You're Not Sorry [NL]

O76 • You're not sorry...

'Vandaag gaan we leren hoe we een Patronus spreuk moeten uitvoeren.' zei Harry die voor ons stond en zenuwachtig aan zijn toverstaf begon te friemelen. 'Ik verwacht niet dat iedereen direct een volledige Patronus produceert, want dit is zeer gevorderde toverkunst.'
Harry keek mij even aan en glimlachte toen. 'Om je Patronus zo goed mogelijk te krijgen moet je eerst aan iets vrolijks denken. Denk aan het gelukkigste moment in je leven.' legde Harry uit terwijl iedereen een plek uitzocht in de grote zaal. 'Wanneer je het gevoel van geluk door je lichaam heen voelt stromen spreek je de woorden Expecto Patronum uit.'
Iedereen begon direct met het oefenen, en zoals Harry al had gezegd kon niet iedereen direct een volledige Patronus produceren. Sommigen kregen overigens wel een felle, blauwe lichtstraal uit zijn of haar toverstaf.
Ik dacht diep na over een gelukkige herinnering, maar ik kon mij op dit moment niets bedenken. Mijn hoofd was te in beslag genomen door alle negatieve blokkades.
'Expecto Patronum!' De woorden kwamen er vloeiender en sterker uit dan de spreuk zelf. Er kwam enkel een klein, blauw vonkje uit mijn staf zetten. Zuchtend liet ik mijn staf weer zakken en keek ik even om naar Harry die nu Cho Chang aan het helpen was.
'En, hoe ver lukt het bij jou?' vroeg Terry mij toen er bij hem ook niet veel meer uitkwam dan een zwak, verlichte straal.
'Niet veel meer als bij jou.' mompelde ik en glimlachte flauwtjes naar de jongen.
Terry glimlachte terug. 'Ach, voor iemand die pas vier maanden Toverkunsten studeert doe je het aardig goed.'
'Dankjewel.' zei ik hem verlegen en keek toen even van hem weg toen Harry bij mij was komen staan.
'Hoe gaat het met jouw Patronus?' vroeg Harry mij nieuwsgierig.
'Niet goed.' mompelde ik droevig en liet verslagen mijn hoofd zakken.
'Laat zien.' beval de jongen mij en keek toen aandachtig toe hoe ik mijn Patronus opriep. Zonder succes uiteraard.
'Ik zie het al.' knikte Harry bedenkelijk. 'Je herinnering is niet sterk genoeg. Denk aan iets anders. Een sterkere herinnering.'
'Harry, ik kan het niet.' zei ik radeloos. 'Ik kan het nu niet opbrengen om aan iets vrolijks te denken.'
'Audrey, dit is één van de belangrijkste spreuken die je moet leren.' legde Harry mij uit die zijn hand bemoedigend op mijn schouder plaatste en er zachtjes in kneep. 'Je moet een volledige Patronus kunnen oproepen. Wat nou als je aangevallen wordt doorDementors?'
'Ik weet het, Harry.' mompelde ik verslagen. 'Maar ik kan op dit moment gewoon geen enkel gelukkige herinnering bovenhalen.'
Harry keek mij voor een lange tijd bedenkelijk aan en knikte toen. 'Goed dan. We proberen het volgende keer wel.'
Ik glimlachte dankbaar naar hem en ging toen verder met mijn falende pogingen om een volledige Patronus te kunnen produceren. Ugh, wat was ik slecht!

'Nee, mij is het deze les nog niet gelukt hoor.' mompelde Neville droevig.
'Het komt nog wel.' glimlachte ik naar de jongen. 'Het heeft tijd nodig. Bij mij ook.'
'Ik kan gewoon geen herinnering bedenken die sterk genoeg is.' zuchtte de jongen verslagen.
'Nee, ik ook niet.' zei ik zacht en keek even om naar Hermione die bij ons kwam lopen.
'Ik heb gezien dat het jou al aardig is gelukt.' lachte ik naar haar. Hermione had al een volledige Patronus weten te produceren. Haar dier was een otter.
'Ja, ik ben echt blij.' glimlachte Hermione breed die haast huppelde. 'Nooit gedacht dat het de eerste les al zou lukken.'
'Nee, ik heb denk ik meer dan één les nodig.' mompelde Ron die ook bij ons was komen lopen. Allemaal waren we op weg naar onze leerlingenkamers.
'Ja, ik ook.' zei ik en keek even om naar Neville die bedenkelijk knikte.
'Waar is Harry eigenlijk?'
'Ik ben hier.' Harry stond ineens zo plots naast mij dat ik van schrik een gil slaakte.
Fred en George lachte uitbundig, net als Ron. Hermione schudden enkel haar hoofd en Neville was nog steeds bedenkelijk voor zich uit aan het staren.
'Bedankt, Harry.' mompelde ik quasi-boos.
Hij lachte onschuldig naar mij. 'Geen dank.'