You're Not Sorry [NL]

O8O • You're not sorry...

Voor ik het wist was het alweer maart. De weken hier op Hogwarts gingen veel te snel voorbij. Gelukkig gingen de lessen van de SVD veel beter en begon ik mijn krachten eindelijk een beetje onder controle te krijgen. Volgens Dumbledore waren dit echter nog niet al mijn krachten. Ik had nog niet veel gemerkt van andere krachten die ik mogelijk zou kunnen hebben, maar dat kwam allemaal nog wel.
Het voelen van iemand zijn of haar emoties had ik nu veel beter onder controle, dus ik kon het ieder moment uitschakelen wanneer ik dat wilde. Vooral wanneer ik bij Harry was besloot ik deze gaven uit te zetten. Harry zijn emoties waren te overweldigend.
Ook kon ik mijn gaven om iemand te verbranden nu ook volledige onder controle houden. Het had misschien lang geduurd, maar Draco had mij hierbij geholpen, aangezien dit de enige gaven was waarbij hij getuigen was geweest en ik dus niet omheen kon draaien.
Het lezen van iemand zijn of haar gedachten ging echter nog niet veel beter. Dit was volgens Dumbledore ook een erg lastige gaven om onder controle zien te krijgen. Ook iemand zijn herinneringen binnen dringen was erg lastig. Maar het verleden en de toekomst inzien ging wel stukken beter. Maar wanneer ik mij op een specifiek persoon probeerde te richten ging dit niet altijd even goed. Het was erg lastig om in iemand zijn verleden te kijken, net als in iemand zijn toekomst.
Tijdens de lessen waren we nu druk bezig met het voorbereiden op onze SLIJMBAL examens. Voor zover ik wist ging het tot nu toe erg goed, voor mijn doen. De examens zouden pas ergens in mei beginnen.
Ook begon ik de blonde jongen weer een beetje te vertrouwen. Draco had echt ontzettend zijn best gedaan om mijn vertrouwen weer te winnen en te laten zien dat het de moeite waard was om hem te vertrouwen. Het was misschien nog erg lastig. Maar ik had het de jongen vergeven. Hij had mij tevens de twee waardevolste ringen uit zijn familie gegeven. Die zou hij niet zomaar hebben gegeven voor alleen maar een idiote weddenschap.

'Goede middag, Henk.' begroette Haast Onthoofde Henk- de afdelingsgeest van Gryffindor- toen ik hem tegen kwam op de gangen.
'Hallo, Audrey.' begroette Henk mij. 'Wat gaat de jongedame op deze mooie, zonnige dag in het kasteel doen?'
Ik lachte zachtjes. 'Ik moet naar de bibliotheek.' beantwoordde ik zijn vraag. 'Ik moet nog een werkstuk maken voor Professor McGonagall. Het is een testje om te kijken of ik voldoende weet voor mijn SLIJMBAL examens.'
'Aha.' knikte Haast Onthoofde Henk waardoor zijn hoofd gevaarlijk heen en weer wiebelde. Hij zweefde achter mij aan richting de bibliotheek.
'Ik zal jou moorden op de manier zoals het mij het leven heeft gekost...'
Ik hield plotseling halt en keek verward om mij heen. De kille, duistere stem van een jongen klonk door de verduisterde gang.
'Hoorde je dat?' vroeg ik Henk verward.
'Hoorde wat?' Haast onthoofde Henk hield ook halt en keek mij vragend aan.
'Moorden zal ik.' De duistere stem echode door de gang.
Ik slaakte een kreet toen ik plots het bloeddoornlopende gezicht van een jongenvoor mij zag. Ik schatte de jongen 13 en hij had pik zwarte ogen. Zijn haar was vuilblond en zijn gezicht zat vol met diepe wonden waar nog vers bloed uit stroomde.
De jongen hief zijn hand op en er verschenen vijf vingers die in staat van ontbinding waren. Uit zijn vingertoppen staken nagels zo lang en puntig dat ik er misselijk van werd toen ik het bloed en vuil er onder zag.
'Mogen zelfs jij nog in de dood zegevieren!'
'Nee!' Ik sloeg mijn armen beschermend voor mijn gezicht toen ik de misselijkmakende hand van de jongen dichterbij zag komen. Ik deinsde achteruit, maar struikelde over mijn eigen voeten waardoor ik achterover op mijn rug viel.
'Niet doen! Laat me met rust!' schreeuwde ik in paniek terwijl ik mijn armen beschermend voor mijn gezicht hield. Ik wachtte op de helse pijn die door mijn lichaam zou trekken, maar ik voelde niets. Ik voelde de scherpe punten van zijn vingers zich niet door mijn vlees boren. Ik hoorde zijn kille, duistere stem niet meer. Ik hoorde enkel de stem van Henk die geschrokken tegen mij aan het praten was.
'Audrey?' Ik opende langzaam mijn ogen en keek toen recht in het doorschijnende gezicht van Haast Onthoofde Henk. Hij hield met zijn ene hand zijn hoofd vast terwijl hij over mij heen gebogen stond met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht.
'Waar is hij?' vroeg ik Henk paniekerig terwijl ik mijzelf op mijn ellebogen ondersteunde en schichtig om mij heen keek.
'Wie?' Henk staarde mij verbaasd aan.
'Die jongen die hier net nog stond!' Ik kwam langzaam overeind en voelde hoe mijn hart als een bezetenen klopte en mijn benen trilde van angst. 'Heb je hem niet gezien dan?'
'Nee, ik heb geen jongen gezien hoor.' Henk fronste zijn voorhoofd en keek mij voor een lange tijd aan.
'Ik meen het je!' zei ik wanhopig. 'Er stond recht voor mijn neus een jongen. Hij wilde mij vermoorden!'
'Hoe zag die jongen er uit?' vroeg Henk mij met een ondoorgrondelijke blik op zijn doorschijnende gezicht.
'Hij was rond de 13 jaar, vuilblond haar en pik zwarte ogen.' beschreef ik de jongen.
'Ik denk,' mompelde Haast Onthoofde Henk zachtjes. 'dat jij zojuist de verschijning van een doodde hebt gezien.'
'Het kon geen geest zijn.' zei ik hem resoluut. 'Ik kon niet door hem heen kijken zoals ik bij jou wel kan. En als het een geest was geweest dan had jij hem kunnen zien.'
Henk schudden zijn hoofd. 'Audrey, niet bij alle geesten kun je door ze heen kijken.' legde hij op een langzame toon uit. 'En geesten zien die zelfs ik niet kan zien, is geen goed teken. Zelfs niet voor een heks.'