Locked by you [Herschrijving]

10.

Jonas

Zo snel als ik kon rende ik naar de kelder van het gebouw. Die zat verscholen achter een muur waarvan je de bakstenen eruit kon halen zodat je toegang kreeg tot de verborgen kelder. Ik duwde Evelien naar binnen. 'Blijf hier en maak geen geluid!' Beval ik streng. De andere jongens deden hetzelfde. Ze duwden, gooiden en trokken hun meisjes de grote kelder in. Sommige jongens gingen ook naar binnen om ervoor te zorgen dat ze zeker stil zouden blijven. Toen alle meisjes verstopt waren, stapelden we de bakstenen snel weer op en holden met z'n allen naar de grote hal.

Mijn vader stond daar op ons te wachten. We waren met meer dan vijftig, allemaal bang voor wat zou komen. 'Robert kan hier ieder moment aankomen. Huiszoekingsbevel... Dat zou niet de eerste keer zijn.' Gromde hij. 'Ik vraag me af wat hij nu weer heeft ontdekt. Als één van jullie ons verklikt heeft, zit er niets anders op dan de doodstraf.' Waarschuwde hij. 'Indien Robert vragen zou stellen, dan lieg je. Ik reken op jullie, jongens. Steek geen mes in mijn rug, verraad jullie kameraden niet!' Iedereen knikte. Plots werd ik opgeschrikt door Pieter die me op mijn schouder tikte. 'Ga naar kamer 116. Daar vind je de moeder en zus van Evelien. Ik had geen tijd om hen te verstoppen, dus wil ik dat jij ze in de gaten houdt. Ik moet je vader helpen met Robert. Zorg dat ze geen geluid maken!' Zei Pieter en duwde een sleutel in mijn handen. 'Komt voor elkaar.' Zei ik en ging er meteen heen.

Evelien

Ik bleef staren naar het grijze portaal waar ik zonet doorheen werd geduwd. Ik bevond me, net als alle andere meisjes, in een enorme en donkere zaal. Er waren vijf jongens aanwezig die ons nauwkeurig in de gaten hielden.

'Wat gebeurd er?' Vroeg ik, aan niemand in het bijzonder. 'Ze hebben vast te horen gekregen dat er inspectie komt. Het zou niet de eerste keer zijn.' Antwoordde het meisje dat naast me stond. 'Bedoel je dan dat de politie komt? Worden we dan bevrijd?!' Ik kon mijn geluk niet onderdrukken. Ik zou hier eindelijk weg mogen! 'Ik zou er niet op rekenen. Robert, de hoofdinspecteur, heeft nog steeds geen bewijzen gevonden. Ik denk wel dat hij sterke vermoedens heeft, maar hij kon hen nog niet arresteren.'

'Misschien nu wel.' Zei ik hoopvol. 'Misschien, maar om eerlijk te zijn heb ik geen hoop meer. Die jongens weten hoe ze iemand moeten bespelen. Je mag hen absoluut nooit vertrouwen. Het zijn monsters.' Fluisterde ze.

Jonas

Ik opende de deur van kamer 116 en trof er het zusje van Evelien en haar moeder aan. Ze hielden zich schuil in het donkerste hoekje van de kamer. De moeder van Evelien, ik geloof dat ze Ellen heette, hield haar kleine dochtertje stevig tegen zich aangedrukt. 'Doe haar geen pijn! Komt niet te dichtbij!' Riep de doodsbange vrouw en drukte het kleine, huilende meisje nog strakker tegen zich aan. Ik maakte een sussend geluid en stapte traag naar hen toe. Ik liet me voorzichtig voor hen op mijn hurken zakken, maar bleef wel op een meter afstand. Ellen keek me verward, maar vooral bang, aan. 'Je moet niet bang zijn,' suste ik,' ik heb iets voor jullie.' Ik haalde uit mijn zakken de twee appels die ik meegesmokkeld had uit de kantine. Hun ogen werden groot van verbazing.

'Neem maar, kleine meid.' Fluisterde ik en gaf de appel aan het kleine meisje, dat me aankeek alsof ik een god was. 'Waarom doe je dit?' Vroeg de moeder bijna snauwend. 'Ik heb geen slechte bedoelingen, echt niet.' Beloofde ik. Intussen zette het kleine meisje haar tanden stevig in de knalrode appel en nam er een gulzige hap uit. 'Waar is Evelien en waar is Stanny?!' Vroeg ze vervolgens. 'Ik weet niet waar uw man is, maar over Evelien hoeft u zich geen zorgen te maken. Ze is veilig bij mij.' Zei ik.

Het kleine meisje kroop van de schoot van Ellen en ging naast me op de grond zitten. 'Wie ben jij?' Vroeg ze en nam daarna nog een grote hap van haar appel. 'Ik heet Jonas. Jonas Van Geel, maar je mag me ook Jocke noemen.' Het kleine meisje proestte het uit. 'Jocke! Wat een grappige naam!' Lachte ze. 'Oh? Vind je dat grappig?' Vroeg ik al glimlachend. 'Ja!' Giechelde ze. 'En hoe heet jij dan?' Vroeg ik vervolgens. 'Katie.' Zei ze een beetje verlegen. 'Mooie naam, voor een mooi meisje.' Maar meteen na die opmerking kreeg ik een harde stamp in mijn zij. Ellen.