You're Not Sorry [NL]

O28 • You're not sorry...

Het was begin oktober, wat betekende dat het steeds kouder begon te worden. De bladeren begonnen hun groene kleuren al te verliezen en sommigen begonnen al van de bomen te vallen. De tijd ging snel hier op Hogwarts.
Harry en ik waren sinds de dag in Dumbledore zijn kantoor, steeds hechter geworden. Ook Ron en Hermione leken mij te accepteren en ik bracht nu veel tijd door met de drie. De andere Gryffindors deden in het begin nog erg afstandelijk tegen mij, maar langzaam aan werd ik steeds meer geaccepteerd in de groep. Uiteraard had ik gemerkt dat vele leerlingen op Hogwarts niets meer met Harry te maken wilde hebben, aangezien zij de onzin geloofden die de Ochtenprofeet over Harry en Dumbledore rond bazuinde. Maar ik wist wel beter. Niemand wilde geloven dat Lord Voldemort terug was, zelfs ik niet. Maar desondanks geloofde ik Harry wel.
Ook Draco merkte de hechte vriendschap tussen de Gryffindors en mij op en begon zich steeds meer tegen mij te keren, nog meer dan voorheen. Mijn mede Slytherins begonnen mij alleen nog maar meer te verachten, maar ik bestat daar ondertussen al geen aandacht meer aan. Ik was het al gewend dat ik er niet bij hoorde, ondanks het feit dat ik toch de logo van Slytherin op mijn schooluniformen droeg.
Maar er waren ergere dingen aan de gang op Hogwarts. Professor Umbridge was door de minister tot Hoog-Inquisiteur van Hogwarts benoemt, wat leidde tot veel opheffing. Ik moest toegeven, het idee van Umbridge als Hoog-Inquisiteur deed mij huiveren. Haar zoete meisjes stem en eeuwige glimlach gaf mij continue de kriebels.

'Wij hebben nu waarzeggerij?' gokte ik en keek Harry vragend aan. Hij knikte en keek toen even naar Ron die mopperend achter ons aan liep. Ik was er achtergekomen dat Waarzeggerij Harry en Ron's minst favoriete vak was. Het leek mij een ontzettend interessant vak, maar de lerares die het gaf leek mij ook niet één van de beste. Ik had pas vier lessen Waarzeggerij gehad en ik keek er nu al tegen op om weer terug in het muffe klaslokaal te zijn.
'Als het goed is komt vandaag Umbridge de les van Trelawney beoordelen.' zei Harry die de spiraalvormige trap op liep, gevolgd door Ron en mij.
'Ik kan niet wachten.' opperde Ron die al grijnzend het lokaal binnen liep. Verscheidene leerlingen zaten al aan hun gebruikelijke tafeltjes en waren allemaal opgewekt met elkaar aan het praten. Iedereen had het over de inspectie van Professor Umbridge.
Harry en Ron namen gezamenlijk plaats aan een kleine, ronde tafel. Ik keek even het lokaal rond, opzoek naar een plek, en bleef toen bij een tafel hangen waar drie jongens aan zaten. Draco, Vincent Crabbe en Gregory Goyle.
Draco zijn blik kruiste vluchtig die van mij toen hij opkeek, maar ik keek vlug de andere kant op alsof ik de jongen helemaal niet had zien zitten.
'Audrey, hier is nog een plekje vrij!' Het was Lavender Brown die mij riep. Lavender zat samen met Parvati Patil aan een kleine, ronde tafel ergens voor in het klaslokaal.
Ik liep naar de twee Gryffindors toe en begroette ze opgewekt. Lavender en Parvati waren sinds de eerste ontmoeting al ontzettend aardig tegen mij geweest. Sinds dien zit ik vaak bij de twee aan een tafel wanneer wij samen les hadden.
Ik nam plaats op een lage kruk en haalde direct mijn boek voor Waarzeggerij uit mijn tas. Niet veel later kwam Professor Trelawney het lokaal binnen gestampt.
Ik keek verbaasd op, net als de rest van de klas en zag Trelawney met een nors gezicht achter haar bureau plaats nemen. Ik had haar nog nooit zo nors zien kijken, aangezien ik altijd de hysterische en dramatische blik van haar gewend was. Niet veel later kwam Professor Umbridge het lokaal binnen gelopen in haar roze outfit. Ze droeg in haar handen een klembord en een veer. De kleine, mollige vrouw nam achterin het lokaal plaats en hield zich daar de rest van de les stil.
Professor Trelawney gaf ons de opdracht om onze eigen toekomst te voorspellen met behulp van de glazenbollen en gaf een korte uitleg hier over.
'Professor,' klonk het zoete meisjes stem van Umbridge tussen het werken door. 'Kunt u misschien iets voor mij voorspellen?'
Umbridge was van haar plaats gekomen en had de hele tijd door het lokaal gelopen. Ze had verscheidene leerlingen naar de manier waarop Professor Trelawney les gaf gevraagd en af en toe schreef ze wat op haar klembord.
Het hele lokaal was stil geworden en iedereen vestigde nu zijn of haar aandacht op de twee leraren die nu tegenover elkaar stonden. Professor Trelawney keek verschrikt naar de kleine vrouw en begon te stotteren.
'Ook niet een ietsie pietsie voorspellingkje?' vroeg Umbridge zoet. Trelawney keek haar enkel met haar grote ogen aan en probeerde wat uit te brengen, maar dat lukte niet.
'Zonde.' mompelde Professor Umbridge afkeurend die wat op haar klembord schreef en zich vervolgens omdraaide om weg te lopen. Ik hoorde wat gegrinnik van een tafel rechts van mij komen en keek geërgerd die kant op.
Draco had een vuile grijns op zijn gezicht en keek geamuseerd naar het tafereel dat er voor zich afspeelden. Hij genoot er duidelijk van en fluisterde af en toe wat in Vincent zijn oor, die daarna ook begin te grinniken. Ik keek de drie jongens vernietigend aan, maar alleen Draco merkte mijn vernietigende blik op en begon alleen maar nog breder te grijnzen. Vuile, valse hond die hij er wel niet was!
'Nee, wacht!' riep Trelawney wanhopig. 'Ik zie iets, iets duisters.'
Umbridge draaide zich naar haar om en keek haar afwachtend aan.
'Jij,' zei Professor Trelawney die naar Umbridge wees. 'Jij bent in groot gevaar!'
'Enig!' zei Professor Umbridge met haar zoete meisjes stem. Umbridge begon wat op haar klembord te krabbelen en draaide zich vervolgens weer om om het klaslokaal te verlaten.