Locked by you [Herschrijving]

44.

Jonas

Met gekruiste vingers keek ik toe hoe Evelien met Rêver aan de slag ging. Ze begeleidde het grote zwarte beest op de grond en liet haar over enkele hindernissen springen. Ik vond het spannend en ook eng. Rêver bleef een wild en gevaarlijk paard, maar toch leek Evelien niet bang te zijn. Het was indrukwekkend hoe zo'n magere en kleine meid zo'n enorm paard met veel spierkracht de baas kon. Het paard stond helemaal onder haar gezag en leek voor haar door het vuur te gaan. Het was mooi om te zien. Die twee hadden echt een band met elkaar. Ik was vooral blij voor Evelien. Door Rêver te temmen had ze al een grote stap gemaakt in het bestrijden van haar angststoornis. Je hebt veel moed en durf nodig om te doen wat zij deed.

'Aan het genieten van het uitzicht?' Vroeg Pieter al lachend en gaf me een stevige klop op mijn rug. Vervolgens kwam hij naast me staan en legde zijn armen gekruist over het hek van de piste waarin Evelien zich bevond.

'Ik geniet nog meer van het uitzicht als ze geen kleren aanheeft.' Lachte ik.

'Ja, ze heeft echt een lekker lijf. Alleen jammer dat haar koppige karakter zo tegenwerkt... Nou ja, die angststoornis valt gelukkig in ons voordeel. Vroeg of laat breekt ze toch. Iedereen laat wel eens een potlood vallen waardoor het breekt. En eens het gebroken is vanbinnen, kan je het niet meer helen.'

'Tenzij het een vulpotlood is. Dat kan je herstellen.' Lachte ik.

'Je hebt gelogen, hé?' Vroeg hij plots, na me enige tijd diep aan te hebben gekeken.

'Gelogen?' Vroeg ik en wreef verward door mijn haren.

'Je hebt vannacht helemaal niets met haar gedaan.'

'Toch wel! Je hoorde haar toch kreunen? Je hebt het toch gezien!' Sprak ik tegen.

'Ik ben niet achterlijk, Jocke. Ze wil je lippen niet eens kussen, ze wil je handen niet aan haar lijf, dus laat staan dat je het met haar mag doen!'

'Evelien heeft niets te willen. Ik beval het haar. Ik ben haar leider, ze moet me gehoorzamen.' Loog ik, maar ik kreeg meteen spijt van mijn harde woorden. Ik wilde zo helemaal niet denken, maar het was de manier waarop Pieter hoopte dat ik zou denken.

Het bleef enige tijd stil.

'Je lette toch op?' Vroeg hij plots.

'Op wat moest ik letten? Dat ik haar fragiele lijfje niet zou breken?'

'Deed je het veilig? Niemand wil een nakomeling van jou én al zeker niet van Bosmans. Dat kind zou een verschrikkelijk karakter hebben en een slechte opvoeding.'

'Maak je maar geen zorgen, ze gebruikt de pil.' Zei ik stil. Zijn woorden hadden me best geraakt. Ik wilde kinderen mét Evelien. Ik voelde me niet alleen beledigd, ik vond het ook gewoon erg voor onze toekomstige kinderen. En ja, die zouden er komen.

'De pil? Hoe komt ze daar dan aan? Ze was toch nog maagd toen we haar ontvoerden?'

Ken je die momenten waarop je gewoon even onzichtbaar wil worden? Of de tijd enkele seconden terug wil draaien? Ja, dat was zo'n moment. Hoe kon ik zo stom zijn?!

'Euh... Wel ja... Ze is heel onregelmatig ongesteld en ze heeft dan ook steeds zoveel last van krampen en overgeven... Ze gebruikt de pil om regelmaat te creëren en zo heeft ze er ook minder last van. Ze heeft nauwelijks nog pijn!' Verzon ik snel.

'En die had ze zomaar, toevallig, op zak toen we haar ontvoerden?'

'Oké, je hebt me. Er is vannacht niets gebeurd. We zijn beiden nog maagd. Het was een stomme list.' Gaf ik toe. Ik kon vreselijk liegen. Je zag dat meteen aan mij.