Locked by you [Herschrijving]

68.

Evelien

Mijn moeder stormde op hem af. Pieter keek op, grijnsde en richtte het wapen in plaats van op mij, op haar. Hij schoot, maar mistte haar net. Het was echter te laat om een tweede keer te schieten, want ze had hem inmiddels al bereikt. Ze had het wapen meteen uit zijn handen geslagen en afgepakt. Het ging allemaal zo snel, ik had niet eens gezien hoe ze dat had gedaan. Wat ik wel merkte was dat Pieter intussen zijn grip op mij verloren was, daardoor kon ik uit zijn armen ontsnappen. Ik rende naar mijn moeder toe en ging achter haar staan. Ze hield het wapen strak op Pieter gericht, maar had niet door dat Luca er ook nog was.

Luca sloop naar ons toe en greep me onverwachts vast. Maar aangezien hij niet gewapend was twijfelde ik niet en vocht terug. Met mijn nagels maakte ik wonden in zijn armen, met mijn benen trapte ik in zijn maag en vervolgens in zijn kruis en met mijn elleboog gaf ik hem een stevige stoot in zijn gezicht.

Hij liet me meteen los, vloekte en schold me uit, maar durfde het geen tweede keer te proberen.

'Jullie blijven met jullie vuile poten van mijn dochter af!' Riep mijn moeder.

'Denk je dat ik bang ben?' Lachte Pieter.

'Dat ben je maar beter wel, want ik zal niet twijfelen om de trekker over te halen indien je nog één stap dichter zet.' Zei ze.

'Komaan, Ellen... Ik heb jarenlang geholpen met het verzorgen van jouw gezin. Gratis. Is dit nu wat ik daarvoor terugkrijg?'

'Je deed het niet gratis, want je deed het om Evelien van me af te kunnen pakken. Smerige hond! Ik schiet een kogel door je lijf, zo diep dat al je bloed eruit zou vloeien en je lijf ermee zou bedekken. Je zal pijn hebben, heel veel pijn. Maar je zal nooit zoveel pijn ervaren als het leed dat je ons aandeed.'

'Oké, schiet maar. Kom, doe maar.' Daagde hij uit en spreidde zijn armen. Hij grijnsde, want hij dacht dat ze het niet zou durven. 'Ik wacht...' Lachte hij, maar mijn moeder schoot.

De kogel boorde een grote wonde in zijn been waardoor hij meteen als een kaartenhuisje in elkaar zakte. Hij schreeuwde het uit.

'We moeten vluchten, nu.' Zei mijn moeder, greep me bij mijn arm en trok me met haar mee. Ik keek nog een laatste keer achterom en zag hoe Luca een poging deed om Pieter overeind te helpen, maar die had zoveel pijn dat hij zich gewoon weer liet vallen.

'Onze wraak komt nog wel!' Schreeuwde hij.

Jonas

'Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet... En het is... Groen!' Riep Katie in mijn oor terwijl ik haar op mijn rug door het bos droeg, opzoek naar Evelien.

'Oei, dat is moeilijk... Alles is hier groen.' Probeerde ik te lachen, al was daar geen reden voor, want ik mistte Evelien verschrikkelijk en wilde me liever op haar focussen dan een spelletje met Katie.

'Het is niet zo moeilijk.' Zei Katie.

'Euhm... Die boom daar?' Vroeg ik en wees naar een willekeurige boom die we op ons pad tegenkwamen.

'Oeh, bijna!' Riep ze.

'Die daar dan?' Vroeg ik, wijzend naar een andere.

'Nope! Maar je zit in de buurt.'

'Ik zou het niet weten, Katie...' Zuchtte ik.

'Geef je nu al op?'

'Ik wil eigenlijk liever Evelien zoeken...' Gaf ik toe.

'Dat doen we toch? Oké, ik zal wel iets anders kiezen, want je vind het dus te moeilijk. Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet... En het is... Blauw!'