Locked by you [Herschrijving]

58.

Evelien

Ik had geen plan. Ontsnappen, ja, dat was mijn plan, maar verder? Ik wist niet wat ik moest doen of waar ik heen kon gaan. Wat ik wel wist, was dat ik spoedig een beslissing moest maken. Ze konden me steeds opsporen met die vervloekte chip in mijn arm.

Ik richtte mijn ogen op de plek waar de wonde zat. Het was geen grote wonde en zag er eigenlijk bijna uit als een muggenbeet, maar achter die wonde zat een minuscuul snufje technologie dat mijn hele vrijheid kon afnemen.

Ik klemde mijn armen om de hals van Rêver en zuchtte diep. Mijn doel om te ontsnappen mocht dan misschien wel bereikt zijn, toch voelde het alsof ik iets mistte. Of eigenlijk iemand mistte. Jonas... Ik mistte Jonas... En ik mistte hem vreselijk hard. Zo hard, dat ik begon te huilen. Ik kon het zelf niet eens geloven, maar ik huilde terwijl ik eigenlijk net blij had moeten zijn. Ik was bang dat ze me weer zouden vinden en nu stond ik er helemaal alleen voor. Ik had Jonas' armen niet om in te schuilen of zijn stem die me zou kunnen geruststellen. Ik leek wel alleen in de wereld.

Jonas

'Hou jullie ogen goed open. Ze kan overal onverwachts opduiken.' Zei Pieter die het busje bestuurde. 'Ik hoop dat we haar snel vinden. Wat als ze naar de politie gaat?' Vroeg Luca.

'We zullen haar vinden, nog voordat ze daar de kans voor krijgt. Met die chip in haar arm hebben we haar zo te pakken.' Hield Pieter vol.

'Ik mag het hopen...' Gromde Dubois.

'Volgens mijn app zou ze hier in de buurt moeten zijn.' Zei Samir plots.

'Kan je zien welke richting ze uitgaat?' Vroeg mijn vader, die vooraan naast Pieter zat.

'Volgens mij gaat ze richting de Camargue. Wat is ze van plan daar te gaan doen?' Vroeg Samir zich luidop af.

'Dat is inderdaad niet slim, want daar is zo goed als niemand die ze om hulp zou kunnen vragen of een opvangplaats waar ze terecht zou kunnen. Het is een natuurgebied, nou ja het is eigenlijk een beetje een moerassig gebied. Er is zee en strand. Er leven flamingo's, stieren en paarden.' Zei Luca die de streek intussen al op internet had opgezocht.

'Leven die dieren daar dan in het wild?' Vroeg Dubois.

'Ja, het staat blijkbaar bekend om z'n schimmelkleurige en witte Camarguepaarden. Dat zijn wilde paarden die er zouden leven. Ze worden weleens "de mustangs van Frankrijk" genoemd.' Zei Luca.

'Ik snap niet waarom ze daar heen wil.' Zei mijn vader verward.

'Ik wel.' Zei ik, starend naar buiten.

'Ah ja?'

'Ze wil Rêver vast vrijlaten. De Camargue is daar de ideale plek voor.' Legde ik uit.

'Volle vaart naar de Camargue!' Riep Pieter en drukte het gaspedaal in.

Evelien

'We zijn er...' Zei ik verbluft en staarde met een open mond naar de heldere blauwe zee van de Camargue. 'Dit word je nieuwe thuis, Rêver.'

Net op het moment dat ik afstapte en landde in het zachte zand, trilde de grond. Een oorverdovend geluid was hoorbaar en een sterke wind blies door mijn haren.

Witte paarden, die uit het schuim van de zee leken te komen, galoppeerden onze richting uit. Hun hoeven deden de bodem omspitten en produceerden een luid geluid. De paarden hinnikten naar Rêver alsof ze haar uitnodigden om hen te vergezellen.