Locked by you [Herschrijving]

45.

Jonas

'Evelien!' Schreeuwde ik. Zonder nadenken sprong ik over het hek en stormde naar haar toe. Ze bleef roerloos op de grond liggen en klemde haar armen om haar borstkas. 'Jo...na...s...' Piepte ze. Tranen gleden van haar wangen en haar gezicht vertrok van de pijn bij elke letter van mijn naam die ze uitsprak. Ik liet me naast haar op mijn knieën vallen en greep haar hand vast. Ik kneep er stevig in en wreef over haar witte knokkels.

'Ik laat je niet alleen, liefje.' Suste ik en streek met mijn vingers over haar wang. Ze sloot haar ogen en verloor het bewustzijn.

'Pieter! Pieter! Ze heeft hulp nodig!' Riep ik, maar Pieter leek niet echt bezorgd. Het leek wel alsof hij met tegenzin naar me toekwam. 'Ik wist dat dit zou gebeuren...' Gromde hij.

'We moeten haar helpen!' Riep ik in paniek met tranen in mijn ogen. Toen Pieter zag dat ik overstuur was, sloeg hij me zo hard dat mijn neus ervan ging bloeden. 'Hou op met janken! Je mag niet janken en al zeker niet om haar!'

Ik wist niets meer uit te brengen. Hij tilde haar op en droeg haar de piste uit. 'Ik zal zien wat ik voor haar kan doen, maar ze gaat in geen geval naar het ziekenhuis. Al brak ze al haar botten.' Gromde hij.

Ik bleef verstijfd in de piste staan. Die klap die Pieter me bezorgde had me even alles doen vergeten. Het had al mijn gevoelens uitgeschakeld. Ondertussen wist Nicholas Rêver weer te vangen en kon het beest ook na enige tijd kalmeren.

'Komt ze nog terug? Of stopt het hier?' Vroeg hij plots, maar hij moest het nog eens herhalen aangezien ik het de eerste keer niet hoorde. Ik zat met mijn gedachten mijlenver. Ik maakte me ontzettend veel zorgen om m'n meisje, ik kon het niet verbergen.

'Ik vrees van niet...' Mompelde ik uiteindelijk.

'Oké, dan stopt de weddenschap hier. Ik moet eerlijk toegeven, dat meisje heeft veel talent. Meer dan ik verwacht had. Het is ongelofelijk hoe snel ze de lichaamstaal van paarden kon begrijpen. Ik vind het eigenlijk wel jammer dat het nou zo negatief moest eindigen... Ik was zelfs even bang dat het haar zou lukken, maar ja... We wisten allemaal dat het onmogelijk was. Niemand temt op een paar dagen tijd een wilde mustang. Daar moet je gek voor zijn.'

'Ze is niet gek. Ze is anders. Ze denkt anders. En dat is nou net wat ik zo bijzonder en mooi aan haar vind... Enkel door anders te zijn dan al die anderen kan je iets bereiken.' Zei ik.

'Ik heb veel respect voor jouw meisje. Ze is dapper. Het is alsof ze nergens bang voor is.'

'Ja, ze is dapper. Ze is ontzettend dapper...'

'Ze verdiende het niet om te vallen, echt niet.'

'Wat zijn jullie nou eigenlijk met dat paard van plan nu blijkt dat niemand haar kan temmen?' Vroeg ik.

'Ze gaat naar het slachthuis.'

'Wat?' Stotterde ik alsof ik het niet goed gehoord had.

'Ze is te wild voor de sport en te gevaarlijk voor een rodeo. Het is het enige wat we met haar kunnen.'

'Dit kan je niet doen! Evelien zal gebroken zijn! Ze had een band met dat paard!'

'Het spijt me... Het was de afspraak.'

'Doe haar dit niet aan, alsjeblieft. Niet nu... Niet nu ze zoveel pijn heeft... Niet nu er klanten voor haar komen...'