You're Not Sorry [NL]

O38 • You're not sorry...

'Harry!' Ik was de teamkamer van Gryffindor binnen gerend en vloog Harry om zijn nek toen hij zich verbaasd omdraaide. 'Gefeliciteerd, ik ben zo trots op je!'
'Dankjewel.' Harry lachte zachtjes om mijn enthousiasme en knuffelde mij terug. Ik hield de jongen op een armlengte afstand en bekeek hem aandachtig.
'Je bent toch niet gewond, hé?' vroeg ik hem bezorgd.
'Nee, ik ben prima in orde.' verzekerde Harry mij lachend. Hij had een stralende glimlach op zijn gezicht en ik kon zien dat hij blij was met de overwinning van zijn team. Ik richtte mij tot de rest van Harry zijn teamgenoten en feliciteerde iedereen individueel.
Toen ik bij Ron aankwam gaf ik ook hem een knuffel. 'Je deed het geweldig!'
'Mijn broertje krijgt wel een knuffel en ik niet?' vroeg George mij beledigd. Ik draaide mij lachend om en knuffelde de oudere broer van Ron.
'Hé, en ik dan?' vroeg Fred mij met een pruillipje.
'Sorry, Fred.' verontschuldigde ik mij vlug en gaf ook hem een knuffel.
'Bijna.' lachte de roodharige jongen. 'Maar ik ben George.'
'Sorry, maar ik kan het niet helpen dat jullie allebei gewoon sprekend op elkaar lijken.' mompelde ik blozend.
'Maakt niet uit, ik kan ze ook nog steeds niet uit mekaar houden en ik leef al bijna zeventien jaar met ze.' lachte Ron.
De spelers besloten uiteindelijk terug te keren naar het kasteel om hun overwinning daar te gaan vieren in de Gryffindor leerlingekamer.
'Ga je mee?' vroeg Harry mij toen we het bordes van het kasteel opliepen. Iedereen liep al vooruit zonder op ons te wachten.
'Mag dat?' vroeg ik de jongen verbaasd.
Hij knikte. 'Iedereen in Gryffindor mag jou wel, dus ik zie ook geen probleem waarom het niet zou mogen.'
'Bedankt, Harry.' glimlachte ik naar hem. 'Maar ik denk dat ik beter terug kan gaan naar mijn eigen afdeling. Er is nog iemand die ik even wil spreken.'
'Malfoy?' gokte Harry. Zijn kaak verstrakte bij het uitspreken van die naam.
Ik knikte. 'Misschien dat ik daarna nog even langs kom.'
'Prima.' Harry leek direct wat minder vrolijk, maar ik negeerde het voor zover ik kon. 'Dan spreek ik je later weer.'
'Oke, tot later.' Ik gaf Harry nog een laatste knuffel en feliciteerde hem nogmaals en maakte vervolgens omkeer naar de kerkers. Aangekomen in de leerlingenkamer van Slytherin merkte ik gelijk een ijzige sfeer op.
Draco zat samen met een paar teamgenoten verslagen op de zwarte sofa's voor het haard en keken allemaal nors voor zich uit. Toen de muur van de leerlingenkamer achter mij dicht schoof keek Draco op en glimlachte kort naar mij.
'Oh Draco.' mompelde ik terwijl ik mij naar de jongen begaf en voor hem neer hurkte. 'Het spijt mij dat jullie niet hebben gewonnen. Maar jullie hebben geweldig gespeeld.' probeerde ik de blonde jongen op te vrolijken.
'Blijkbaar niet goed genoeg.' mompelde Draco die nors voor zich uit staarde. 'Mijn vader leek niet erg blij met onze prestaties.'
Ik schudden mijn hoofd. 'Ik weet dat het je vader is Draco, maar als hij niet kan inzien dat jullie je best hebben gedaan dan is zijn mening het gewoon niet waard.'
Draco zuchtte luid en keek mij gepijnigd aan. 'Dan ken jij mijn vader nog niet zoals ik hem ken, Audrey.' De ernst was duidelijk in zijn stem de horen.
'Is hij nog hier?' vroeg ik Draco. Hij keek mij even argwanend aan en knikte toen.
'Mooi.' mompelde ik en stond vervolgens op om aanstalten te maken richting de uitgang van de leerlingenkamer, tot Draco mij aan mijn hand tegenhield en vlug opstond van de sofa.
'Waar ga je heen?'
'Opzoek naar je vader, ik ga hem eens duidelijk de waarheid vertellen.' zei ik vastberaden en probeerde mijzelf van de jongen los te rukken. Als er iets was waar ik niet tegen kon dan was het wel wanneer een volwassenen een kind ongelijk behandelde.
'Nee!' Draco zijn stem klonk zo kil dat ik er even verbaasd van op keek. 'Ik wil niet dat jij met hem gaat praten.'
'Waarom niet?'
'Dan maak je het alleen maar erger.'
'Het wordt alleen maar erger als niemand hem de waarheid verteld!' probeerde ik tot Draco door te dringen.
'Audrey, alsjeblieft.' Draco zijn grijze ogen keken mij smekend aan. Maar ondanks dat moest ik toch naar de man toe. Het was gewoon niet goed wanneer een zoon bang was voor de mening van zijn bloedeigen vader. Bang is om afgewezen te worden en verstoten. Ik kon het in zijn ogen lezen. Ik kon het hem horen denken. Ik hoorde het hem zeggen. Ik-.
Wacht even. Ik kon hem horen denken?
Verbaasd keek ik Draco aan en fronste mijn voorhoofd. 'Sorry, wat zei je daar?'
'Ik zei niets.' Draco leek nu ook verward door mijn vraag. 'Ik denk dat je je vergist.'
Ik knipperde een aantal keer verward met mijn ogen en knikte toen. 'Ja, dat zal het wel zijn.'
Draco hield zijn hoofd schuin en keek mij voor enkele seconden onderzoekend aan, de situatie van enkelen seconden geleden vergetend.
'Voel je je wel goed?' Draco zijn stem klonk bezorgd maar ik bespeurde ook iets anders in zijn toon, iets wat ik niet helemaal kon plaatsen.
'Ja, prima.' mompelde ik vlug en ontweek zijn blik. Ik wist echt heel zeker dat ik de jongen in zijn hoofd had horen spreken. Ik had de paniekerige gedachten gehoord die hij over zijn vader had. Hoe hij dacht dat zijn vader laaiend op hem zou worden als ik er nu op af zou stappen.
Was ik gek aan het worden? Was het mijn verbeelding? Of kon ik echt de stem in zijn hoofd horen?
Verward schudden ik met mijn hoofd en keek de jongen weer aan. 'Oke, ik zal niets daarover tegen je vader zeggen.' gaf ik uiteindelijk toe en Draco haalde opgelucht adem. 'Maar ik wil hem nog wel spreken.'
'Over wat?' vroeg Draco mij verbaasd. Ik luisterde aandachtig maar kon niets meer horen. Ik kon zijn gedachten niet meer horen. Was het omdat hij niets meer dacht of omdat het gewoon niet meer lukte? Het leek mij eerder de laatste optie, want een mens dacht bijna altijd wel wat. Of misschien had ik het mij echt verbeeld en had ik de jongen zijn gedachten nooit gehoord.
'Ik wil je vader vragen of hij een dooddoener is.' De vraag floepte er zo uit.
Draco keek mij geschrokken aan. 'Hoe kom je daar nou bij? Natuurlijk is hij geen dooddoener!'
'Dat wil ik hem graag zelf vragen.' zei ik de jongen kalm.
'Van wie heb je die nonsens?' Draco zijn stem begon te trillen en ik kon niet opbrengen door welke emotie die trilling werd veroorzaakt.
'Dat doet er niet toe.' mompelde ik vlug, ik wilde Harry namelijk niet verlinken.
'Doet het wel!' Draco klonk ontzettend boos en had zijn handen gebald tot vuisten. 'Als ik er achter kom wie deze nonsens verspreid heeft dan verbouw ik die persoon zijn gezicht!'