Locked by you [Herschrijving]

43.

Evelien

Ik schrok in het midden van de nacht wakker. Het gehinnik van Rêver had me wakker gemaakt. Het leek wel alsof ze schreeuwde. Ik moest naar haar toe, ik wilde weten wat er scheelde. Toen ik naast me keek, zag ik hoe Jonas diep in dromenland was. Hij snurkte zelfs. Ik vond het eigenlijk wel schattig. Het was vreemd, maar ik moest mijn hand bedwingen om zijn wang niet te strelen. Wat gebeurde er toch met me? Waarom begon ik gevoelens voor die kidnapper te krijgen?

Ik hoopte dat Rêver mijn gedachten zou kunnen verzetten en stond op, maar ik was nog steeds naakt. Ik stal de T-shirt van Jonas en trok die aan. Ondanks z'n niet zo grote gestalte, viel de T-shirt toch groter uit dan verwacht. Het leek wel een kleedje dat ik aanhad. Het was net lang genoeg zodat ik niet opzoek hoefde te gaan naar een broek om me verder te bedekken.

Ik verliet de kamer en holde de trap af. Ik dacht even dat er niemand was, maar plots schrok ik bij het zien van Pieter. Hij lag languit in de zetel, met zijn mond wagenwijd open. Zijn gesnurk was zo oorverdovend luid dat ik gewoon zeker wist dat hij me niet zou horen.

Ik sloop het huis uit en dwaalde door de tuin. Toen Rêver me zag, kwam ze meteen naar me toe. Ik stond aan de andere kant van de prikkeldraad en stak mijn hand naar haar uit. Ze rook eraan en kalmeerde meteen. 'Wat is er, meisje? Waarom was je zo onrustig?' Vroeg ik, maar ik rekende niet echt op een antwoord.

'Je wil hier weg, is dat het?' Gokte ik, maar Rêver bleef me maar gewoon aankijken met haar grote bruine ogen. 'We komen hier samen uit. We springen over de omheining heen en vluchten door de uitgestrekte lavendelvelden. Ik heb al een plan bedacht. Ik breng je eerst naar de Camargue, een regio in de buurt waar er wilde paarden zijn en waar je in vrijheid kan leven. Dan zullen onze wegen scheiden, want daarna probeer ik een lift naar Avignon te krijgen. Ik heb vernomen dat mijn toneelgroep aanwezig is op het festival van Avignon. Frances en Daphne zullen er dus ook zijn. Het is mijn redding! Maar ik kan niet ontsnappen zonder jou... Al klom ik door de omheining heen, dat zou compleet zinloos zijn... De prikkeldraad zou me verwonden en bovendien zouden ze me snel te pakken krijgen. Ik ben niet zo snel als jij en ik wil je gewoonweg niet achterlaten. Ik weet dat ik veel woorden voor je heb en dat je ze niet altijd begrijpt, maar... De manier waarop je me aankijkt zegt genoeg. We willen hetzelfde: vrijheid. We zouden er alles voor doen... Alles. We zullen vechten, tot we erbij neervallen! We zullen-'

'Bosmans?'

Geschrokken draaide ik me om. Rêver schrok doordat ik schrok en ging er zelfs van steigeren. 'Hé... Pieter...' Mompelde ik.

'Wat doe je bij dat paard?' Gromde hij.

'Niets bijzonders... Ik wilde gewoon even kijken of alles in orde met haar was. Ze deed zo onrustig. Ze wil hier weg.'

'Net als jij.' Zuchtte hij.

'Ja, net als ik.' Gaf ik toe

'Kom, ga terug naar binnen. Ga weer slapen en wees blij dat ik je zomaar laat gaan. We hebben namelijk nog steeds een afspraak lopen...'

Ik zei niets meer en ging gehoorzaam weer naar binnen.

Jonas

Met een vrolijke glimlach ging ik aan de ontbijttafel zitten. Pieter, Luca, Samir en m'n vader stopten hun conversatie en keken me allemaal aan. 'Is er iets?' Vroeg ik al lachend.