Locked by you [Herschrijving]

15.

Evelien

We volgden hem. Ik liep dicht tegen Jonas aan. Ik hoopte dat indien er wat zou gebeuren, hij me zou beschermen. Hij had er misschien geen reden voor om dat te doen, aangezien ik hem toch de hele tijd uitschold, maar ik hoopte het toch.

We gingen een kamer in, een kamer net zoals die van Jonas. Deze was alleen wel dubbel zo groot. 'Wat is er nu vader?' Vroeg Jonas. 'Niets hoor. Ik nodig je uit om samen met mij te eten. Ik heb groentesoep gemaakt.' Jonas en ik keken elkaar aan. Groentesoep? Was dat het? Hij had Katie dus nog niet ontdekt?

'Dat is heel lief vader, maar Evelien en ik moeten eigenlijk-' 'Het was geen voorstel. Het was een bevel.' Onderbrak hij hem. 'Ik lust geen groentesoep.' Loog ik, om hier zo snel mogelijk weg te komen. 'Heb ik soms gezegd dat jij mee mocht eten?' Kaatste Jos daarop terug.

'Kom, Jonas, ga zitten.' Jonas knikte, ook al wilde hij het niet en ging tegenover zijn vader zitten.

Jonas

'Hoe is het met je? Lukt het een beetje om Evelien in bedwang te houden?' Vroeg m'n vader al lachend. Ik keek naar Evelien, die naast me ging zitten en haar handen al zuchtend op tafel legde. 'Het lukt me wel.' Zei ik. Evelien wilde daarop reageren, maar een blik was voldoende om haar te bevelen haar mond te houden.

'Luister Jocke, morgenavond houden de jongens een feestje in het Noordkasteel. Je mag er heen gaan met Evelien, maar ik wil dat Luca je in de gaten zal houden. Ik vertrouw Lientje namelijk niet zo goed.' Zei hij. Ik wreef ongemakkelijk door mijn haren. 'Ik was niet echt van plan om te gaan...'

'Je zal gaan.'

'Waarom moet hij gaan?' Vroeg Evelien.

'Niemand heeft jou wat gevraagd. En daarbij: hij moet erheen omdat ik het hem beveel.' Gromde m'n vader.

'Oké, we zullen er heen gaan.' Zuchtte ik.

'Perfect...'

'Mogen we dan nu gaan?' Vroeg ik vervolgens. 'Waar moet je toch heen, jongen? Eet eerst maar, je hoeft geen haast te hebben.'

'Sorry, maar het is dringend.' Zei ik.

'Het heeft geen zin, Jonas. James is er niet meer.' Gromde mijn vader.

'Wat?!' Riepen Evelien en ik in koor.

'Hij heeft een regel overtreden. Hij had een klein meisje met zich meegesmokkeld... Ik weet haar naam toevallig niet meer...'

'Katie?' Vroeg Evelien ongerust.

'Ah! Dat was haar naam! We hebben hem moeten afmaken, omdat hij Katie in bescherming nam...'

'Maar het was niet zijn schuld! Het was niet zijn idee! Hij verdiende dat niet!' Riep ik overstuur.

'Waarom niet Jocke? Was dat geniale idee van iemand anders dan?' De manier waarop hij die vraag stelde... Hij wist gewoon dat het mijn schuld was...

'Het was mijn idee.' Zei Evelien snel.

'Jouw idee?' Gromde m'n vader en keek haar woedend aan. 'Ik wilde mijn zusje weer zien en ik beloofde te gehoorzamen indien ik haar weer zou zien.' Loog ze.

M'n vader lachte. 'Wat schattig! Maar ó zo dom! Weet je wat het is Lientje? Jij denkt dat je hier alles mag en dat je een beetje de baas kan spelen over iedereen. Je maakt gebruik van je vrouwelijke charmes. Je hoeft nog maar met je ogen te knipperen en die sufkoppen doen alles voor je! Ik wil dat je dat uit je hoofd zet. Jij hoeft hier niets te willen, jij hoeft alleen maar te doen wat wij van jou verlangen. Als wij zeggen dat je moet gehoorzamen, dan doe je dat maar beter ook.'

Evelien

Hij zette zich recht en zuchtte diep. 'Zonde, zonde, Wat een zonde...'

Hij opende één van de kasten in de keuken en haalde er een mes uit. 'Pa, niet doen!' Riep Jonas snel, maar Jos lachte alleen maar. 'Wat hoor ik nu? Weer medelijden gekregen?'

'Doe haar geen pijn!' Riep hij. 'Aan de kant!' Gromde Jos en duwde Jonas zo hard tegen de grond aan. Ik sprong op en deinsde achteruit totdat ik met mijn rug de muur raakte en niet meer weg kon. Ik huilde, want ik was doodsbang. Hij legde zijn hand op mijn wang. 'Ssttt... Doe je oogjes maar dicht, kleintje... En bereid je voor op de pijn.' Hij zette het mes op mijn wang en maakte er een snee in. 'Aaah!!!' Schreeuwde ik de longen uit mijn lijf. 'Stop!!!' Maar hij lachte alleen maar en maakte de volgende snee.

'Pa, hou op!' Riep Jonas en duwde zijn vader bij me weg. Ik klemde me meteen stevig aan Jonas vast. Ik sloeg mijn armen om zijn middel en legde mijn hoofd tegen zijn borst aan.

'Ongelofelijk! En ik maar denken dat je veranderd was! Rotkind! Hiervoor zal je gestraft worden!'

'Doe maar.' Daagde Jonas uit, wat leidde tot frustratie van zijn vader. Hij stormde op Jonas af en trok aan zijn blonde haren, zo hard als hij kon. Jonas probeerde het niet uit te schreeuwen van de pijn, maar de tranen die over zijn wangen rolden waren genoeg.

Jos maakte vervolgens diepe sneeën in Jonas armen en in z'n buik. Daarna duwde hij zijn bloedeigen zoon tegen de grond aan, in één van de hoeken van de kamer. Jonas sloot zijn ogen en raakte bewusteloos van de harde klap.

'En nu jij...' Gromde Jos en hield zijn mes weer in de aanslag toen hij op me afkwam.

'Meneer Van Geel! Meneer Van Geel! Sorry dat ik stoor, maar hebt u even tijd?' Werd er plots geroepen aan de andere kant van de deur.

'Wat?!' Gromde Jos.

'Luca en ik zijn terug. We hebben iets meegebracht.' Het was de stem van Samir, die ik nu pas kon herkennen. Jos zuchtte. 'Ik kom eraan.' Hij verliet de kamer en trok de deur achter zich dicht.

Heeey mensen! Ik hoop dat jullie genoten hebben van het hoofdstuk! Vergeet dan zeker niet te stemmen en te reageren! Tot snel!