Locked by you [Herschrijving]

11.

Evelien

Plots werd ik wakker geschud uit mijn gedachten toen er twee armen om mijn lichaam werden geklemd. 'Ah!' Riep ik en probeerde het ding van me af te schudden, totdat ik zag wie het was. Het was Katie. Mijn zusje. 'Katie?!' Riep ik en de tranen stroomden meteen over mijn wangen. 'Lien!' Riep ze terug. Ik trok haar in een knuffel en duwde haar stevig tegen me aan. 'Ik heb je zo gemist, klein mormel!' Snikte ik. 'Ik jou ook!' Zei ze terug.

'Ik hoop dat je mijn verrassing leuk vindt.' Zei Jonas die de deur achter zich dichttrok. Ik kon niets meer uitbrengen, ik probeerde wel, maar mijn lippen konden geen woorden meer vormen. 'Ik heb haar hierheen gesmokkeld,' legde hij uit,' hier is ze veilig zolang niemand haar ontdekt.'

'En m'n moeder?' Vroeg ik bang. 'Het spijt me, Evelien. Haar kon ik niet meenemen.' Ik liet Katie weer los en stapte op Jonas af. 'Gaat ze dood?' Stotterde ik ongerust. 'Nee, maak je geen zorgen.' Zei hij, al klonk hij onzeker. 'Jocke heeft me gered! Hij heeft me zelfs eten gegeven!' Zei Katie blij. Weer keek ik naar Jonas. 'Waarom doe je dit?' Vroeg ik. 'Ik heb het je toch al gezegd: ik heb geen slechte bedoelingen! Bij mij zijn jullie veilig, echt waar.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Daar trap ik niet in. Op het einde van het verhaal zijn altijd de personen die je het meest vertrouwde, de slechteriken. Jij bent vast ook zo.' Hij zuchtte, maar zei niets.

'Gaan we een spelletje spelen?' Vroeg Katie enthousiast. 'Nee.' Gromde ik. 'Waarom nou niet?' Drong ze aan. 'Katie, alsjeblieft! We zitten opgesloten en het enige waaraan jij kan denken zijn spelletjes?!' Riep ik. 'Fijn, dan speel ik wel met Jocke!' Siste ze en stak zelfs haar tong naar me uit. 'Mooi niet! Je laat die kidnapper met rust, begrepen? Hij is niet te vertrouwen!'

'Ik hoor je niet!'

'Katie! Luister nou dan toch! Hij is een monster! Een monster! daar was jij toch zo bang voor?!'

'Ik hoor je nog steeds niet!'

'Urgh! Hij heeft slechte bedoelingen met ons! Hij zal je pijn doen!'

'Praat eens luider, zus, ik kan je nog steeds niet horen!'

Ik balde mijn vuisten. Wat wilde ik zo graag iets breken! Jonas' nek bijvoorbeeld. Ze huppelde naar Jonas toe, puur om mij uit te dagen. Zo ging het altijd tussen ons. Ze klemde zich vast aan de benen van Jonas en trok aan zijn T-shirt. 'Gaan we een spelletje spelen?' Vroeg ze hem. 'Ik denk dat je grote zus dat niet zo leuk zal vinden.' Lachte hij. 'Maakt niet uit, ik wil spelen.' Zei ze.

Ik ging koppig op het bed zitten en sloeg mijn armen over elkaar heen. 'Doe maar, maar kom niet huilen als hij je wat heeft aangedaan!' Gromde ik. 'Kom Jocke, we gaan spelen.' Zei ze en nam de arm van Jonas vast. Vervolgens trok ze hem met zich mee alsof het een hond was die aan de leiband zat.

'Ga daar zitten.' Beval ze hem en wees naar één van de stoelen die aan de tafel stond. Jonas voerde haar bevel uit en ging zitten. 'Jij bent Commandant Exo, de alien, en ik ben prinses Fleur.' Zei ze. Jonas keek haar verward aan, maar zei niets. 'Katie, alsjeblieft...' Zuchtte ik waarna ze haar hoofd naar me toedraaide. 'Jonas kijkt heus niet naar "Aliens op aarde"!' Riep ik. Ze haalde haar schouders op. 'Je zei toch dat hij een monster was? Exo is een alien. Exo is een monster. Dus, Jonas speelt Exo.' Ik liet me al zuchtend achterover vallen in het bed. 'Wake me up when it's all over...'

Jonas

'Speel je nou mee of niet?' Zeurde Katie. 'Het spijt me kleine meid, maar die serie ken ik niet.' Zei ik. Ze zuchtte. 'Pfff... Het is hier zó saai!' Ik glimlachte. 'Zou je beter niet wat slapen? Je ziet er moe uit.' Ze schudde haar hoofd. 'Helemaal niet! Ik zit nog boordevol energie!'

Ik tilde haar op en legde haar naast Evelien, die sliep, op het bed. 'Doe je oogjes maar dicht en ga maar slapen.' Ik trok het deken over haar heen en kriebelde kort over haar buik waarna ze giechelde. 'Slaapwel.'