You're Not Sorry [NL]

1O2 • You're not sorry...

Draco Lucius Malfoy, point of view

'Verdomme, de trein vertrekt. Waar is ze toch?' Ik stond weer op van mijn plek en keek schichtig de coupé rond. Ze was nergens.
'Vriend, rustig nou maar ze is vast al op de trein.' probeerde Blaise mij te kalmeren maar zonder überhaupt naar hem te luisteren verliet ik de Slytherin coupé. Met snelle passen liep ik door de smalle lange gang terwijl ik bij elke coupé naar binnen tuurde in de hoop een glimp op te vangen van het bruin harige meisje waar ik zoveel om gaf.
Toen ik bij de coupé van Potter naar binnen keek zag ik tot mijn grote opluchting Audrey naast hem zitten. 'Hier ben je!' riep ik opgelucht terwijl ik de deuren van de coupé zonder pardon open schoof.
'Draco!' glimlachte ze naar mij. Ze wilde opstaan maar ik gaf haar niet eens de kans en vloog haar al om de hals.
'Ik heb je overal gezocht!' riep ik bezorgd uit en tilde haar toen op van haar plaats zodat ze nu half in mijn armen hing.
Ze begon zachtjes te lachen en sloeg toen haar armen om mijn nek heen en verborg haar gezicht in mijn hals. 'Ik ben hier nu.'
Ik sloot mijn ogen en trok haar iets dichter tegen mij aan. Een brede glimlach sierde mijn gezicht en ik kon het niet laten om een kus op haar kruin te drukken.
'Em, wij zijn er ook nog.' klonk Potter zijn stem duidelijk geïrriteerd.
Ik zuchtte luid en liet Audrey toen weer los. 'Ik denk dat ik maar terug ga naar mijn eigen coupé. Zie ik je straks op het perron?' vroeg ik haar. 'Dan kunnen we tenminste afscheid nemen zonder gestoord te worden.' Ik grijnsde vals naar Potter die mij vuil aankeek.
Audrey knikte enkel naar mij en nam toen weer plaats naast de jongen. 'Dan zie ik je straks weer.'
Ik boog mij nog vlug naar haar toe om een laatste kus op haar wang te plaatsen voor ik de coupé verliet.
'Heb je haar kunnen vinden?' vroeg Blaise mij grinnikten toen hij de glimlach op mijn gezicht zag.
'Ja, maar ze zit helaas met die bloedverraders.' zei ik hem en plofte naast hem neer.
Pansy, die tegenover mij zat, snoof en schudden toen haar hoofd. 'Ik snap überhaupt niet waarom jij met haar omgaat. Zij is zelf een gore modderbloed.'
'Pansy, houd je kop.' snauwde ik haar af. Ze keek mij woedend aan maar ik negeerde het. Pansy kon mij eerlijk waar niets schelen.
'Weetje vriend, ik ben het eigenlijk met Pansy eens.' mompelde Blaise na een tijdje. 'Audrey is cool en zo, maar ze is en blijft een modderbloedje. Wat nou als je ouders er achter komen?'
'Audrey is anders.' was het enige wat ik zei.
Blaise opende zijn mond om iets te zeggen maar sloot die toen direct weer toen hij mijn waarschuwende blik zag.
'Ik geef gewoon om haar, daar kan ik helaas niets aan doen.' fluisterde ik zacht zodat alleen Blaise mij kon horen.
'Het is al goed vriend, mij kan het eigenlijk ook niet zoveel schelen van wat voor familie zij komt.' fluisterde hij terug.
Ik glimlachte dankbaar naar de getinte jongen. Daarom was hij ook mijn beste vriend. Ik kon hem alles zeggen wat mij echt dwars zat, dingen die ik een ander nooit zou vertellen. En of het nou het juiste was of niet, hij stond altijd aan mijn kant. Dat kon je van vele hier in Slytherin niet zeggen, maar van Blaise wel. En daarom kon het mij ook niet schelen dat Blaise eigenlijk een halfbloed tovenaar was.