You're Not Sorry [NL]

O74 • You're not sorry...

'Harry, ik kan dit niet.' zuchtte ik vermoeid toen we het kantoor van Professor Dumbledore uitgelopen waren. 'Zelfs Dumbledore weet niet hoe hij mij met deze gaven moet helpen.'
'Hey, het komt allemaal wel goed.' probeerde Harry mij te sussen. Hij wilde zijn armen om mij heen slaan maar ik stapte vlug bij hem vandaan.
'Snap je het dan niet?!' riep ik naar hem. Ik begon mijn verstand echt te verliezen. 'Als iemand mij ook maar één keer aanraakt kan het zo zijn dat ik die persoon volledig verbrand. Je hebt gehoord wat Dumbledore zei. Het is levensgevaarlijk.'
'Maar tot nu toe heb je er haast bijna geen last van gehad.' zei Harry enkel en deed opnieuw een stap in mijn richting om mij in een knuffel te trekken.
Ik schudden wild mijn hoofd en stapte nog eens bij hem vandaan. 'Harry, nee. Ik wil je geen pijn doen.' snikte ik. 'Ik wil dat risico niet lopen.'
'Ik neem graag dat risico.' Harry keek mij strak aan en deed nog een poging. Ditmaal stapte ik echter niet bij hem vandaan en stortte ik mij huilend in zijn armen. De gevaren van mijn krachten vergetend.
'Sssh.' probeerde Harry mij te sussen, maar het werkte niet echt.
'Het is allemaal te veel.' snikte ik. 'Ik kan dit niet, Harry. Echt niet.'
Harry begeleide mij naar een bankje ergens in de gang en plaatse mij erop. Hij ging voor mij op zijn hurken zitten en keek mij enkel meelevend aan.
'Waarom,' snikte ik. 'waarom kies ik en iedereen om mij heen, mensen die ons als vuil behandelen?' De pijn in mijn borstkas was overweldigend. Alles leek weer slecht te gaan. Eerst de hele twist in mijn leven. Dan mijn gaven. En nu ook nog eens Draco.
'We accepteren de liefde die wij denken te verdienen.' was het enige wat Harry zei terwijl hij mij met een gepijnigde blik aankeek. Harry trok mij dicht tegen zich aan toen ik weer luid begon te snikken.
Een overweldigende pijn overspoelde mijn ziel en ik was radeloos. Ik had serieus geen idee hoe ik mijn krachten in bedwang moest zien te houden. Ik had ook geen idee hoe ik Harry moest zien te helpen in de strijd tegen Lord Voldemort. En dan moest ik er ook nog eens alles aan doen om mijn werkelijke identiteit verborgen te houden. Maar wat nou als Harry niet op tijd Voldemort uit zijn hoofd kon houden. Dan waren we als nog verloren.
Het waren niet alleen de zorgen over mijn krachten. Nee, ik had ook nog de zorgen van school. Ik had huiswerk en toetsen die ik moest leren. Ik moest tien keer meer mijn best doen voor elk vak dan iedereen. Alles was natuurlijk nieuw voor mij en ik wilde niet falen.
'Harry, ik denk echt niet dat ik dit kan.' snikte ik en keek de jongen met een betraande gezicht aan.
'Natuurlijk wel!' zei hij mij. 'Weet je wat, ik zal je helpen met het beheersen van je krachten.'
'Maar-'
'Oke, misschien heb ik zelf ook nog geen idee hoe, maar tijdens de lessen van de SVD kunnen wij ons daar best op concentreren terwijl de rest bezig is.' Harry keek mij glimlachend aan. 'Dit gaat je lukken, Audrey. Ik geloof in je.'
Ik keek Harry enkel aan en glimlachte toen waterig naar hem. 'Dankjewel.'
'Geen dank.' Harry trok mij opnieuw in zijn armen en drukte een liefdevolle kus in mijn haren. 'En ik beloof je dat ik mijn best zal doen tijdens de Occlumency lessen. Voldemort zal niets over jou uit mij kunnen krijgen. Dat beloof ik je.'
En ondanks dat ik zo net nog verraden was door de jongen waarvan is ziels veel hield, geloofde ik Harry. Ik geloofde hem met heel mijn hart.