Locked by you [Herschrijving]

27.

Jonas

'Dood me.'

'Nee.' Zei hij.

Ik keek hem al fronsend aan en liet mijn opluchting niet merken.

'Ik wil je niet neerschieten, want dan win jij. Ik zal je wel weer aan mijn kant krijgen, dat verzeker ik je.' Zei hij.

'Hoe dan? Doe met me wat je wil. Martel me zoveel als je wil. Ik zal alleen maar blijven tegenwerken.' Hield ik vol.

'Doe je best maar, jongen. We zullen zien hoelang het duurt...'

'Wat is je plan?' Gromde ik.

'Oh, dat zal je wel zien... Jij en Evelien komen braaf met ons mee. Ik wil zelfs dat je wat meer tijd met haar door brengt. Het klikt zo te zien wel goed tussen jullie...'

'Wat is je plan?' Gromde ik opnieuw.

'Geduld, jongen, heb nou toch geduld. Je zal sneller aan onze kant staan dan je denkt.'

'Vertel op!' Schreeuwde ik.

'Nee, maar ik zie dat je de documenten van je moeder in je zak hebt zitten. Wil je weten wat ik van plan ben? Lees ze dan nog maar eens na, het zal je niet veel verder helpen, maar geloof me; We lijken meer op elkaar dan je denkt... Pieter, jij grijpt Jonas. Luca, jij zorgt voor Evelien. Morgen vertrekken we naar ons verblijf in Frankrijk. Ik kijk er al naar uit.'

Pieter greep me vast bij m'n polsen en duwde me vooruit. Luca trok intussen Evelien overeind en duwde haar ook naar voren.

Uiteindelijk liepen we een tijdje naast elkaar. Allebei waren we stil geworden. We wisten niet wat ze van plan waren, maar dat het niet goed zou aflopen wisten we beiden.

Plots stopte Evelien met stappen. Ik merkte op dat ze weer trilde, maar dit keer was het erger. Haar hele lichaam beefde, alsof ze het koud had. De haartjes op haar lijf kwamen overeind en het zweet droop van haar lichaam af. Haar borstkas ging snel op en neer en ik merkte dat ze het moeilijk had met ademhalen. Sterker nog, het leek wel alsof ze... Alsof ze stikte!

'Doorlopen, rat!' Gromde Luca en duwde haar weer naar voren, waarna ze op haar knieën viel. 'Evelien!' Riepen haar vader en ik in koor. Ze zag plots lijkbleek en ze had een vreemde staar. Ze keek dwars door alles heen. 'Lientje, sta op!' Riep haar vader bezorgd en probeerde haar op te tillen, maar ze viel nogmaals. 'Wat gebeurd er? Wat heeft ze?' Vroeg Luca verward.

'Heeft ze soms giftige paddenstoelen gegeten?' Vroeg m'n vader.

'Nee, maar ze heeft een-'

'Angststoornis.' Zei Pieter me voor.

Toen ik hem verward aankeek, grijnsde hij. 'Ik ben haar dokter geweest. Ik weet alles over haar.' Legde hij uit.

'Wat doen we nu? Het lijkt alsof ze ieder moment kan flauwvallen.' Vroeg Luca.

'Help haar daarbij. Sla d'r op haar slaap en zorg dat ze bewusteloos raakt. We hebben hier geen tijd voor.' Zuchtte m'n vader.

Luca knikte instemmend en sloeg Evelien hard op d'r slaap. Meteen vielen haar ogen dicht en stopte ze met trillen. Ze was bewusteloos.

'Wees Luca maar dankbaar, Jonas. Hij heeft haar zonet geholpen. Kijk, ze trilt niet meer. Zo'n angststoornis zit enkel in haar hoofd. Zodra ze bewusteloos is, verdwijnen alle symptomen. En als ze wakker wordt zal ze zich niets meer herinneren.' Zei Pieter terwijl Luca haar optilde en in zijn armen droeg.

'Als ze wakker wordt tenminste... Was het nou echt nodig om haar zó hard te slaan?' Zuchtte ik.

'Natuurlijk. Ik moest nog wraak nemen voor dat slaappilletje dat ze in m'n bier had gedaan.' Zei hij.