Locked by you [Herschrijving]

67.

Jonas

'Waar is Evelien?' Vroeg Katie meteen toen we het schuurtje verlieten. 'Ze moet hier ergens zijn. Ze zou op de uitkijk staan.' Zei ik en raakte in lichte paniek toen ik haar ook niet meteen zag. 'Je denkt toch niet dat die klootzakken haar weer te pakke hebben?' Vroeg haar moeder met gebalde vuisten. 'Dat zou me verbazen, ik was maar een paar minuten weg. Dan had ik haar wel horen schreeuwen om hulp. Dit vind ik heel raar... Er kan haar niets overkomen zijn. Ik had haar een revolver gegeven, ze kon zich prima verdedigen indien ze toch ontvoerd werd...'

'Mijn meisje heeft daar nog nooit meegewerkt! Bovendien zal ze niet durven om die trekker over te halen, want ze is net zoals haar oma. Zij nam ook criminelen in bescherming en kon ook niemand pijn of kwaad doen. Zelfs als haar leven op het spel kwam te staan, zelfs dan besloot ze om haar vijanden niet om het leven te brengen toen ze daar de kans voor kreeg. Ze durfde veel, maar iemand vermoorden... Dat kon ze niet, al deed die haar het grootste onrecht van de wereld aan. Evelien zal het net als haar oma niet durven.'

'We moeten haar zoeken! Ze kan niet ver zijn!' Riep ik.

'Oké, we splitsten op! Katie gaat met mij mee en jij doorzoekt de andere richting!' Stelde ze voor.

'Maar ik wil met Jonas mee...' Zeurde Katie.

'Kan ik erop rekenen dat je Katie in bescherming neemt, net zoals je bij Evelien deed?' Vroeg haar moeder me snel.

'Ja, dat beloof ik.' Zei ik vastberaden.

'Over een uur spreken we terug af op deze plek, indien we haar dan niet gevonden hebben schakelen we de politie in.'

'Deal!'

Evelien

'Kom, we hebben al genoeg tijd verloren!' Riep Pieter en wilde me vastgrijpen, maar ik was sneller. Uit een reflex haalde ik het pistool uit mijn achterzak en hield het stevig voor me uit. Ik richtte eerst op Pieter, daarna op Luca en vervolgens weer op Pieter. Beiden waren ze geschrokken en deinsden zelfs een beetje achteruit.

'Evelien... Laat dat wapen zakken.' Zuchtte Pieter met een kleine grijns op zijn gezicht.

'Nee!' Riep ik en hield het wapen nu nog steviger vast.

'Jij kan mij niet neerknallen.' Zei hij.

'Ah nee? Het is nochtans niet zo'n zware fysieke inspanning hoor! Gewoon de trekker overhalen!' Riep ik en hield mijn vinger bij de trekker, klaar om te schieten.

'Een fysieke inspanning is het niet, nee... Maar een mentale? Je wil mij niet neerschieten, omdat ik nog teveel voor jou beteken.'

'Je droomt met je ogen open, Pieter!' Riep ik.

'Is dat zo? Ik moet niet veel moeite doen om je van gedachten te veranderen. Weet je trouwens nog die ene keer dat je zogezegd ziek was, maar eigenlijk wilde je gewoon niet naar school omdat je bang was Milan weer tegen het lijf te lopen? Herinner je je ons gesprek nog?'

Ja, dat herinnerde ik me nog goed... Het was avond en het stormde buiten. Het hagelde, onweerde en er waren felle rukwinden.

'Liefje, meneer Van Den Broeck is hier.' Zei mijn moeder nadat ze de deur van mijn kamer opende. Ik opende mijn ogen, want ik was net in slaap gevallen, zette me wat rechter in mijn bed en keek toe hoe Pieter mijn kamer binnenkwam. 'Dag, Evelien.' Grijnsde hij, zoals altijd wanneer we elkaar tegen het lijf liepen. 'Wat komt hij hier doen?' Vroeg ik suf terwijl ik door mijn ogen wreef. 'Je was toch ziek? Of ben je soms vergeten dat meneer Van Den Broeck niet alleen je leerkracht Engels is, maar ook je dokter?' Vroeg mijn moeder. 'Nee, maar ik heb geen dokter of medicijnen nodig. Mijn immuunsysteem is sterk genoeg.' Zei ik. 'Daarnet kreunde je nog dat je morgen niet naar school zou kunnen.' Zei ze. 'Ja, mijn immuunsysteem is sterk, maar het heeft tijd nodig. Daarom moet ik gewoon rusten. Ziezo, geen dokter nodig!'