You're Not Sorry [NL]

O86 • You're not sorry...

Voor enkele seconden staarde ik recht in twee prachtige, grijze ogen, maar besefte mij toen wat er gaande was en ik begon te gillen. De angst en pijn stroomde door mijn aderen en met elke seconden leek die zich te vermenigvuldigen. Mijn ogen waren open, wagen wijd open, maar ik zag geen beeld meer. De prachtige ogen waren verdwenen en alles was zwart.
'Audrey, alsjeblieft!' Een smekende stem drong mijn hoofd binnen maar ik kon de bekendheid ervan niet plaatsen. De stem voelde vertrouwd maar ik kon niet helder nadenken. Alles was zwart. De duisternis maakte mij bang.
'DOE HEM NIETS!' Ik schreeuwde de woorden uit maar ik wist niet meer waarom ik precies deze woorden koos. Ergens ver weg kon ik mij nog herinneren dat iemand, iemand anders pijn wilde doen maar ik wist niet meer wie. De angst was te overweldigend.
'DOOD HEM NIET!' Ik voelde iemand zijn handen zich om mijn armen sluiten maar die verdwenen net zo snel weer als dat ze gekomen waren.
'Poppy, vlug, geef haar iets om te kalmeren.' Ook deze stem klonk bekend.
Ik voelde plots iets kouds zich door mijn bovenarm verplaatsen en langzaam ebde mijn paniekerige gedachten weg.

'Sshh, het is al goed.' Draco aaide voorzichtig mijn gezicht terwijl hij mij geruststellende dingen toe fluisterde.
'Draco?' Mijn zicht werd helderder en het eerste wat ik zag was het bleke, spitse gezicht van de sneeuwblonde jongen. 'Waar ben ik?'
'Je bent in de ziekenzaal.' glimlachte Draco naar mij en drukte een kus op mijn voorhoofd. 'Hoe voel je je?'
Mijn hoofd klopte, ik was misselijk en ik voelde mij ook tamelijk slecht. 'Beroerd.' beantwoordde ik Draco zijn vraag.
'Het komt wel goed.' zei hij mij en aaide kort over mijn bol. 'Ik ga even Dumbledore erbij halen. Hij wilde je namelijk spreken zodra je weer wakker zou worden.'
Ik knikte enkel naar de jongen en ging toen overeind zitten in bed terwijl Draco de ziekenzaal verliet. Niet veel later kwam de blonde jongen weer terug, vergezeld door Professor Dumbledore, Snape, McGonagall, Harry, Ron en Hermione.
'Ach, kind toch!' zei Professor McGonagall die vlug naar mij toe kwam en haar handen om mijn gezicht wilde plaatsen.
'Niet doen!' beet Dumbledore haar toe en geschrokken trok Professor McGonagall haar handen bij mij weg.
Niet begrijpend keek ik van Dumbledore, naar de oude heks. 'Waarom ben ik hier? Wat is er gebeurt?'
'Je bent flauwgevallen, Audrey.' Professor Dumbledore ging voor mijn bed staan en glimlachte warm naar mij.
'Hoe?'
'Dat vragen wij ons ook af.' zei Dumbledore ernstig en keek mij doordringend aan. 'Kun je je nog herinneren wat er gebeurt is voordat je flauw viel?'
Ik sloot mijn ogen en dacht diep na. Een stekende pijn schoot door pijn slapen maar ik negeerde het. Ik groef diep door mijn gedachten en langzaam aan kwam alles weer boven water. De vrouw. De jongen. Adrian. Hoe hij werd opengereten.
'ADRIAN!' De paniek nam weer bezit van mijn lichaam en gedachten en ik begon langzaam aan onregelmatig adem te halen. 'Waar is hij? Hoe is het met hem? Is hij dood?!'
'Rustig maar, Adrian is in orde. Hij mankeert niks.' probeerde Dumbledore mij te kalmeren. 'Kijk zelf maar.' Hij wees op het bed voor mij en zonder er bij na te denken sprong ik het ziekenbed uit en snelde ik mij naar de jongen toe.
De jongen zag erg bleek en hij had zijn ogen gesloten. Zijn borst ging regelmatig op en neer en zijn haar hing futloos langs zijn gezicht. Met trillende handen schoof ik voorzichtig het laken van hem af en keek even naar het shirt dat hij aan had. Voorzichtig schoof ik deze omhoog en tot mijn opluchting zag ik niets van wonden of krassen.
'Audrey,' klonk Dumbledore zijn stem van achter mij. 'wat is er gebeurt?'
Ik draaide mij om naar de oude man en keek hem ernstig aan. Hij leek mijn blik direct te begrijpen en beval Professor McGonagall, Draco, Ron en Hermione ons allen te verlaten.
'Maar-'
'Geen gemaar Malfoy.' klonk Snape zijn stem en keek de blonde jongen dreigend aan. Mopperend liep Draco achter de rest aan en verliet de ziekenzaal.
'Het is de duisternis.' zei ik direct toen de deur werd dichtgeslagen. 'Het probeert mij volgens mij tot waanzin te drijven. En volgens mij lukt het nog ook. Ik kan dit niet meer, Professor. Het is te veel. Ik kan voelen hoe ik mijzelf begin te verliezen. Het duurt niet lang meer.'
En ik barstte in huilen uit. Alle emoties werden mij te veel. Ik voelde zelfs hoe de paniek in mij zich begon te vermenigvuldigen en ik merkte dat de emoties van alle drie de aanwezige deelnamen.
Harry keek mij met gepijnigde blik aan en wilde op mij afstappen om mij te troosten, maar Dumbledore weerhield hem daarvan.
'En zeg mij alsjeblieft waarom niemand mij in hemelsnaam mag aanraken!' Gefrustreerd gooide ik mijn armen in de lucht die ik vervolgens weer roerloos naast mijn lichaam liet vallen.
'Omdat je Potter al eerder verbrand hebt.' zei Snape mij en keek even naar Harry. 'We willen natuurlijk niet dat de uitverkorene juist nu zijn handen niet meer zal kunnen gebruiken.'
'Heb ik je verbrand? Wanneer?'
'Je was afgelopen nacht al eerder wakker geworden maar je was toen helemaal hysterisch geworden en ik wilde je kalmeren maar je verbrande mij.' Harry stak zijn handen naar mij uit. Geschrokken sloeg ik mijn hand voor mijn mond toen ik de misselijkmakende blaren op zijn handpalmen zag. Zijn verwondingen waren vele malen erger dan die van Draco.
'Oh, Harry. Het spijt me zo!' De zoute tranen die over mijn wangen stroomde werden steeds groter en ik kon voelen hoe een onbehagelijk schuldgevoel mij bekroop.
'Het is al goed.' suste Harry mij. 'Madam Pomfrey heeft er al iets mee gedaan.'
'Maar ze zien er nog steeds vreselijk uit!'
'Dat komt omdat je krachten steeds sterker worden.' zei de oude man mij met een ernstige blik op zijn gezicht. 'Daarom begin jij nu ook steeds meer in contact te komen met het duister.'
'En hoe zit het dan met Adrian?' vroeg ik Professor Dumbledore. 'Hij heeft alles gezien.'
'We hebben zijn herinneringen al gewist. Hij kan zich niets meer van die avond herinneren.' glimlachte Dumbledore. 'Als hij wakker wordt dan herinnert hij zich alleen nog dat hij zich heel beroerd voelde en toen flauw viel.'
'En de rest dan?' Ik doelde uiteraard op Draco, Ron en Hermione. 'Wat moeten wij tegen hun zeggen. Dat ik heel toevallig ook ben flauwgevallen?'
'We hebben ze wijs gemaakt dat Peeves een toverdrankje heeft laten vallen. De gassen van die toverdrank veroorzaakte duizeligheid, als gevolg dat iemand kan flauwvallen.'
'En dat geloofde ze?' vroeg ik Dumbledore. Ik wist haast zeker dat ze dat niet deden.
'Waarschijnlijk niet, maar het is ook geen optie om ze de waarheid te vertellen.' Dumbledore keek mij strak aan met zijn helder blauwe ogen. 'Dat zou te riskant zijn.'