je veel pijn hebt, knijp me dan maar hard.'

'Waarom?' Vroeg ze verward.

'Dan verleg je je focus. Dan zal je onbewust minder aan de pijn denken en zo zal ik ook een beetje met je mee kunnen lijden.'

'Ik wil je geen pijn doen.' Snikte ze.

'Geen zorgen, jij mag me pijn doen.'

'Echt?'

'Laat het me zo zeggen: ik ben het al gewend dat jij me soms pijn kan doen. Al die keren dat je me in m'n kruis trapte bijvoorbeeld... Die pijn is niet over na een paar minuten hoor!'

Haar treurige blik maakte plaats voor een spontane glimlach. Ze lachte. Precies wat ik wilde. 'Ik zal het niet meer doen.' Mompelde ze met een klein glimlachje. 'Het is je geraden! Ik wil later nog kinderen, hoor!'

'Jij wil echt graag kinderen, hé?' Vroeg ze plots.

'Ja, valt dat op dan?' Vroeg ik al lachend.

'Eigenlijk wel. Je ogen stralen als je over kinderen praat. Je bloeit helemaal open.'

'Het lijkt me gewoon zo magisch... Kinderen hebben... Het lijkt me ook gewoon geweldig om een vader te zijn. Een kind grootbrengen, dingen leren, samen spelen,...een gezin dat beschikt over harten gevuld met liefde en warmte! Ik wil kinderen. Met jou.'

'Met mij?' Vroeg ze geschrokken.

'Ja, natuurlijk met jou. Ik kan niet stoppen met aan jou te denken. Ik ben verliefd op je, maar écht verliefd. Ik wil niet zo één van die gasten zijn die een meisje al dumpt na de eerste vrijpartij. Ik wil echt een gezin met jou starten en dan samen nog lang en gelukkig leven. Ik wil een serieuze relatie waar veel liefde mee gemoeid is.'

'Je bent echt anders dan al die andere jongens hier...'

'Ja en ik wil ook niet dat je denkt dat ik daarover lieg. Dit is wie ik ben en wie ik ook wil zijn.'

'Als ik niet zo'n pijn had zou ik je een hele stevige omhelzing geven.' Zei ze en gaf me onverwachts een klein kusje op mijn wang.

Ik kleurde meteen rood en kon plots niets meer uitbrengen. Ik was verstijfd en leek in een droom te leven. 'Dit is nog beter dan een stevige omhelzing... Mag ik er zo nog een paar?'