Locked by you [Herschrijving]

12.

Jonas

We wandelden door de straten van Antwerpen. Om eerlijk te zijn had ik verwacht dat Evelien zich heel anders zou gedragen. Ik was bang dat ze een poging zou ondernemen om weg te lopen, maar nee. Ze bleef dicht bij ons en ze was verdacht stil.

'Is er iets?' Vroeg ik voorzichtig na een tijdje. 'Ik vertrouw die James niet. Hij is alleen met Katie en ik heb er een slecht gevoel bij...' Zei ze. Ik schudde mijn hoofd. 'Wees niet bang. James zal haar heus niets doen. Hij valt trouwens op jongens dus hij zal zeker van je zusje afblijven.'

Ze keek geschrokken op. 'Hij valt op jongens?!' Ik lachte. 'Gek hé? Hij zit niet bij de bende om meisjes te ontvoeren, maar om omringd te worden door jongens.' Ze moest kort lachen. Wat hield ik van haar lach. Ja, ik was echt verliefd. Dat gevoel had ik nooit eerder meegemaakt en ik kan ook niet omschrijven hoe het voelde. Het was een tinteling in mijn buik die er zo ineens was gekomen. Ik weet niet wat haar zo bijzonder maakte en ik snap niet hoe ik op haar verliefd kon worden aangezien ze me toch de hele tijd uitschold en beledigde. We kenden elkaar ook nog maar pas. De liefde... Het is iets onverklaarbaars, maar wat vond ik fijn. Het was iets wat de andere jongens niet kenden. Luca bijvoorbeeld, die had er nog nooit van gehoord of wilde er niet ik geloven.

Evelien

Wat wilde ik graag weglopen. Ik haatte het om hen gehoorzaam te volgen, maar ontsnappen had toch geen zin. Ik was die chip in mijn arm heus nog niet vergeten. Als ik zou ontsnappen, zouden ze me al snel weer te pakken krijgen. Ik was bovendien nog eens alleen en zij waren met drie. Ik moest wachten op een ander moment, een beter moment.

Het enige wat ik nu kon doen was genieten van de frisse lucht. Het voelde een beetje als vrijheid aan, een heel klein beetje. De wind door mijn haren voelen gaan, dat was nog het fijnste gevoel.

Het was al avond en de stad was zoals gewoonlijk weer prachtig verlicht. Nu pas besefte ik ook waar we waren: Antwerpen. We waren gewoon in Antwerpen! Ik woonde in Mol, dat bevond zich in dezelfde provincie als deze wereldstad. Met andere woorden: ik was minder ver weg van huis dan dat ik dacht!

'Evelien!'

Geschrokken draaide ik me om bij het horen van mijn naam, die dit keer uitgeroepen werd door een meisje. 'Frances?! Daphne?!' Ik was nog nooit zo gelukkig geweest om mijn beste vriendinnen weer terug te zien. Ik rukte me los van de zijde van de jongens en stormde op hen af. We omhelsden elkaar. 'Ik ben zo blij om jullie te zien!' Riep ik en moest me bedwingen niet te huilen van blijdschap.

'Wij zijn ook blij dat je terug bent.' Glimlachte Daphne. 'Ja, want was jij niet op reis naar de Ardennen?' Vroeg Frances verward. 'Euh... Wel ja... Ik euh... Er was... Een probleempje.' Ik kon nauwelijks uit mijn woorden komen, zeker wanneer ik merkte dat de jongens vlak achter me stonden. Als ik hen zou verraden, dan was ik er geweest.

'Wat voor probleempje?' Vroeg Frances en zette haar handen in haar zij. 'Euh... Storm... Ja! Het stormde heel erg en het was te gevaarlijk om er te verblijven!' Improviseerde ik snel. 'Begrijpelijk. Het weer zit echt niet mee de laatste dagen...' Zuchtte Frances. 'Inderdaad... Het is zo onheilspellend... Alsof er iets ergs zal gebeuren...' Stemde Daphne in. 'Vertel mij wat.' Zuchtte ik onverstaanbaar en richtte een blik op de jongens. 'Daphne, je hebt weer teveel nutteloze boeken gelezen! Wij kunnen het weer voorspellen, maar het weer kan onze toekomst niet voorspellen!' Lachte Frances. 'Oh ja? Als er een straks een paradoxale storm optreed met windkrachten tot wel 350 kilometer per uur, parelsnoerbliksems, regen die zorgt voor zware overstromingen en hagelbollen zo groot als een tennisbal, dan weet ik wel heel zeker dat het weer onze toekomst kan voorspellen. Dan zijn we dood.'

Ik moest lachen. Als Daphne iets zei werd iedereen steeds stil. Ze zei niet veel, maar als ze iets zei, dan was dat slim en doordacht. Met haar vreemde theorieën kon ze iedereen het zwijgen opleggen en dus ook Frances.

'En wie zijn die jongens achter jou?' Vroeg Frances plots en duwde me aan de kant om ze beter te kunnen observeren. Ik had eigenlijk gehoopt dat ze hen niet zou opmerken, maar Frances zag elke jongen staan dus ik had het ergens wel verwacht.

'Ja, wie zijn dat? Jij trekt nooit op met jongens!' Lachte Daphne. 'Wel, euh... Deze jongens... Euh... Het zijn de vrienden van de vrienden van mijn vader, vrienden van de zonen van de vrienden van mijn vader-'

'Hun namen, Eef. We willen gewoon hun namen weten.' Zuchtte Frances. 'Hun namen... Juist! Wel euh... Dat is idioot één, die daar idioot twee en dat is idio-'

'De naam is Luca.' Onderbrak Luca me. 'Luca... Wat een bijzondere naam.' Glimlachte Frances flirterig. 'Luca is de meest voorkomende naam in België sinds 2016 en staat nog steeds in de top. Zo bijzonder is die nu ook weer niet.' Lachte Daphne.

Frances rolde met haar ogen en richtte haar aandacht weer op Luca. 'Ik heb die naam nog niet vaak gehoord hoor.' Zei ze. 'Heette jouw ex niet-' 'Bosmans, zwijg!' Riep ze snel. Daphne en ik konden niet meer ophouden met lachen.

Jonas

Onbewust moest ik ook lachen, doordat Evelien dat deed. Misschien was ik wel verliefd geworden op haar lach. Ik werd opslag gelukkig als ik zag hoe blij ze was om haar vriendinnen weer te zien.

'Wat denken jullie, meisjes? Zullen we samen een café uitzoeken om iets te drinken? Ik wil jullie wel beter leren kennen.' Grijnsde Luca. Wat hij daar eigenlijk mee bedoelde was: "ik ga jullie vertrouwen winnen om jullie vervolgens te kunnen misbruiken". Maar tot nu toe was Evelien de enigste van de drie meisjes die zijn plan door leek te hebben. Ze probeerde de meisjes nog op andere gedachten te krijgen, maar tevergeefs.

Maar vooral het ene meisjes, ik geloof dat ze Frances heette, keek er heel erg naar uit om ons beter te leren kennen. Ze hing de hele tijd rond Luca, wat hij natuurlijk geweldig vond. We deden er niet lang over om een café te vinden, ik denk dat het ongeveer tien minuten duurde. Maar op die tien minuten tijd wisten die twee alles al over elkaar.

Evelien

Ik wilde het niet, maar ik moest wel. Ik had nog geprobeerd Daphne en Frances tegen te houden met een uitvlucht, maar het was mislukt. Het resultaat: enkele minuten later zaten we aan tafel met drie mafkezen die slechte bedoelingen hadden en ik voelde me nog machtelozer dan ervoor. Ik zat tegenover Jonas aan de tafel, wat ik niet prettig vond. Hij probeerde steeds oogcontact te zoeken, maar ik keek altijd weg. Oogcontact maken stond gelijk aan interesse, vertelde Daphne ooit. Ik haatte Jonas! Ik was totaal niet geïnteresseerd in hem, dus wilde ik ook niet dat hij zou denken dat ik dat wel was.

'Oké, meisjes,' begon Luca plots,'wie heeft er zin in een spelletje?' Frances glimlachte. 'Ik ben dol op spelletjes!' En ze voegde daar ook nog eens een knipoog aantoe. Ik wilde zo graag naar haar roepen dat ze moest ophouden met flirten, maar ik zweeg. Ik moest me inhouden. Als ik hen zou verraden, dan pas zouden er problemen van komen. Nu moest ik de problemen zo lang mogelijk proberen uit te stellen. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn? En straks zouden Frances en Daphne weer naar huis toe gaan en vergaten ze die jongens gewoon. Er was helemaal niets om me zorgen over te maken, toch?

Heeey mensen! Ik hoop dat het een leuk hoofdstuk was! Vergeet dan zeker niet te stemmen en te reageren! Tot snel!