It's not my story

„Lekkie zaskoczenie "

Już od jakiś 15 minut stawiam niepewne kroki kierując się do ruiny. Nie mam bladego pojęcia czego mam się spodziewać po nim. Tyle razy już przecież się ze mnie nabijał. A ja? A ja go polubiłam. Pomimo tego jaki dla mnie był przez tyle czasu. Powoli i ostrożnie pokonywałam metr za metrem. Powoli zaczęłam wyłaniać się z lasu. Moim oczom ukazał się budynek, który kiedyś służył komuś jako dom. Wzięłam głębszy oddech, skrzyżowałam ręce na piersiach i już trochę pewniej ruszyłam w stronę "drzwi". Zaczęłam pokonywać każdy stopień, ostrożnie stawiając stopy. Patrzyłam pod nogi, nie chcąc stanąć w miejscu, które mogłoby zagrozić mojemu upadkowi. A może był inny powód? Przecież znałam tą drogę na pamięć już. Nie wiem czemu, ale moje serce zaczęło wariować. Stanęłam na szczycie schodów, zamknęłam oczy i zaczęłam odliczać od dziesięciu w dół. Spojrzałam w górę a moim oczom ukazał się brunet, siedzący na ziemi. Opierał się o ścianę. Może nic w tym takiego, ale jednak widok jego z książką był zaskakujący.

***

Siedziałem już od jakiś 2 godzin w ruinie i czekałem na nią. Jest już 17, i trochę się niecierpliwię, no ale chyba mnie nie wystawiła co nie? Co jest dziwne? No może to, że ja się uczę, albo przynajmniej staram uczyć. Usłyszałem odchrząknięcie i spojrzałem w górę, napotkałem na drodze te zielone tęczówki, które były lekko zaskoczone i przestraszone? Czemu nie mam pojęcia. Może ona mi nie ufa? W sumie nie dziwię się jej sam bym sobie nie zaufał.

- Cześć. – uśmiechnąłem się.

- Hej. – odparła nieśmiało. – Długo czekasz?

- Nie kilka minut. – wiem, nagiąłem trochę fakty, ale nie chce żeby czuła się winna.

- To dobrze. – odparła, ale chyba nie była zbyt przekonana.

- Chodź. – poklepałem miejsce koło siebie.

Niepewnie ruszyła w moją stronę, miała na sobie dzisiaj jasne jeansy. Już chciała siąść, kiedy ją powstrzymałem.

- Czekaj! – spojrzała na mnie zaskoczona.

Zdjąłem kurtkę i położyłem ją na ziemi.

- Mogłabyś pobrudzić sobie spodnie. – niepewnie się uśmiechnęła.

Siadła na nogach obok mnie i spojrzała na książkę, którą trzymałem w ręce.

- Uczysz się? – zapytała cicho.

- Staram się. – wzruszyłem ramionami. – Ale coś mi nie idzie.

- Pomóc Ci? – zapytała bawiąc się nerwowo palcami, skąd wiem? Widzę kątem oka, serio tylko kątem ja nie kłamię!

Podniosłem wzrok na nią, dziewczyna spuściła głowę i burknęła coś na pozór „Przepraszam"

- Z chęcią. – powiedziałem z uśmiechem a ona zaskoczona spojrzała na mnie.

***

- Max skup się! - zawołałam.

- Łatwo Ci mówić. - powiedział oburzony.

- To wcale nie jest takie trudne. - mówię już spokojniej.

- Tyle, że ja nie potrafię myśleć kiedy jestem głody. - powiedział bezradnie spuszczając ręce.

Westchnęłam.

- A więc co proponujesz? - spojrzałam na tego.

- Jedźmy coś zjeść. - powiedział z uśmiechem podnosząc się z ziemi.

- Kiedyś zwariuję. - mruknęłam wstając.

- Co mówisz? - spojrzał na mnie.

- Lepiej chodźmy bo jeszcze z głodu mi tu padniesz.