Locked by you [Herschrijving]

28.

Evelien

Ik werd wakker toen Jonas me een klein duwtje gaf. Ik opende mijn ogen, maar sloot ze al snel weer toen het felle zonlicht mijn zicht verblindde. 'Opstaan, Bossie. We zijn er.' Zei hij zacht. ik ondernam nog een poging om mijn ogen te openen en merkte dan pas op dat ik de hele tijd op Jonas' schouder had geslapen. 'Je hebt lang geslapen. Wel meer dan twaalf uur.' Glimlachte hij en streek een blonde lok achter mijn oren. 'Echt?' Vroeg ik ongelovig. 'Ja, je hebt de hele rit geslapen. Je werd zelfs niet wakker toen Pieter z'n Heavy metal muziek opzette.' Lachte hij.

'Zijn we dan nu in Frankrijk?' Vroeg ik nog slaapdronken.

'Ja... En er is nog iets...' Zuchtte hij jammerlijk.

Plots kwam Pieter naar ons toe. 'Kom, uitstappen. Jonas, jij draagt de koffers naar binnen. Evelien, jij komt even met mij mee.' Ik wende mijn blik af naar Jonas en trok aan z'n T-shirt toen hij zich rechtzette om het bevel van Pieter op te volgen. 'Wat wilde je me nog zeggen?' Vroeg ik. 'Dat zal Pieter je wel vertellen.' Zei hij en trok zich al zuchtend van me los.

Ik keek weer naar Pieter. Het enige wat hij deed was grijnzen. De grijns van Pieter joeg me steeds de stuipen op het lijf. Je zag gewoon dat hij iets van plan was. Ongelofelijk dat ik die man ooit vertrouwde... 'Kom, uitstappen.' Beval hij. 'Waarom?' Vroeg ik. 'Lientje... Je kan toch onmogelijk in dit busje blijven. Hoe ga je dan slapen vannacht? Je zult geen schouder van Jonas hebben om je hoofd op te leggen...'

'Ik verzin wel iets.'

'Sorry meisje, maar dat gaat niet door. Uitstappen, nu. Dat is een bevel voor als het nog niet tot je doorgedrongen was.'

Toen ik besloot om koppig te blijven zitten, verloor hij al snel zijn geduld en greep me bij m'n haren. 'Aw! Stop! Laat los!' Riep ik. Hij trok me van m'n stoel en duwde me het busje uit.

'Ziezo. Met mij speel je beter geen spelletjes, Bosmans, want ik bepaal hier de spelregels en als jij nog maar één regel overtreed...'

'Wat dan? Ga je me dan verkrachten? Ha! Onmogelijk! Volgens de regels van Jos moet je dan eerst toestemming krijgen van Jonas en enkel in jouw dromen zou hij je die toestemming geven.'

'En jij denkt dat ik me steeds aan de regels hou?'

Ik keek hem bang aan. Wat als hij me toch zou verkrachten? Wat dan? Dat wilde ik helemaal niet! Dat mocht niet gebeuren! Dat was mijn grootste angst! Dat zou een trauma worden voor de rest van mijn leven! Ik mocht er niet aan denken! Hij was mijn leerkracht, mijn dokter... Hij was een man van 40! Stel je voor... Zo'n man met grijs haar en vast veel lichaamsbeharing, die je betast en je ondertussen lustig zou aankijken. Zijn zware, smerige lichaam op het mijne. En als ik dan een poging zou doen om te ontsnappen, te schreeuwen of te huilen, dan zou hij me gewoon uitlachen. Verkracht worden, dat was zonder twijfel mijn grootste angst.

'Is er iets, Bosmans? Je bent plots zo stil... Heb ik je bang gemaakt?' Grijnsde hij.

Ik reageerde niet. Het enige wat ik deed was trillen. Ik voelde mezelf lijkbleek worden. Nu had ik het weer. Ik had het steeds warm en dan weer koud. Mijn hart klopte onregelmatig en mijn ademhaling had ik niet langer onder controle. Ik had het gevoel dat ik hyperventileerde en dat ik zo meteen zou flauwvallen.

Pieter lachte alleen maar. 'Oh,
Bosmans... Die angststoornis verraad je keer op keer. Je doet je misschien wel stoer voor, maar je lichaam spreekt dat tegen. Je bent dus heel erg bang voor verkrachting, hé? Ik weet wat je moet doen om van je angst af te komen. Je moet ze onder ogen komen en ik kan je daarbij helpen.'

Met z'n plakkerige, bezwete hand streelde hij mijn wang.

Ik deinsde achteruit en duwde zijn hand weg. 'Blijf van mijn lijf! En dat is geen waarschuwing, maar een bevel!' Riep ik.