You're Not Sorry [NL]

O83 • You're not sorry...

'Ga je vast mee ontbijten?' vroeg ik Draco de volgende ochtend toen ik hem in de leerlingenkamer tegen kwam.
'Natuurlijk!' zei Draco mij direct en stond vlug op van de sofa om samen met mij richting de Grote Zaal te gaan.
'Heb je nog kunnen slapen?' vroeg Draco mij toen we door de kerkers liepen.
'Redelijk.' mompelde ik zacht en probeerde de gedachten van gisteravond uit mijn hoofd te houden. Helaas lukte het niet en moest ik direct weer aan het gesprek denken in het kantoor van Professor Dumbledore. Toen ik mij weer herinnerde wat de oude man had gezegd over het duister dat hoogst waarschijnlijk contact met mij zou proberen op te nemen, keek ik direct schichtig om mij heen.
'Gaat het?' vroeg Draco mij bezorgd toen hij mijn angstige blik opmerkte.
'Ja.' mompelde ik vlug en glimlachte zwakjes naar de blonde jongen. 'Het gaat prima m-' Plots schoot er een gedaante door de ijzige, stenen muur van de kerkers. Ik slaakte een gil en deinsde angstig achteruit.
'PEEVES!' riep Draco woedend die de lachende klopgeest allemaal verwensingen toe riep terwijl hij vlug mijn kant op gelopen kwam en zijn armen bezorgd om mijn bevende lichaam heen sloeg.
'Rustig maar.' suste Draco mij. 'Peeves, nu oprotten voor ik de Bloederige Baron erbij haal!'
En met die woorden vloog Peeves vlug weer door de muren heen.
'Het gaat al.' verzekerde ik Draco vlug terwijl ik mijn hartslag onder controle probeerde te krijgen. Ik duwde de blonde jongen zachtjes van mij af en liep vlug verder door de kerkers. Dit was nou precies een plek wat mij de stuipen op het lijf kon jagen nu ik wist wat ik allemaal wel niet aantrok.
'Zeker?' vroeg Draco mij bezorgd die vlug achter mij aan liep en zijn hand op mijn onderrug plaatste.
'Zeker.' glimlachte ik nep naar de jongen. 'Ik schrok gewoon. Niets meer.'
'Goed dan.' knikte Draco die mij niet helemaal leek te geloven maar niet verder vroeg.
Aangekomen in de Grote Zaal nam ik direct plaats naast Adrian Pucey, een zevende jaars.
'Goede morgen.' begroette Adrian mij met zijn charmantste glimlach en nam kort mijn hand waar hij vervolgens een kus op de rug ervan drukte.
Ik bloosde lichtjes en nam vlug mijn hand weer terug. 'Goede morgen, Adrian.'
De jongen was altijd al erg charmant geweest en ook erg ouderwets qua manieren. Hij liet meisjes voor gaan en hield deuren open. Hij kuste meisjes ter begroeting op de hand en had soms ook nog eens een ouderwetse manier van praten. Het was eerlijk waar erg aantrekkelijk. Misschien dat daarom ook vele meisjes voor de jongen vielen. Want lelijk was hij ook niet.
'Morgen.' begroette Draco de jongen kortaf en nam geërgerd naast mij plaats toen Adrian mij complimenteerde over hoe ik er uit zag vandaag.
Het hele ontbijt door hadden Adrian en ik opgewekt gesproken over Quidditch en bijles. Ik had volgens Professor McGonagall in een aantal vakken bijlessen nodig om bij te zijn, aangezien ik nog een kleine achterstand had.
'Ik zou je best bijles willen geven.' stelde Adrian voor. 'Ik ben nu immers met mijn PUIST examens bezig. En voor bijna al mijn SLIJMBALLEN had ik Uitmuntend gescoord.'
'Dat klinkt zeker niet slecht.' moest ik toegeven en dacht even na. 'Ik zal je aanbod in overweging nemen. Bedankt Adrian.'
'Geen dank, schone vrouwe.' knipoogde Adrian naar mij wat mij alweer deed blozen.
Draco schonk de jongen een vernietigende blik, maar Adrian leek dat niet op te merken. De donkerharige jongen was te in beslag genomen met charmant naar mij te lachen. Draco pakte plots mijn hand vast en drukte liefdevol zijn lippen op mijn wang, wat mij verbaast naar hem liet omkijken.
'Ach, komt onze kleine Draakje aandacht te kort?' vroeg Adrian spottend die Draco met een opgetrokken wenkbrauw aankeek.
'Nou moet jij eens goed luisteren.' siste Draco hem woedend toe waarnaar hij mij los liet en half overeind kwam. 'Jij blijft met je gore, gladde poten van Audrey af!'
Ik staarde de blonde jongen voor enkel tellen aan. Niet wetend of ik nou dankbaar en gevleid moest zijn, of juist woedend.
'Ik ben anders niet de gene geweest die door een stomme weddenschap haar is verloren.' beet Adrian hem toe. 'Ze is de jouwe niet meer. Sterker nog, dat is ze nooit geweest.'
Draco staarde Adrian voor een lange tijd woest aan, maar liet zich verslagen weer op de bank zakken. Hij wist dat Adrian gelijk had. Ik kon zijn schaamte en spijt voelen, terwijl ik bij Adrian enkel trots voelde.
'Jongens, alsjeblieft.' zuchtte ik en stond op. 'Ik heb hier even geen zin in. Ik heb wel iets anders aan mijn hoofd.' En dat was de waarheid. Ik had al genoeg dingen aan mijn hoofd en ik had zeker geen zin om dit er ook nog eens bij te moeten krijgen. Ik vond de Harry kwestie al lastig. Ik kon er nu dus echt geen Adrian bij hebben die Draco jaloers maakte en voor ophef zorgde.