Locked by you [Herschrijving]

39.

Jonas

Ongelofelijk. Echt ongelofelijk. Ze hadden er niets op tegen. Ze lieten Evelien begaan en dat alleen maar om geld. Ik kon het niet geloven. Ik was best pist daardoor. Evelien kon zichzelf erg bezeren, maar dat leek ze nog niet door te hebben. Het was levensgevaarlijk. Ik dacht dat ze een angststoornis had?!

We gingen samen met haar naar het domein van de buren. Daar stond die Nicholas ons op te wachten. Hij grijnsde en schudde al lachend zijn hoofd toen hij Evelien naar zich toe zag stappen. 'Je redt het nooit.' Voorspelde hij. 'Dat zullen we nog wel eens zien.' Zei ze.

Op de achtergrond stonden nog enkele jongens die tot de ranch behoorden. Ze waren haar allemaal aan het uitlachen en om eerlijk te zijn, werd ik daar kwaad van. Ik wilde iets naar hen roepen, maar ik hield me in omdat Evelien me voor was. 'Straks zullen jullie niet meer lachen.' Grinnikte ze.

'Kan je eigenlijk wel paardrijden, meisje?' Vroeg één van de jongens. 'Euh... Ja... Maar dat is wel heel lang geleden...' Gaf ze toe. De jongens lachten haar nu nog harder uit en ook Pieter en m'n vader leken plots van gedachten te veranderen. 'Dit is onbegonnen werk! Ze kan niet een rijden! Dit is pure tijdverspilling. Ze kan beter met klanten bezig zijn, dat zal ons sowieso geld opleveren! Maar dit... Het lukt haar nooit!' Riep mijn vader beschuldigend naar Pieter. Het was Pieter die tenslotte als eerste akkoord én overtuigd was. 'Laat me het proberen.' Smeekte Evelien. 'Nee, het stopt hier. We gaan weer terug.' Gromde m'n vader.

Ik voelde me verplicht om haar op dat moment te helpen. Ook al was ik er tegen, Evelien wilde dit enorm graag. 'Laat het haar even proberen. Als het niets lukt, dan lukt het niet en keren we terug.' Zei ik. Ze keek me verwonderd aan. Ze had vast verwacht dat ik aan hun kant gestaan zou hebben, aangezien ik paardrijden een slecht idee vond. Ze glimlachte naar me en knikte dankbaar mijn richting uit.

'Goed... Je krijgt één kans.' Zuchtte hij uiteindelijk, waarna ze opgelucht ademhaalde.

'Ik wil wel strijden met gelijke wapens. Als het echt al zo lang geleden is dat je gereden hebt, heeft het geen zin om je meteen op een wild paard te zetten. We moeten het spel eerlijk spelen en daarom zal ik je een halfuurtje les geven.' Zei Nicholas haar.

Ze knikte. 'Oké, maar weet wel dat je ontzettend boos op jezelf zal zijn als ik wél achteraf op Rêver kan rijden.'

'Dat weet ik, maar ik ben er niet bang voor. Dat zal toch nooit gebeuren.'

Evelien

Even later kwam Nicholas terug, maar hij was niet alleen. Hij had een reusachtig wit paard bij zich. Het paard had lange manen en een volle, krullende staart. Het had enorm veel spieren en aan de manier waarop het bewoog kon je meteen zien dat dit een paard was met veel temperament. Het draafde naast Nicholas, hield zijn hoofd hoog in de lucht en hinnikte naar alles wat het zag. Ik kon zien dat Nicholas zelfs moeite had met het paard. Hij trok de hele tijd aan het touw om hem koest te houden, maar zo'n groot beest krijg je niet snel stil.

'Dit is Mercutio.' Zei Nicholas en gaf intussen nogmaals een snok aan het touw waardoor het paard eindelijk stil bleef staan. 'Hij is een vijfjarige hengst en dus nog niet zo lang zadelmak.' Vertelde hij. 'Je wil haar lesgeven, op dat beest?' Vroeg Jonas. Ik merkte een vreemde trilling in zijn stem op. Hij was nerveus in mijn plaats.

'Ja, want als ik haar zou leren paardrijden op een oude knol zou ze niets leren. Als je op een oude knol kan rijden, kan je niet op Rêver rijden aangezien zij heel wild is. Dan sta je nergens en had je niets aan m'n les. Mercutio is een hengst met veel temperament. Hij bokt en steigert wel eens graag en zou je daarmee dus wat beter kunnen voorbereiden op Rêver, al is zij nóg wilder en eigenlijk zelfs gevaarlijk.'