You're Not Sorry [NL]

O27 • You're not sorry...

Ik zat tegenover Dumbledore aan het bureau en keek even om mij heen naar de portretten. Dumbledore had mij verteld dat de tovenaars en heksen die er op stonden, voormalige schoolhoofden van Hogwarts waren.
'Dus als ik het goed begrijp, keert de Ministerie van Toverkunst zich nu tegen u en Harry?' vroeg ik de oude man.
'Dat klopt.' Dumbledore glimlachte naar mij. 'Maar de vraag is, geloof jij Harry of het Ministerie?'
Ik moest even nadenken bij die vraag. Het leek mij niet dat Harry over zo iets zou gaan liegen, zijn ouders waren immers vermoord. Professor Dumbledore geloofde Harry en ik vertrouwde de oude man.
'Ik geloof Harry.' zei ik. 'En ik vertrouw u.'
Dumbledore glimlachte breder bij het horen van mijn bekentenis. 'Dankjewel.'
'Professor Umbridge is hier zeker niet om ons Verweer Tegen De Zwarte Kunsten te leren, hé?' vroeg ik de oude man. Ik had het artikel gelezen dat over Professor Umbridge ging en wist al meteen dat het Ministerie haar had gestuurd om de boel hier in de gaten te houden.
'Nee.' gaf Professor Dumbledore eerlijk toe. 'Het Ministerie heeft haar gestuurd om voornamelijk mij in de gaten te houden. Als er maar iets is waar ze mij op kunnen pakken, dan zal het Ministerie die kans zeker benutten.'
'Ik vermoed zelfs dat het Ministerie zover probeert te gaan om mij mijn functie als schoolhoofd te ontnemen.' Dumbledore keek enkele tellen naar de deur achter ons en tot mijn verbazing werd er op de deur geklopt.
'Ah Harry, kom binnen.' zei Dumbledore die glimlachte. Ik keek de schoolhoofd verbaasd aan. Kon hij door deuren heen kijken?
De deur ging open en Harry kwam het kantoor binnen gelopen. De jongen leek net zo verbaasd om mij te zien als ik hem, en beiden keken wij Professor Dumbledore niet begrijpend aan.
'Harry, neem plaats.' Professor Dumbledore haalde zijn toverstaf erbij en gaf er een zwiep aan zodat er nog een stoel naast mij verscheen. Harry nam twijfelend naast mij plaats en glimlachte even kort naar mij ter begroeting. Ik glimlachte terug.
'Er is iets heel belangrijks wat ik jou moet vertellen, Harry.' begon Dumbledore die zijn handen in mekaar vouwde en de jongen ernstig aankeek.
'Eh, wilt u dat ik ga?' vroeg ik Professor Dumbledore onzeker en maakte al aanstalten om op te staan.
'Nee.' beval de man mij. 'Ik wil dat je blijft.'
Ik knikte enkel en zakte weer in mijn stoel.
'Het gaat over Audrey hier.' ging Dumbledore weer verder en hij liet even zijn helder, blauwe ogen op mij rusten. Ik snapte direct al waar de man heen wou gaan.
'Audrey, je hebt er toch geen bezwaar tegen dat ik het Harry vertel?' vroeg Dumbledore mij beleefd. Ik schudden mijn hoofd. Ik wist dat het van belang was dat Harry dit wist, naar aanleiding van ons gesprek voordat Harry binnen kwam. Harry was de gene die Lord Voldemort moest zien te verslaan, en dat kon hij alleen als hij het hele verhaal van Voldemort kende, en dat begon bij mij.

'Audrey,' Harry staarde voor zich uit en schudden enkel met zijn hoofd. 'Ik had nooit gedacht dat er zo'n groot geheim achter jou schuil ging.'
Ik keek de jongen beschaamd aan. Ik schaamde mij eerlijk waar voor het feit dat ik krachten bezat. Eigenlijk had ik verwacht dat Harry mij nu heel raar zou gaan aankijken, maar de donkerharige jongen keek mij enkel met een blik vol medeleven aan.
'Ik weet hoe het is als je geen ouders meer hebt,' zei hij. 'maar om dan toch je hele leven lang te denken dat je ouders gewoon nog leven, terwijl zij in werkelijkheid dood zijn, is toch wel erg vreselijk wanneer je achter de waarheid komt.'
Ik durfde Harry niet aan te kijken. Ik was bang dat ik namelijk in tranen zou uitbarsten, want wat Harry zojuist had gezegd raakte mij diep.
'Audrey, heb je enig idee waarom ik dit aan Harry hebt verteld?' vroeg Dumbledore mij kalm. Ik keek op van mijn handen en knikte.
'Harry is de uitverkorenen, hij moet het hele verhaal van Voldemort kennen voor hij hem daadwerkelijk kan verslaan.' Dumbledore schudden echter zijn hoofd.
'Niet helemaal.' Hij keek even naar Harry en toen weer naar mij. 'Ik heb dit mede gedaan zodat jij iemand hebt van je eigen leeftijd om over je krachten te praten. Over de dingen die jou dwars zitten. Dingen die je niet zomaar met een ander kunt delen.'
'En de persoon die ik hier dus erg geschikt voor vond, was Harry. Hij is als geen ander beter te vertrouwen en hij begrijpt wat jij moet doormaken.' legde Dumbledore mij uit. 'Jullie weerspiegelen elkaars problemen.'
Ik keek even om naar Harry en ontmoette zijn groene ogen. Hij dacht precies het zelfde als ik, dat kon ik voelen.
De oude man had gelijk.