Locked by you [Herschrijving]

17.

Jonas

Luca grijnsde nog een laatste keer en sloot daarna de deur achter zich. Evelien bleef verstijfd staan en en liet haar hoofd zachtjes zakken. 'Arme Frances... Arme Daphne...' Jammerde ze.

'Euh... Wat dacht je van mij?! Arme Jonas?! Ik sterf hier dus wel van de pijn, hé!' Riep ik.

'Hou je mond toch.' Gromde ik.

'Luister Evelien, het spijt me van je vriendinnen... Ik zal er alles aan doen om hen vrij te krijgen, maar nu moet je me echt helpen! Ga Pieter alsjeblieft halen!'

'Oké dan...' Zuchtte ze, trok nog snel iets aan en verliet dan mijn kamer.

Evelien

Het was vreemd om helemaal alleen door de gangen van het gebouw te wandelen. Als er een jongen me voorbij wandelde, keek die me steeds vreemd aan. Ze bekeken me alsof ik een ontsnapt beest was uit de dierentuin.

Uiteindelijk bereikte ik kamer 22. De kamer van Pieter Van Den Broeck. De man die niet alleen mijn leerkracht Engels was, maar ook mijn dokter, mijn leerlingenbegeleider en vertrouwenspersoon! Nog nooit had ik iemand zo hard vertrouwd dan hij. Het deed me pijn te weten dat het één groot opgezet spel was. Zijn medelijden, zijn behulpzaamheid,... Alles was één grote leugen. Hij heeft mijn kwetsbaarheid gebruikt om alles over me te weten te komen. Hij heeft me doen breken en doen huilen, omdat hij zei dat ik daar alleen maar sterker van zou worden. Wel, misschien ben ik dat ook wel geworden.

Ik duwde zijn kamerdeur open. Nee, ik klopte niet. Ze zijn het hier toch gewoon om de deuren open te slaan zonder te kloppen.

'Evelien?!' Riep hij geschrokken en sprong recht van de stoel waarop hij zat. Ik probeerde zelfzeker over te komen door mijn hoofd hoog te houden en mijn schouders naar achter te duwen. 'Jonas heeft je nodig.' Zei ik en probeerde moedig te klinken, al keek hij dwars door me heen.

'Wat wil hij dan?' Vroeg hij en kwam behaaglijk dicht. 'Hij heeft diepe sneeën. Vooral in zijn armen en buik. Hij heeft verzorging nodig.' Zei ik. 'En jij bent zo braafjes naar mij gekomen? Voor hem? Wat lief...'

'Ik heb zijn wonden gezien en ik ben geen onmens. Ik kan hem onmogelijk laten creperen van de pijn. Al verdient hij die pijn na mijn ontvoering. Je moet hem helpen. Alvast bedankt en dan is dit nu het einde van ons gesprek.' Ik wilde zijn kamer zo spoedig mogelijk verlaten, maar hij hield me tegen.

'Weet je, Evelien... Je lijkt op je oma. Zij wilde ook steeds mensen helpen, ook al waren het criminelen.'

'Nee, mijn oma zou iedereen helpen. Ik zou een keuze maken. Jou zou ik bijvoorbeeld nooit helpen.'

'Wat vriendelijk...' Lachte hij ironisch.

'Je hebt jarenlang tegen me gelogen, wat had je dan gedacht?!'

'Ik heb je jarenlang geholpen. Ik was de enige met wie je durfde te praten! Geef nou maar gewoon toe dat het je goed deed om op gesprek met me te gaan. Je kon me alles vertellen. Je kon bij me huilen, zonder je te schamen. Heb ik je ooit wat aangedaan? Nee.'

'Nu doe je meer pijn dan überhaupt mogelijk is. Je hebt me verraden. Je hebt hen alles over me verteld!' Riep ik.

'Ga nou niet overdrijven. Zo erg is dat nu toch ook weer niet?'

'En je hebt Jonas' moeder vermoord...'

Hij trok zijn wenkbrauwen op. 'Hoe weet je dat?' Vroeg hij. 'Hij heeft het me verteld.' Zei ik. 'Ah... Dus jullie hebben al enkele intieme gesprekken gehad? Wacht maar tot zijn vader hierachter komt. Hij verdient jou niet. Hij weet niet hoe hij echt met meisjes moet omgaan!'