Locked by you [Herschrijving]

22.

Evelien

'Je was je glas vergeten.' Zei ik en gaf het glas bier aan Luca. Hij keek me verbaast aan en knikte tevreden. 'Nou, nou... Je leert sneller dan ik had verwacht.' Mijn plan leek te werken, want hij dronk het glas volledig leeg. 'Begin je trouwens al wat moe te worden, Bosmans?' Vroeg hij al lachend. 'Ja, ik word moe... Van jou.' Kaatste ik terug, waarna hij met zijn ogen rolde. '... Vergeet wat ik zei over dat snel leren...' Zuchtte hij.

Het duurde niet lang, tien minuten geloof ik, voordat Luca in slaap viel. Hij zei dat hij zich heel futloos voelde, kroop in z'n bed en belandde in een diepe slaap. Toen ik zeker wist dat hij sliep, gaf ik Frances een por in haar zij. 'Dit is onze kans! We kunnen ontsnappen!' Zei ik en rende naar de deur toe.

Ik deed de klink naar beneden en wilde de deur openen, maar het ging niet. Ze zat op slot. 'Elke avond gaan de deuren dicht. Dat vertelde Luca me gisteren toen ik ook stiekem probeerde weg te sluipen.' Zei Frances schouderophalend. 'Geen paniek, we zoeken gewoon een sleutel.'

'Die is er niet.' Zuchtte Frances.

'Hoe krijgen ze anders die deur open?' Vroeg ik.

'Het is met één of andere kaart die ze moeten laten scannen. Een soort van elektronisch beveiligingssysteem.' Legde ze uit.

'Doorzoek z'n spullen! Die kaart moet hier ergens zijn!' Hield ik vol.

Jonas

'Begin je moe te worden, Jonas?' Lachte Pieter. Viel het dan op dat mijn ogen bijna dichtvielen? 'Ik ben het niet gewend om zolang op te blijven.' Gaf ik toe. 'Ach, niet zeuren. Ik moet dit elke dag doen. Sorteer nog even verder, morgen doen we de andere dozen. Ik moet nu echt onze reis verder plannen.' Zei hij en verliet de zolder. Eindelijk was ik even alleen.

Ik liet me uitgeput zakken en leunde met mijn rug tegen de dozen aan. Ik was zo moe... Even m'n ogen sluiten kon toch geen kwaad?

Maar...

Toen ik iets te veel naar achteren leunde, vielen de dozen om. Er klonk een heleboel gerammel en ik hoopte maar dat niemand het zou gehoord hebben. Alles lag in puin. Documenten lagen door elkaar, foto's lagen verspreid... Het was één grote puinhoop. Al die moeite voor niets... Nu kon ik weer opnieuw beginnen...

Ik raapte wat documenten bij elkaar, maar hield er mee op toen ik het bundeltje met de gegevens van m'n moeder vond. Dat was belangrijker.

Evelien

'Gevonden!' Riep ik na het doorzoeken van Luca's broekzak. Met de kaart in m'n handen liep ik naar de kaartlezer aan de deur. Ik stak h'm er in en wachtte af totdat het rode lichtje groen zou worden.

Ping!

De deur ging opeen. Vrijheid!

We dwaalden door de eindeloze gangen en liepen enkele trappen af. Het was doodstil.

'Pas op! Daar is iemand!' Fluisterde Frances plots en trok me terug. We verstopten ons snel achter de trap en keken met bange ogen toe. Al snel zagen we dat de twee zwarte schimmen, de schimmen van Daphne en Samir waren. Ze stapten naast elkaar door de gang en hielden halt voor een kamerdeur.

'Shit, m'n kaart moet weer opgeladen worden.' Vloekte Samir nadat hij de deur niet openkreeg. 'Ik ga snel naar Pieter, blijf hier.' Zei hij. 'Is goed.' Knikte Daphne.

Dit kwam zeer goed uit.

Toen Samir uit het zicht verdwenen was, liepen we naar haar toe. We omhelsden elkaar. 'We gaan ontsnappen!' Glimlachte Frances enthousiast. 'Is dat niet gevaarlijk?' Vroeg Daphne ongerust. 'Het komt goed.' Suste ik. 'Weten jullie wat jullie aan het doen zijn?'