Uczymy się przez całe życie.
Stawiając pierwsze kroki, nie zdajemy sobie sprawy, że im dalej zajdziemy, tym ciężej będzie nie stanąć w miejscu.
Uczymy się patrzeć na świat, a i tak zanim zobaczymy wszystko - jesteśmy zmuszeni oślepnąć.
Każą nam słuchać, sprawiając, że z każdym dniem coraz bardziej pragniemy ogłuchnąć na tych wszystkich, którzy potrafią jedynie mówić.
I nawet, jeśli wiemy, co los ma nam do zaserwowania na deser, to i tak żyjemy, tylko tak, jak nam pokazano, zamiast codziennie uczyć się żyć od nowa.
Bo życie dla niektórych kończy się naprawdę szybko. Kończy się tam, gdzie ledwo zdążyło się zacząć.
CZYTASZ
Teatr myśli
PuisiKażdy ma swoje demony, które stara się ukryć przed światem. Moje zamknęłam tutaj. Jest to zbiór moich osobistych przemyśleń. Nie są doszlifowane, najpewniej zranisz się przy konsumkcji, nie jest to zbyt dobre, ale znaczy dla mnie bardzo wiele.
