You're Not Sorry [NL]

O12 • You're not sorry... *GEUPDATE*

"Audrey," Professor Dumbledore was op zijn stoel achter het bureau gaan zitten en keek mij nu ernstig aan. "Kun jij mij vertellen wie je bent?"

Overrompeld door zijn vreemde vraag keek ik even de kamer rond. Natuurlijk kon ik deze vraag gemakkelijk beantwoorden, maar waarom stelde hij überhaupt deze vraag?

"Mijn naam is Audrey. Audrey Mccloud."

Dumbledore tikte met zijn lange gerimpelde vingers op het houtenblad van zijn bureau en bleef mij ernstig aankijken. "Weet je dat heel zeker?"

"Natuurlijk weet ik dat zeker?" Verward bleef ik de man niet begrijpend aanstaren. Zijn helder blauwe ogen leken door mijn ziel te gaan, wat mij alleen nog maar meer de indruk gaf dat er iets niet klopte.

"Ik ben bang," begon Professor Dumbledore toen die nu met zijn hand over zijn lange baard streek, "dat je het mis hebt."

"Professor, kunt u misschien iets duidelijker zijn?"

Dumbledore zijn ernstige blik vervaagde en maakte nu plaats voor een vriendelijke glimlach. "Het spijt mij, ik moet er natuurlijk niet zo omheen draaien."

Hij opende een van de lades van zijn bureau en haalde daar een vel uit. Nieuwsgierig keek ik naar het vel, maar kon er niet uit halen wat het was. Pas toen Professor Dumbledore het voor mijn neus neer legde zag ik dat het een foto was.

Op de foto stond een meisje van ongeveer mijn leeftijd dat vrolijk naar mij glimlachte. Mijn aandacht werd echter getrokken door iets merkwaardigs. Uiteraard bewoog de foto, maar dat was niet het gene dat mijn aandacht trok.

"Eh— professor... waarom laat u mij een foto zien van een meisje dat sprekend op mij lijkt?" vroeg ik het schoolhoofd nog steeds vreselijk in de war.

Dumbledore zijn glimlach vervaagde niet. "Dit is Lacy Anderson."

Ik knikte enkel. "Maar waarom lijkt ze zo sprekend op mij?"

"Omdat Mccloud niet jouw echte naam is, Audrey."

Oke, dit was te gek voor woorden. De schoolhoofd was overduidelijk in de war...

"Jouw echte naam is Winchester. Audrey Lynn Winchester," legde hij voorzichtig uit. Ik bleef hem enkel aanstaren alsof hij gek was geworden en zojuist een ongepaste grap had gemaakt.

"Professor, met alle respect, maar dat is onmogelijk—"

"Audrey, het klinkt misschien erg ongelovig, maar Heleen en Avan zijn niet jouw biologische ouders. Jouw echte ouders zijn Lacy en Daniel Winchester."

"Als ik geadopteerd zou zijn dan zou ik dat toch wel weten?" Het kwam er eerder uit als een vraag dan een bevestiging, en ik staarde de oude tovenaar dan ook met smekende ogen aan, hopend dat hij iedere moment zou zeggen dat hij mij enkel aan het plagen was.

Professor Dumbledore zijn glimlach verdween weer en vouwde zijn handen samen. "Laten we maar bij het begin beginnen."

Ik knikte enke, want ik kon niet geloven dat mijn ouders, niet mijn ouders waren. Dan zouden ze het mij toch echt wel verteld hebben?

Dumbledore haalde nog een foto tevoorschijn, dit maal stonden er drie mensen op de foto: Het zelfde meisje, Lacy, met in haar armen een baby. Naast Lacy stond een man die blij op de twee neerkeek.

"Dit ben jij toen je nog maar net geboren was," zei Dumbledore en wees op de kleine baby. "En dat zijn je vader en moeder."

Ik nam de foto van hem aan en staarde ernaar. Het meisje, die in deze foto in haar twintigen leek te zijn, had precies dezelfde blauwe ogen als ik. De man echter, leek niet zoveel op mij.

"Dit kunnen mijn echte ouders niet zijn. Waarom zouden ze mij dan weg hebben gedaan?" Er klonk iets van vertwijting in mijn stem.

"Ze hadden geen keus, Audrey." Dumbledore keek mij nu spijtig aan. "Je ouders leven namelijk niet meer. Ze waren vermoord toen jij nog maar een baby was."