You're Not Sorry [NL]

O33 • You're not sorry...

Het was zaterdag ochtend en vandaag was het de dag dat het voor de leerlingen van Hogwarts toegestaan was om naar Hogsmeade te gaan. Aangekleed en al liep ik de leerlingenkamer binnen en plofte neer op één van de zwarte sofa's.
'Ga jij ook naar Hogsmeade vandaag?' Blaise kwam naast mij zitten.
'Ja, ik denk het wel.' mompelde ik en keek de jongen argwanend aan. Voor het eerst sinds een lange tijd sprak Blaise weer tegen mij en ik had er eerlijk gezegd geen goed gevoel bij.
'Zullen wij anders samen gaan?' vroeg de getinte jongen mij hoopvol. Met open mond staarde ik Blaise ongelovig aan.
'Nee sorry, ik heb al beloofd om met iemand anders te gaan.' loog ik en keek vlug naar mijn handen die op mijn schoot lagen. Ik was een ontzettend slechte leugenaar, maar dat wist Blaise natuurlijk niet. Ik voelde niet de drang om samen met Blaise naar Hogsmeade te gaan, aangezien deze jongen mij weken lang had genegeerd.
'Maakt niet uit.' mompelde Blaise die teleurgesteld onderuit zakte in de sofa en nors voor zicht uit begon te staren.
'Goede morgen.' Draco's stem drong mijn gehoorgang binnen en ik keek met tegen zin op.
'Hoi.' begroette ik de jongen zachtjes die aan de andere kant van mij plaats nam. Blaise begroette zijn vriend met een kort gegrom.
'Wat heeft hij?' vroeg Draco mij die naar Blaise knikte.
'Niets!' bromde Blaise die opstond en de leerlingenkamer verliet. Draco keek mij vragend aan maar ik haalde enkel mijn schouders op.
'Oke dan.' mompelde de blonde jongen die bedenkelijk voor zicht uitkeek. Er heerste voor een lange tijd een stilte tussen ons terwijl er af en toe leerlingen de leerlingenkamer in en uit liepen die verbaasde blikken op ons wierpen.
'Zeg, wat er gister tijdens Bezweringen was gebeurt,' begon Draco uit het niets. 'voelde jij dat ook?'
Ik keek de jongen geschrokken aan en wist even niets te zeggen. 'Wat bedoel je?'
'Nou, toen wij het begin van de les elkaar aankeken.' mompelde Draco iets wat zenuwachtig. 'Het leek alsof wij beide gehypnotiseerd waren door elkaars blik. Het voelde zo apart. Alsof wij elkaar aantrokken.'
Draco keek mij echter niet aan toen hij sprak maar ik kon zien dat hij zich erg ongemakkelijk voelde. Ook ik voelde mij erg ongemakkelijk onder dit gesprek en keek opnieuw naar mijn handen die nog steeds op mijn schoot lagen.
'Voelde jij dat ook?' vroeg Draco mij, ergens klonk zijn stem hoopvol maar ik kon mij natuurlijk ook vergissen.
'Ja, ik voelde het ook.' gaf ik eerlijk toe en keek de jongen onzeker aan, bang alsof hij mij nu elk moment in lachen kon uitbarstten en mij weer voor gek zou zetten. Maar dat gebeurde niet. Draco keek mij enkelen tellen onderzoekend aan en glimlachte toen warm naar mij.
'Ik moet toegeven dat ik het wel een fijn gevoel vond.' Ik voelde mijn hart enkelen seconden stilstaan en keek de jongen ongelovig aan. 'Vond jij dat ook niet?'
Verdwaasd knipperde ik met mijn ogen en voelde het bloed naar mijn wangen stijgen. Hoe vaak kon deze jongen mij wel niet laten blozen? Ik opende mijn mond om wat te zeggen maar er kwam geen geluid uit dus sloot ik hem weer. Ik snapte helemaal niets meer van die jongen. Het ene moment gedroeg hij zich als een zak, en het andere moment leek het weer een totaal ander persoon die daadwerkelijk een hart had.
Draco leek mijn gepieker op te merken en keek mij vragend aan. 'Wat zit je dwars?'
Hij pakte één van mijn handen vast die op mijn schoot lagen en streelde liefdevol met zijn duim over de rug van mijn hand. Mijn gedachten raakte verloren onder de aanraking van Draco en ik kon enkel naar onze handen staren.
'Nou?' Zijn stem klonk zo dicht bij en opnieuw kon ik zijn heerlijke adem ruiken. Waarom rook ik de laatste tijd alleen maar zijn adem wanneer hij in mijn buurt was?
Met een licht hoofd staarde ik Draco aan die nog maar enkele centimeters bij mijn gezicht vandaan was. Zijn grijze ogen boorde zich opnieuw in die van mij en opnieuw wist ik niks meer te kunnen uitbrengen.
Zijn warme adem streek langs mijn wang en ik voelde hoe mijn hart steeds sneller begon te kloppen. Mijn hoofd tolde en ik wist niet meer wat ik wou zeggen. Ik was mij alleen bewust van het verwarrende gevoel dat Draco mij liet voelen door zijn aanwezigheid.
'W-waarom doe je nu ineens zo?' kon ik met moeite uitbrengen. Draco zijn ogen keken mij vragend aan.
'Wat bedoel je?'
'Waarom ben je nu ineens zo lief?' vroeg ik de jongen huiverend. 'Het ene moment haat je mij en het andere moment doe je haast alsof je mij leuk vindt.'
Ik wou wegkijken, maar Draco zijn blik hield mij vast. 'Je brengt me in de war, Draco.'
'Dat is het enige wat ik wil.' zei hij en trok vervolgens zijn hoofd terug en hield mijn hand weer los. Ik merkte direct hoe ik de ruimte had om weer normaal adem te kunnen halen zodat het zuurstof zich naar mijn hoofd kon verplaatsen. Mijn hoofd begon minder licht te worden en mijn standaard gedachten gang kwam weer terug.
'Hoe deed je dat?' vroeg ik de jongen in de war. Had hij zojuist magie gebruikt of wat? Het voelde alsof de jongen mij kon hypnotiseren met zijn ogen, maar ik wist zeker dat het bij hem lag en niet bij mij. Was hij mij aan het belazeren of wat?
'Ik deed niks.' knipoogde de blonde jongen naar mij. 'Dat deed jij helemaal zelf.'