Locked by you [Herschrijving]

51.

Evelien

'Meisjes! Ophouden!' Riep Verbeke, die plots kwam aangestormd.

Joyce en ik richtten onze blik op hem en zwegen.

'Evelien... Waar was je?' Vroeg Verbeke meteen toen hij me zag.

'Ik lag in het ziekenhuis, het spijt me dat ik niets liet weten...' Zei ik stil.

'Ze liet de toneelgroep in de steek. Niet bepaald het goede profiel van een hoofdrolspeelster als je het mij vraagt.' Siste Joyce.

'Kan ik nog meedoen? Het is mijn droom om hier op te treden.' Vroeg ik voorzichtig.

'Je bent te laat.' Gromde Joyce.

'Joyce heeft gelijk... De voorstelling is al over een paar dagen. Ik kan je niet zomaar weer de hoofdrol geven.' Zuchtte Verbeke.

'Ik heb misschien een idee,' zei Raphael plots,' we doen een battle. Evelien tegen Joyce. Wie tijdens en na het zingen het meeste applaus krijgt, wint en krijgt de hoofdrol.'

'Goed... Verras me.' Zei Verbeke en sloeg zijn handen in elkaar.

'Zingen? Nu? Maar ik ben hees!' Zei ik snel. Door al dat tegenwerken en schreeuwen tijdens de verkrachting die ik onderging, was mijn stem zo goed als verdwenen.

'Tja... Als je niet kan zingen dan kan je ook niet de hoofdrol spelen. Het is nou eenmaal een musical en zingen hoort erbij.' Lachte Joyce.

Jonas

'Evelien,' zei ik en legde een hand op haar schouder,' je moét het proberen. Het is jouw droom om in Avignon op te treden. Dit is je kans.'

'Het is een slecht idee, Jonas. Ik heb nog steeds pijn en mijn stem is zo goed als weg en we weten allebei dat jouw vader en die andere sukkels me dit nooit zouden laten doen. Straks gaan we weer naar huis en keren we nooit meer naar hier terug. Dan laat ik hen wéér in de steek.' Fluisterde ze.

'Dat regel ik wel. Ik wil alleen niet dat je opgeeft. Zo ben jij niet. Je moet vechten. Tot het einde. Laat zien wie je écht bent! Jij bent dé Evelien Bosmans! Jij laat je niet klein krijgen. Ik geloof in jou... Nu moet je alleen nog maar in jezelf geloven.'

'Ik zie mezelf in de spiegel
Is dit wie ik ben?
Ik laat het masker vallen
en zie
de persoon die ik echt ken

Ik hoop dat ze me ooit begrijpen
Dat ze zien wat ik nu zie
Dat ze mijn dromen kunnen lezen
En me niet meer wakker zullen knijpen

Op deze dag, laat mijn moed me niet in de steek
Op deze dag, luister ik naar alles wat eerst valse hoop leek
Ja, want vandaag is de dag waarop ik vrij breek
Vandaag is de dag waarop ik met mijn ware stem spreek'

Een glimlach straalde op mijn gezicht bij het horen van haar prachtige, nee, hemelse stem! Ze had met haar gezang iedereen het zwijgen opgelegd, inclusief haar vijanden.

Evelien

'Dat was ongelofelijk!' Hoorde ik een bekende stem roepen. Toen ik me een kwartslag draaide zag ik al wie dat zo enthousiast had geroepen: Frances. Daphne stond naast haar en klapte al even uitbundig.

'Ik ben zo blij dat ik jullie weer zie!' Riep ik opgelucht en rende naar hen toe. Ze sloegen hun armen om me heen en omhelsden me wel vijf minuten lang.