Locked by you [Herschrijving]

37.

Jonas

Ik moest iets doen.

Evelien was zo bang... De angst maakte haar gek. Het kon haar dood betekenen! Ik mocht er niet aan denken! Toen Pieter het onderzoek opgaf omdat het gewoon te moeilijk was geworden om haar hart te controleren door haar snelle ademhaling, deed ik iets wat niemand zag aankomen en al zeker Evelien niet...

Ik tuitte mijn lippen, sloot mijn ogen en drukte een kus tegen haar lippen aan.

Als dat een scène uit een film was geweest, was er vast en zeker op de achtergrond knetterend vuurwerk te zien.

Onze eerste kus. Onze eerste échte kus... Het was pure magie! Geen woorden, zelfs niet die van Shakespeare, konden omschrijven wat er toen door me heen ging.

Evelien

Hij sloot zijn ogen en drukte zijn lippen op de mijne. Ik wist niet wat te doen. Dit had ik ook helemaal niet zien aankomen! Maar ik duwde hem pas na enkele seconden weg. Ik denk dat zijn lippen de mijne toch zo'n tien seconden hebben aangeraakt. Of ik het erg vond? Geen idee... Er ging een vreemd gevoel door me heen. Ik wilde hem afstoten, maar ik wilde hem ook naar me toetrekken. Ik wilde zijn kus hevig beantwoorden, maar ik wilde hem ook een harde klap in zijn gezicht geven.

Uiteindelijk trok ik me weg, maar bleef hem verward aankijken. Hij keek me ook aan, maar met zulke stralende, sprankelende  oogjes.

'W-waarom d-deed je dat?' Stotterde ik. Ik was niet boos of blij, ik was verrast.

'Je ademhaling is weer normaal.' Glimlachte hij. Nu pas merkte ik het ook op. De angst was helemaal uit mijn lichaam verdwenen, voor nu dan. Ik raakte met mijn vingers mijn lippen kort aan, omdat ik niet wilde geloven dat zijn kus, zijn vergif, me mijn angst en pijn daadwerkelijk deden vergeten.

'Toen ik je kuste, vergat je alles om je heen. Je hield je adem in, je kwam tot rust en dat was voldoende om je ademhaling weer normaal te krijgen.' Legde hij verder uit. Wat moest ik zeggen? "Dankjewel"? Ik was hem niet dankbaar... Hij had me gekust?! Ieuw! Ik kon wel kotsen! Degoutant gewoon! Maar... Hij had me ook geholpen. Hij had mijn leven misschien gered. Dankzij zijn kus kon Pieter me weer verder onderzoeken. En daarbij... Het vergif van z'n lippen smaakte niet zó slecht... Op de één of andere manier smaakte het als een drug. Het was gevaarlijk spul, zo'n kus, maar toch wilde ik er stiekem meer van. Ik wilde dat hij het nog eens overdeed, om hetzelfde gevoel te herbeleven. Het voelde geweldig, al was het walgelijk.

'Ze ademt weer constant.' Stelde Pieter vast. Hij klonk tot mijn verbazing best opgelucht. Was hij dan bezorgd geweest?

'Als je nog eens een paniekaanval krijgt, dan zal ik je weer kussen. Het heeft duidelijk geholpen.' Grinnikte Jonas. 'In je dromen.' Lachte ik. 'Wat je vooral moet doen is rusten en ontspannen.' Zei Pieter.

'Ontspannen? Is dat een grap? Ik kan toch helemaal niet tot rust komen met jullie in m'n buurt?' Siste ik.

'Je moet je angst weten te beheersen, enkel zo kan je jezelf onder controle houden.'

'Ik kan toch niet de hele dag slapen?'

'Dat heb ik ook nooit gezegd. Je moet iets vinden waar je rustig van wordt. Yoga, boeken lezen, tekenen, zingen,...' Zei hij.

'Zou ik... Zou ik mogen paardrijden?' Vroeg ik plots voorzichtig.

Pieter proestte het uit van het lachen. 'Paardrijden?! Waarom wil je nou plots paardrijden?! Als er één ding is waar je bang voor mag zijn, zijn het wel paarden! Ze zijn groot, sterk en levensgevaarlijk! Een val van zo'n beest, doet jouw fragiele lichaampje uit elkaar vallen. Al je botten zullen breken. En trouwens wat denk jij wel? Wij hebben je ontvoerd, Bosmans! We zijn criminelen, geen organisatoren van een vakantiekamp!'