Locked by you [Herschrijving]

41.

Jonas

Pieter rende naar me toe. Hij plaatste zijn handen om mijn nek en duwde me op de grond. 'Jonas!' Schreeuwde Evelien bang toen hij een poging deed om me te wurgen. Ik gaf Pieter een paar harde stampen in zijn buik, maar hij loste niet. Hij kneep nu zelfs nog harder en deed een poging om mijn mogelijkheid tot ademen af te nemen. 'Stop, alsjeblieft!' Smeekte Evelien. Ze huilde. Ze huilde, schreeuwde en gilde. Voor mij. Ze was bang dat mij wat zou overkomen. Duidelijker kon het niet zijn: Ze had gewoon gevoelens voor mij! Ik wilde juichen van geluk, alleen kon ik dat niet aangezien Pieter me zowat probeerde te vermoorden.

Evelien

Ik moest iets doen! Een paar dagen geleden had ik dit nog maar gedroomd. Als ik hen zou laten begaan, zou Pieter hem doden! Dit kon ik niet zomaar laten gebeuren! Jonas deed zijn best om zich te verweren, maar Pieter was dit keer sterker. Ik moest ingrijpen, voordat het te laat was.

Ik viel Pieter aan. Ik sprong in zijn rug, waardoor hij geschrokken recht sprong, en klemde mijn armen om zijn nek. Hij liet Jonas los en was nu gefocust op mij. Ik zat nog steeds in zijn rug, met mijn armen om zijn nek die hem deden verstikken. 'Ga van me af, verdomme!' Riep hij kwaad en probeerde mijn armen weg te slaan. Ik kneep mijn ogen dicht en zette mijn tanden op elkaar. Ik zou hem niet loslaten. Echt niet.

Maar plots zette hij zijn nagels in mijn gezicht en maakte hij diepe krassen in mijn wangen. Ik schreeuwde het uit van de pijn, waarna het hem lukte om me van zich af te duwen. Ik belande op mijn rug op de grond, in het gras. Ik kroop snel achteruit toen hij dichter naar me toekwam. Het was al donker, maar toch kon ik zijn wraaklustige ogen goed zien. Ze spuwden als het ware vuur. Hij balde zijn vuisten en maakte een grommend geluid. 'Dat was het domste wat je ooit kon doen, Lientje.' Hij greep me vast bij mijn haren en sloeg me hard in m'n gezicht. Vervolgens duwde hij zijn knie in mijn maag. Ik moest ervan kokhalzen, zoveel pijn deed het.

Maar ik gaf niet op...

Ik wist me uit zijn grip te krijgen en rende nu aan een hoge snelheid naar hem toe. Ik strekte mijn handen voor me uit en gaf hem een forse duw. Hij verloor zijn evenwicht en viel naar achteren. Het zwembad bevond zich net achter zich, dus dat kwam mooi uit. Hij viel het water in.

Iedereen hield zijn adem in, behalve Jonas en ik. Wij hoopten dat hij zou verdrinken. Maar Pieter zwom al snel naar boven. Hij keek me furieus aan, maar ik kon alleen maar grijnzen. Ik had gewonnen en dat besefte hij ook.

Hij klom het zwembad uit en zette enkele stappen mijn richting uit. In plaats van achteruit te deinzen, bleef ik moedig staan. 'Meekomen, voordat ik mijn woede op je uitlaat.' Gromde hij. 'Nee.' Hield ik vol. 'Jij komt mee, want anders zorg ik ervoor dat niemand ooit nog een persoon in je zal herkennen door je wonden.'

Jonas

Ik kroop overeind en veegde het bloed van mijn wang. Ik had pijn, maar probeerde die te negeren. Ik keek toe hoe Pieter in probeerde te spelen op haar angststoornis, maar het leek niet te werken. Evelien was sterker geworden en minder snel bang. Ik verdacht dat paard ervan. Dat beest had ervoor gezorgd dat ze meer zelfvertrouwen uitstraalde en haar angsten kon schuilhouden.

Maar plots greep Pieter haar weer beet. Ze probeerde te ontkomen, maar ze kon maar niet uit zijn grip komen. Ik wilde haar weer te hulp schieten, maar mijn vader hield me tegen. 'Genoeg! Nu laat je Pieter begaan! Evelien hoeft niet beschermt te worden en al zeker niet door jou!' Riep hij kwaad.

Ik keek machteloos toe hoe hij haar bij haar arm greep en het huis in trok. Ze keek nog een laatste keer achterom en smeekte met haar blik om mijn hulp. Ik wilde haar sussen. Ik wilde haar kalmerende woordjes toe fluisteren. Ze hoefde niet bang te zijn, ik zou haar wel redden. Maar hoe?