You're Not Sorry [NL]

O36 • You're not sorry...

Vandaag was de eerste zwerkbal wedstrijd tussen Slytherin en Gryffindor en iedereen, maar dan ook echt iedereen, had het er over. Ik hoorde bij het ontbijt zelfs leerlingen van andere afdelingen er over praten. Het was blijkbaar erg spannend en opwinded wanneer de twee grootste rivalen tegen elkaar moesten spelen.
'En, heb je er een beetje zin in?' vroeg Draco die naast mij zat.
'Ja echt wel, ik heb nog nooit iemand zwerkbal zien spelen.' zei ik opgewonden. 'Jij bent de zoeker toch?'
Draco knikte. 'Dat klopt. Voor wie ben je eigenlijk? Ik ga er van uit Slytherin?'
Ik keek de jongen voor enkele seconden twijfelend aan. 'Ik weet het niet.'
'Hoezo weet je dat niet?' vroeg Draco mij fronsend. Hij leek niet erg tevreden met mijn antwoord. 'Slytherin is jouw afdeling!'
'Weet ik!' zei ik vlug. 'Maar mijn vrienden in Gryffindor spelen ook.'
Draco opende zijn mond om te protesteren, maar bedacht zich vlug en sloot hem weer. Ik keek de jongen enkele tellen doordringend aan en knikte toen naar hem.
'Draco, ik beloof dat ik aan de zijlijn zal staan om je aan te moedigen, maar ik zal er ook voor Harry staan.'
'Dat klinkt ontzettend stom.' mopperde Draco iets wat geïrriteerd.
'Voor jou misschien, maar het maakt voor mij niets uit wie er wint, ik zal blij en droevig zijn te gelijk.'
'Hoezo dat?' Draco trok zijn wenkbrauw op.
'Omdat de één moet verliezen wil de ander winnen, en ik gun het jullie allebei.'
Draco zuchtte luid en sloeg zijn ogen ten hemel. 'Prima. Ik accepteer jouw keuzen.'
'Bedankt, Draco.' Ik glimlachte gemeend naar de jongen en sloeg even kort mijn armen om hem heen. Draco glimlachte en sloeg zijn armen ook om mij heen waarnaar hij mij nog iets dichter naar zich toe trok en zijn gezicht kort in mijn haren drukte. Opnieuw die vreemde tinteling.
'Audrey.' Ik draaide mij om en zag Harry en Ron achter ons staan.
'Harry!' riep ik verrast en ik probeerde mij uit Draco zijn greep te wurmen, maar de blonde jongen was het hier blijkbaar niet helemaal mee eens en opperde om zijn arm om mijn middel heen geslagen te houden. Ik keek Draco vernietigend aan, maar die had al geen oog meer voor mij en keek Harry enkel triomfantelijk aan. Eikel!
'Jij gaat vandaag toch ook naar de wedstrijd kijken?' vroeg Harry mij koel, duidelijk geïrriteerd door Draco.
'Ja tuurlijk.' beantwoordde ik zijn vraag ongemakkelijk. Het voelde raar om tegen Harry te praten, terwijl Draco zijn arm om mijn middel heen geslagen had.
'En jij zult zeker Malfoy aanmoedigen?' vroeg Ron mij verwijtend.
'Ik zal jullie beiden aanmoedigen.' verzekerde ik de twee en keek Harry kort aan. Ik zag in zijn groene ogen dat hij het duidelijk niet eens was met de manier waarop ik met Draco omging, maar dat maakte mij niet zoveel uit. Ron accepteerde het tenminste, iets wat ik helaas niet kon zeggen van Harry hemzelf.
'Nou,' begon Harry ditmaal ook ongemakkelijk. 'dan zien wij je straks wel weer.'
'Is goed.' knikte ik naar de twee. 'En mocht ik jullie niet meer spreken, veel succes Harry.'
Ik stond op- waarbij ik Draco zijn arm ruw van mij af duwde- en knuffelde Harry stevig. 'Ik weet zeker dat je het geweldig zult doen.'
'Bedankt.' Harry zijn stem klonk weer warm en vriendelijk en toen ik hem weer aankeek zag ik een stralende glimlach op zijn gezicht. 'Ik zal zeker weten een goede prestatie leveren als ik jou aan de zijlijn ons zie aanmoedigen.'
'Dat komt helemaal goed.' lachte ik en richtte mij toen tot Ron. 'Jij ook veel succes.'
Ron glimlachte dankbaar naar mij en stak zijn duim op. 'Hopen maar dat dit keer wat meer ballen zal tegenhouden dan tijdens de try-outs.'
'Ron, je zult het geweldig doen.' verzekerde ik de jongen.
'Bedankt.'
'Nou, wij moeten maar eens gaan. Tot later!' riep Harry mij nog na voordat hij en Ron zich omdraaide en de Grote Zaal verlieten.
'Ik haat ze!' bromde Draco.
'Houd jij nou maar je snater dicht en ga je omkleden.' beet ik Draco toe.
'Alleen als jij mij komt helpen.' Draco knipoogde speels naar mij en stond vervolgens op. 'Ga je mee?'
Ik draaide overdreven met mijn ogen en volgde de jongen de zaal uit. 'Maar jij mag gerust jezelf gaan aankleden.' verzekerde ik de jongen vluchtig toen hij triomfantelijk begon te grijnzen.
'Jammer.'