Pojedyńcze jednostki myślące często wystawiają sobie cel, do którego dążą. Dzięki temu czerpią z życia dużo więcej - o ile rozglądają się po drodze.
A my? Zwykli ludzie?
Zapominamy o ważnych rzeczach i toniemy w bolesnej "beznadziei" mimo, że nadzieja wciąż w nas jest.
Bo nadzieja zawsze umiera ostatnia.
Nadzieję ciężko zabić.
I może to właśnie ona w końcu zatrzyma nas podczas chorej ucieczki przed szczęściem?
Ono czai się za każdym rogiem.
Nie zawsze jest takie oczywiste.
Dlatego patrz ze zrozumieniem,
Słuchaj uważnie,
I stój prosto, czasami potrafi trzepnąć z nieba.
CZYTASZ
Teatr myśli
PoetryKażdy ma swoje demony, które stara się ukryć przed światem. Moje zamknęłam tutaj. Jest to zbiór moich osobistych przemyśleń. Nie są doszlifowane, najpewniej zranisz się przy konsumkcji, nie jest to zbyt dobre, ale znaczy dla mnie bardzo wiele.
