Locked by you [Herschrijving]

60.

Evelien

'Jonas!' Schreeuwde ik de longen uit mijn lijf. Hij zakte in elkaar en viel op de grond die al snel door zijn bloed gekleurd werd.

Pieter zette een stap opzij en zorgde er ook voor dat de uitgang vrij was.

'Kies maar, Lientje. Jonas of je vrijheid.' Zei hij al grijnzend.

Natuurlijk koos ik voor Jonas. Ik liet me op mijn knieën naast hem zakken en plaatste mijn handen om zijn gezicht. 'Jocke...' Snikte ik. Jonas leefde nog, dat kon ik zien aan zijn buik die wild op en neer ging. Maar die messteek zag er verdomd pijnlijk uit. Als niemand hem spoedig zou verzorgen, zou hij sterven aan te veel bloedverlies. Hij probeerde zijn ogen te openen en zijn mond te bewegen. 'Ga, Eefje. Ga, nu.' Kreunde hij.

'Ik blijf bij jou.' Hield ik vol.

'Ga, alsjeblieft.' Smeekte hij al huilend.

'Ik kan je hier niet achterlaten, Jonas.' Snikte ik.

Jonas wilde nog iets zeggen, maar Pieter was hem voor. 'Ze is nu voor jou, Dubois.'

'Mag ik alles met haar doen?'

'Jep, álles.'

'Prima.'

Jonas

Pieter trok aan de haren van Evelien en trok haar zo bij me weg. Hij klemde zijn handen om haar nek totdat ze nauwelijks lucht binnenkreeg. 'Jij gaat Dubois plezieren en je gaat vooral gehoorzaam zijn of ik laat Jonas nog wat langer lijden. Heb jij dat begrepen, Bosmans?' Siste hij in haar oor.

Ze zei niets, ze kon niet eens knikken. Hij haalde een touw uit zijn rugzak en bond daarmee haar polsen vast. 'Je hebt genoeg vrijheid gekregen.' Zei hij en trok het touw stevig aan.

'Laat haar!' Probeerde ik te schreeuwen, maar mijn geschreeuw sloeg over in een kreet van pijn.

'Kijk, dat komt goed van pas.' Zei Pieter plots en wees naar het witte plafond waar er een metalen ring aan bevestigd was. Hij maakte het touw waarmee hij haar handen had vastgebonden vast aan de ring en hees haar zo omhoog totdat ze 50 centimeter met haar voeten boven de grond kwam te bengelen.

Ze schreeuwde en schopte met haar benen wild in het rond. 'Nee! Ik wil dit niet!' Krijste ze. Pieter ergerde zich aan de manier waarop ze zich probeerde te verweren. Haar lichaam bleef niet stil hangen en haar geschreeuw werd iedere seconde luider. En Evelien kon heel luid schreeuwen...

Het maakte hem pist dat ze niet wilde meewerken. Daarom sloeg hij haar. Hij sloeg zo hard dat ze meteen bewusteloos was. Er droop bloed uit haar neus, tot op haar kleren en haar hoofd liet ze naar achter hangen zodat het leek alsof haar lange blonde haren konden zweven. Ik dacht even dat hij haar gedood had, want ze bleef roerloos hangen.

'Geniet ervan, Dubois.' Grijnsde Pieter en gaf Dubois een schouderklopje.

'Zal ik doen.' Lachte hij. 'Ik zal haar toch niet zwanger maken, hé?' Vroeg hij meteen daarna.

'Nee, geen zorgen. Ik heb haar nog maar pas gecontroleerd en volgens het apparaat van Samir hebben we nog drie dagen de tijd om van haar lichaam gebruik te maken zonder het risico op een zwangerschap.' Zei Pieter en hielp me intussen overeind. Hij duwde me de ruimte uit. Ook Samir, Luca en mijn vader verlieten de ruimte en sloten de deur.

'Gaat Jonas het overleven?' Vroeg Samir bezorgd, kijkend naar mijn wonde.

'Ja, geen zorgen. Ik ben een dokter. Ik weet op welke plaatsten het niet dodelijk is om te steken.'