You're Not Sorry [NL]

OO3 • You're not sorry... *GEUPDATE*

"Zo, dus jij bent nieuw op Hogwarts?" vroeg de jongen met de sneeuwblonde haren mij. Hij staarde mij onderzoekend aan. Ik knikte enkel ter bevestiging.

Mijn ogen vielen op zijn gewaad waar rechts boven een embleem was genaaid van een basilisk in de kleuren groen en zilver. Onder de basilisk stond in zwarte letters Slytherin geborduurd.

"Interessant." De jongen grijnsde schuin naar mij en stak toen vervolgens zijn hand naar mij uit. Ietwat wantrouwig pakte ik zijn hand aan en schudde deze.

"Draco, Draco Malfoy," stelde hij zichzelf hooghartig voor. "Maar die naam ken je natuurlijk al."

"Audrey Mccloud. Aangenaam," stelde ik mezelf beleefd voor. "Maar– ehum– die naam ken ik niet."

De jongen, die dus blijkbaar Draco heette, fronste zijn voorhoofd en trok zijn neus op.

"Dan kom je vast en zeker van een dreuzel familie," zei hij spottend. Opnieuw bij het horen van de naam dreuzel begon ik stomverbaasd te kijken.

"Wat is in hemelsnaam een dreuzel?!"

"Zij die niet magisch zijn," beantwoordde Draco mijn vraag geïrriteerd. "Maar soms krijgen dreuzels een magisch kind. Die worden dreuzel-geborenen genoemd. Ik noem ze liever modderbloedjes."

"Oh, in dat geval," mompelde ik, zijn spottende ondertoon negerend. "Ja, ik ben van een dreuzel familie."

Zijn gezichtsuitdrukking veranderde en keek mij nu vies aan. De afkeer en walging was duidelijk van zijn gezicht af te lezen en ik kon het niet helpen dat het mij ergens toch pijn deed, ook al kende ik deze jongen amper.

"Mr. Malfoy, uw gewaad is klaar," zei de vrouw die met Draco bezig was. Ze stond weer recht en strekte even kort haar rug.

"Mooi," zei hij en bekeek even zijn gewaad of alles naar zinnen was. Toen alles prima in orde bleek te zijn sprong hij behendig van het krukje af en draaide zich toen naar mij om.

"Nou, dan zie ik je op school," zei hij kortaf en draaide zich toen om en beende zonder enig bedankje voor de vrouw haar moeite, de winkel uit.

Een half uur later stond ook ik weer buiten in de winkelstraat met mijn nieuwe gewaden in een papieren tas. Ik keek de drukke straat door, opzoek naar een glimp van Snape zijn zwarte gewaad, maar kon de man nergens vinden. Ik besloot uiteindelijk maar wat te gaan ronddwalen en wat winkels te bekijken. Ik zou hem vast wel ergens tegenkomen.

Na ruim een kwartier geslenterd te hebben, werd plots mijn aandacht getrokken door een winkel waar allemaal dierengeluid vandaan kwam. Ik wurmde mij tussen de menigte door om de winkel beter te kunnen bekijken. En inderdaad, daar in de etalage stonden allemaal hokken met verschillende dieren erin.

Glimlachend stapte ik de winkel binnen en werd direct begroet door de herrie die de dieren gezamenlijk produceerden. De winkel was redelijk druk en niet zo heel erg groot, maar de indeling zag er uiterst gezellig uit.

Ik liep langs de hokken en bekeek de vele dieren. Ze hadden padden, ratten, uilen en katten. Her en der zag ik ook nog een hond, maar in de brief stond duidelijk vermeld dat honden niet toegestaan waren. Ik besloot dus bij de uilen en katten te gaan kijken.

Ik moest toegeven dat de uilen veel te veel kabaal maakten en ik daarom ook maar besloot om alleen maar bij de katten te gaan kijken. Ik had best wel behoeften aan een vriend als ik naar Hogwarts ging. Ik kende immers niemand daar en dan zou ik op zijn minst al één vriend hebben.

Ik ging elk hok af, maar vond geen geschikte kandidaat. Teleurgesteld maakte ik al aanstalten om naar de deur te lopen, tot mijn blik op een hok viel, helemaal afgelegen in de hoek van de winkel. Ik hoorde een zachte miauw uit het hok komen en nieuwsgierig als ik was liep ik richting het hok.

Een jonge kat (misschien net een jaar) met felblauwe ogen en een grijs-witte vacht keek smekend door de tralies heen. Ze begon opgewonden te miauwen toen ze mij zag en begon opgewekt rondjes te lopen door het hok.

"Ze heeft dezelfde ogen."

Geschrokken keek ik op naar een man van middelbare leeftijd. Hij had warme, bruine ogen en bruin haar dat al aan het vergrijzen was.

"Waarom zit ze apart?"

"Ze is erg kieskeurig. Ze laat zich niet zomaar uitkiezen," legde de man uit. "Zij kiest liever zelf haar baasje."

"Denkt u dat ze mij zal accepteren?" Ik staarde onzeker naar de kat die mij met haar blauwe ogen nauwlettend in de gaten hield.

"Ik denk–" begon hij terwijl hij aandacht naar de miauwende kat keek, "–dat zij dat al heeft gedaan."

En voor ik het wist stond ik samen met mijn nieuwe vriendin buiten op de stoep van de dierenwinkel, haar naam — Venture.