Locked by you [Herschrijving]

53.

Evelien

'Dubois?! Wat doet die idioot hier?!' Riep ik geschrokken, kijkend naar de pedofiel die naast Verbeke plaatsnam op de publiekstribune. Hij grijnsde en zette zijn brilletje wat verder op zijn neus.

'Die "idioot" is dus wel één van de belangrijkste juryleden hier in Avignon.' Zei Verbeke.

'Wat?' Stotterde ik ongelovig.

'Was je soms vergeten dat er aan dit festival ook een wedstrijd verbonden was?'

'Ik dacht dat die wedstrijd niet belangrijk was. We zouden toch alleen meedoen voor het plezier en de belevenis?'

'Ik moet jullie iets bekennen, jongens...' Zuchtte Verbeke. Hij zette zich recht en klapte zijn notitieboekje dicht. De andere acteurs kwamen uit de coulissen en gingen naast ons op het podium staan.

'We moeten die wedstrijd winnen. Ik maakte jullie wijs dat het slechts voor jullie plezier zou zijn zodat jullie met enthousiasme zouden spelen en niet met stress. Het winnende toneelgezelschap krijgt een grote geldsom. Dat geld kunnen we goed gebruiken, want ik zit in slechte papieren. Als we deze wedstrijd niet winnen, dan is het gedaan met "Le Courage".'

'Wat?!' Riep iedereen geschrokken in koor.

'Ik wilde jullie niet bang maken... Het spijt me.'

Ik wende mijn blik af naar Dubois. Hij grijnsde nog altijd en had zijn ogen vooral op mij gericht. Ik kon zijn lust gewoon op een afstand zien en ik vond het echt onprettig.

Maar ik klapte in mijn handen, waardoor ik meteen de aandacht van iedereen kreeg.

'Komaan, jongens. Hier optreden was toch onze droom? En wat maakt het uit of er nu een wedstrijd aan verbonden is of niet? Daardoor gaan we toch niet slechter spelen? We moeten alles op alles zetten om plezier te maken en winnen dat houden we in ons achterhoofd. Als iedereen z'n best doet en zijn of haar rol met overtuiging en passie speelt, dan maken we een grote kans om te winnen. Wat we nu moeten doen is spelen. Plezier maken. En hopelijk is dat genoeg om die wedstrijd te winnen. Maar denk niet aan het geld, noch de mogelijke redding van onze toneelgroep. Speel deze voorstelling voor Verbeke. Die man heeft ons al zóveel gegeven. Dit is het minste wat we voor hem kunnen doen.'

'Goed gezegd, Evelien.' Knikte Daphne.

'Één voor allen?'

'En allen voor één!' Riep iedereen in koor.

'We zullen die pedo eens wat laten zien.' Zei ik al grijzend tegen Jonas in stilte.

Jonas

Ik gaf het niet graag toe, maar dat toneelspelen beviel me wel. Als ik zong, dan vergat ik al mijn zorgen. Als ik danste, voelde het als zweven, een soort vrijheid. En acteren, dat was nog het leukste. Ik kon in de huid kruipen van iemand anders en mijn eigen problemen en alles daaromheen gewoon vergeten. Maar wat ik het aller fijnste vond was wel dat ik dit allemaal met Evelien kon doen. Wij hadden geen felle spotlight nodig om te stralen. We waren gelukkig. Écht gelukkig. En we waren samen. We vergaten dat we in feite opgesloten zaten. We vergaten het hele publiek. Het was alsof dat podium mijn fantasiewereld was waar ik al zolang over droomde. Het was een andere realiteit. Een betere realiteit.

Maar toen alle scènes afgelopen waren en het repeteren dus gedaan was, keerden we weer terug naar de harde realiteit. Die realiteit met zorgen en problemen. De spots gingen uit, waardoor we het publiek weer zagen zitten. Waaronder mijn vader. Hij keek ons streng aan en hij keek nog strenger toen Evelien me nogmaals een kus gaf. Kon hij dan nooit eens gelukkig zijn als ik dat was?