You're Not Sorry [NL]

O85 • You're not sorry...

Draco Lucius Malfoy, point of view

'Waar is ze?!' Half struikelend over mijn eigen voeten stormde ik de ziekenzaal binnen.
'Mr. Malfoy, doet u alstublieft rustig!' zei Madam Pomfrey mij boos.
Ik luisterde echter niet naar de vrouw en liep vlug op het ziekenbed af waar ik Potter, Weasley en Granger naast zag staan.
'Is ze al bij bewust zijn?' vroeg ik in het algemeen en duwde Weasley en Granger opzij om beter bij het bed te kunnen komen.
'Nee, ze is nog niet bij.' klonk Granger haar stem droevig.
Audrey lag in het ziekenbed met haar ogen gesloten. Haar prachtige, bruine lokken hingen futloos rond haar bleke gezicht. Het leek net alsof ze dood was. Alle kleur was uit haar gezicht. Zelfs de eeuwige blosjes die er altijd leken te zijn.
'Audrey...' mompelde ik zachtjes en hurkte naast haar bed neer waarnaar ik haar hand vast pakte. Ze voelde koud aan. Veel te koud. Het brak mijn hart om haar zo te zien.
'Wat is er gebeurt?' Ik keek om naar de drie en voelde iets van woedde opborrelen.
'Dat weten we niet. Niemand weet het.' beantwoordde Granger alweer mijn vraag. Potter en Weasley keken mij enkel aan. 'Een groepje eerste jaars hadden Audrey en een ouderejaars van Slytherin bewusteloos gevonden op de tweede verdieping.'
'Welke ouderejaars?' vroeg ik haar en keek de ziekenzaal schichtig rond.
'Hij daar.' Granger knikte naar een bed dat tegenover dat van Audrey stond.
Zo te zien was die persoon zelf ook nog niet wakker geworden, dus ik besloot erop af te stappen en te gaan kijken wie die persoon wel niet mocht zijn. Tot mijn ergernis was het Adrian die in het bed lag, net zo bleek en futloos.
Ik liep weer terug naar Audrey haar bed en pakte haar hand opnieuw beet. 'Wat zegt Madam Pomfrey?' Er klonk iets van angst in mijn stem.
'Ze zegt dat ze allebei enkel in shock zijn geraakt. Niets ernstigs.' Het was Potter die ditmaal mijn vraag beantwoordde.
Ik keek op naar de jongen met het merkwaardige litteken op zijn voorhoofd en knikte enkel naar hem. Plots hoorde ik zacht gekreun, gevolgd door Audrey haar vingers die langzaam in het mijn hand bewogen.
'Audrey?' Hoopvol boog ik mij over haar heen. Ook Granger, Potter en Weasley bogen zich dichter naar haar toe, allemaal met dezelfde hoopvolle blik.
'D-draco?' Haar stem klonk zwak en breekbaar maar ik kon wel juichen. Ik kon nu haast dansen om het feit dat ze mijn naam zei.
'Ja, ik ben hier.' glimlachte ik en kneep zachtjes in haar hand.
Langzaam begonnen haar oogleden te trillen en opende ze haar ogen. Hoopvol naar de aanblik van haar prachtige helderblauwe ogen boog ik mij nog iets verder naar voren. Maar al mijn hoop zakte mij in de schoenen toen ik de lege uitdrukking in haar altijd zo levendige ogen zag. Het was duidelijk dat alle leven er uit verdwenen was. Alle hoop. Elke twinkeling die ik altijd zo bewonderde. Ze waren leeg en gebroken. Haar ogen waren vol duisternis.