You're Not Sorry [NL]

O18 • You're not sorry...

Toen ik net klaar was met ontbijten kwam Snape aangelopen met onze roosters. Hij deelde die aan iedereen uit en toen ik die van mij overhandigd kreeg bekeek ik direct mijn lesrooster nieuwsgierig.

'We hebben als eerste Kruidenkunde met Ravenclaw.' klonk Draco zijn stem van achter mij. Geschrokken draaide ik mij om en zag Draco staan met zijn eigen rooster in zijn handen. 'Ja, wij hebben inderdaad het zelfde rooster.'
Geërgerd draaide ik met mijn ogen en keek de jongen hooghartig aan. Ik was zijn gedrag jegens mij zo zat dat ik besloten had mezelf niet meer te laten kennen. Ik was het zat dat hij maar iedere keer over mij heen kon lopen.
'Kom, we kunnen maar beter vast gaan voor we op onze eerste dag te laat komen.' zei Draco mij op een uiterst vriendelijke toon. Ik knipperde een paar keer verbaasd met mijn ogen en knikte toen vlug waarnaar ik samen met Draco richting onze eerste les liep. Tevens kwam ik onderweg naar de kassen Harry en Ron tegen.
'Hey jongens.' begroette ik de twee opgewekt. De laatste keer dat ik ze had gesproken was in de Hogwarts Express.
'Oh, hoi.' begroette Harry mij koeltjes toen hij Draco opmerkte. Ron die naast Harry stond knikte kort naar mij.
'Eh, wat doe je eigenlijk met hem?' vroeg Ron mij argwanend toen Draco bij mij bleef staan en de twee jongens vies aankeek.
'Ik moet Audrey vandaag begeleiden tijdens haar eerste dag, Weasley.' Draco sprak Ron zijn naam uit alsof die vergiftigt was.
'Jou is niks gevraagd Malfoy, dus houd je arrogante kop dicht!' beet Harry hem toe. Ik zuchtte luid en keek de twee jongens boos aan.
'Ben je soms jaloers dat jij haar niet mag begeleiden?' zei Draco dit maal sluw en hij grijnsde gemeen naar de donkerharige jongen. Harry zijn gezicht werd tot mijn verbazing net zo rood als Ron zijn haar en Harry keek Draco vuil aan.
'Hou je kop!'
'Ben je serieus jaloers?' zei Draco, dit maal geamuseerd. Hij sloeg zijn arm om mij heen en trok me dicht tegen zich aan. Ik keek verbaasd op naar zijn bleke gezicht waar nu een triomfantelijke grijns op stond.
Harry keek nu naar mij en toen naar de arm van Draco die om mijn middel heengeslagen was. Toen Harry weer naar mij opkeek waren zijn ogen tot spleetjes geknepen en keek hij mij hoofdschuddend aan, net als Ron. Ik had zo'n vermoedde dat dit helemaal niets te maken had met jaloezie, maar met het feit dat Ron en Harry Draco gewoon niet mochten en ze het idee- dat ik wellicht bevriend met hem zou kunnen zijn- niet konden uitstaan. Ik was tevens helemaal niet bevriend met Draco. Sterker nog, ik had langzaam aan zelfs een hekel aan de jongen met het sneeuwblonde haar gekregen. Maar waarom had ik dan zijn arm nog steeds niet weggeslagen? Misschien was het wel het idee dat hij mij eindelijk toch een beetje aardig begon te vinden. Dat hij mij zou accepteren. Of misschien was het wel omdat hij iets mysterieus om zich heen had en ik gewoon graag deze jongen beter wilde leren kennen, ondanks dat hij een ontzettende sukkel was. Ik wilde de reden achterhalen die tot zijn vreselijke karakter had geleid.
'Nou, ik denk dat wij maar eens moesten gaan.' deelde Draco mee die nog steeds zijn arm om mij heen had. 'Tot kijk.'
Met nog steeds die geamuseerde grijns op zijn gezicht liet ik me verward door de jongen begeleiden. Ik wuifde nog even vlug naar Harry en Ron, maar die reageerde er niet op. Ik voelde een pijnlijk steek in mijn borst en ik wist dat de opgebouwde vriendschap in de trein helemaal verloren was gegaan. Niets deed er meer toe voor die jongens. Ze wilden niets met mij te maken hebben zolang ik ook wat met Draco te maken had. Onbewust lieten ze merken dat ze wilden dat ik een keus zou maken. Of Draco of zij. Maar ik moest toegeven dat ik- ondanks dat Draco soms vreselijk tegen mij was- ik toch niet wist voor wie ik moest kiezen.
'Audrey?' Draco zijn stem drong mijn gedachten binnen en zorgde ervoor dat mijn gepieker verloren raakte in de nieuwsgierigheid die nu plaats had gemaakt.
Draco en ik waren het drukke kasteel uit en waren nu buiten op het terrein, daar waar de kassen stonden. De kassen waren nog een eind van het kasteel lopen, maar het was gelukkig niet heel erg koud, wat de korte wandeling in de open lucht alleen maar aangenaam maakte.
'Draco?' Ik keek de jongen nieuwsgierig aan en hield even halt toen ik de gepijnigde blik op zijn gezicht zag. 'Wat is er?'
Hij haalde diep adem en richtte toen zijn storm grijze kijkers in mijn helder blauwe ogen. De blik in zijn ogen deed mij verbouwereerd staan. Ik knipperde verwoed met mijn ogen maar die bedrogen mij niet. Draco keek mij eerlijk waar met een spijtige blik aan.
'Het spijt me van wat er vanmorgen in de leerlingenkamer is gebeurd.' verontschuldigde de jongen zichzelf. 'Het was echt niet mijn bedoeling om iedereen zo tegen jou op te stoken. Ik zat gewoon niet lekker in mijn vel op dat moment.'
Ik slikte zenuwachtig. 'Waarom haat je mij toch zo? Dat ik van een dreuzel familie ben heeft daar volgens mij echt helemaal niets mee te maken.'
Ik had het er al uit geflapt voor ik er erg in had. De jongen keek mij echter betrapt aan en sloeg toen zijn ogen neer.
'Ik weet het niet.' gaf hij eerlijk toe. Hij keek weer op in mijn ogen, ditmaal met een ondoorgrondelijke blik in zijn mysterieuze kijkers. 'Ik krijg gewoon het gevoel alsof ik je al veel langer ken, maar dat kan niet. Alsof iets voorbestemd is, alsof er iets staat te gebeuren wat voorheen ook al is gebeurd. Iedere keer als ik jou zie dan krijg ik een soort van déjà vu die ik maar niet kan plaatsen. En soms is het gewoon zo frustrerend dat ik het op jou begin af te reageren wanneer ik je zie. Zo'n déjà vu gevoel heb je vaak maar eens in de zoveel tijd, maar ik heb het nu iedere keer wanneer ik jou zie. Het drijft mij tot waanzin, Audrey.'