You're Not Sorry [NL]

O82 • You're not sorry...

Die zelfde avond van de onthulling van mijn nieuwe vreselijke gaven, zat ik voor het groene haard in de Slytherin leerlingenkamer. Er was niemand meer aanwezig rond dit tijdstip. Ik was alleen. Maar wat verwacht je dan ook als het twee uur 's nachts is.
Uiteraard wilde ik gaan slapen, maar dat lukte niet. Het leek net of mijn gedachten mij niet met rust wilde laten. Mijn angsten mij tot waanzin wilde drijven. Mijn verstand langzaam uit mijn hoofd probeerde weg te slippen. Ik zat daar maar in het vuur te kijken. Wachtend tot de duisternis mij volledig zou overmannen. Want wat Dumbledore ook zei, op een dag zou dat toch gebeuren. Ik was niet sterk genoeg. Ik had een moeder nodig die door het zelfde heeft moeten gaan. Maar mijn moeder was verwoest. Verwoest door de duisternis die haar had bekropen. Had gewonnen en nu aan het zegevieren was. Maar plots tot bedaren kwam dat er niets was om zegen te vieren, want haar afstammeling was er nog. De gene die haar macht nu bezat.
Ik liet de toverstaf die ik vast had in mijn handen ronddraaien. Ik scheurde mijn blik los van de woeste vlammen en keek neer op mijn handen. Zoute tranen stroomde langs mijn ooghoeken naar beneden, over mijn wangen. Ik liet geen snik horen. Ik huilde in stilte. Zonder geluid. Maar echter gebroken.
De zoute tranen gleden over mijn kin naar beneden en spatte uit elkaar op mijn toverstaf. De pijn in mijn borstkas was overweldigend, maar ik liet geen kreet. Ik wist dat als ik nu eenmalig zou gaan snikken, ik met elke snik mij alleen maar ellendiger zou gaan voelen. Ik zou bij elke snik die ik zou laten kunnen voelen hoe mijn binnenste langzaam uit elkaar zou worden gescheurd. Plaats makend voor het duistere gat dat binnen in mij zat. Klaar om mij volledig te verwoesten.
'Audrey?' Draco zijn schorre stem deed mij verschrikt opkijken.
De blonde jongen kwam net de trap op gelopen, met zijn beide handen wrijvend in zijn ogen. 'Wat doe je hier nog zo laat?'
Ik wilde spreken maar besefte mij toen dat mijn stem hoogstwaarschijnlijk net zo schor als die van Draco zou klinken, maar dan iets meer gebroken van verdriet en pijn.
Toen Draco nog een paar keer met zijn ogen had geknipperd leek hij pas op te merken dat ik huilde. Verschrikt kwam hij vlug mijn kant op gelopen en knielde voor mij neer. Zijn bleke gezicht had een bezorgde uitdrukking en zijn prachtige, grijze ogen boorde zich diep in mijn blauwe kijkers.
'Audrey,' fluisterde hij zachtjes. 'het gaat weer slecht met je, hé?'
Ik knikte enkel terwijl de zoute tranen uit mijn ogen bleven stromen. Niet instaat om te spreken, maar dat leek de blonde jongen niets uit te maken. Hij trok mij in zijn armen en dankbaar verborg ik mijn gezicht in zijn warme sweater. Ik sloeg mijn armen om zijn nek heen en hield mij zelf stevig aan de jongen vast. Bang dat hij mij elk moment weer los zou kunnen laten en ik zou vallen. Ik zou breken. Ik verloren zou raken.
Draco leek dit te merken en verstevigde zijn grip om mijn middel. 'Ik blijf bij je.' suste hij mij en drukte een kus in mijn haren waarnaar hij zijn gezicht in mijn nek plaatste.
'Draco ik smeek je,' snikte ik zachtjes. 'zorg er zo snel mogelijk voor dat ik je weer kan vertrouwen. Ik mis je.'
'Oh, Audrey.' mompelde de blonde jongen enkel die mij steviger tegen zich aan hield. 'Dat is volledig aan jou om te bepalen wanneer jij denkt dat ik weer te vertrouwen ben.'
'Weet ik.' murmelde ik. 'Maar ik heb daarbij wel je hulp nodig, Draco.'
'Ik zal je alle hulp bieden die jij van mij nodig hebt.' fluisterde hij liefdevol in mijn oor en drukte toen vervolgens een kus op mijn wang.
'Dankjewel, Draco.' En met die woorden barstte ik in luid huilen uit.