You're Not Sorry [NL]

O9O • You're not sorry...

'Ik denk dat ik naar Dumbledore ga.' mompelde ik zachtjes toen ik Draco alles had verteld. Onze conclusie: Dit was waarschijnlijk ook een onderdeel van mijn krachten, maar dan van een grote afstand kunnen horen.
'Ik ga mee.' opperde Draco die direct op sprong van de sofa en zijn hand naar mij uitstak.
Dankbaar pakte ik zijn hand aan. 'Ik weet het niet hoor, misschien is het beter als Dumbledore niet weet dat jij het weet.' zei ik onzeker. Ik was ontzettend bang dat ik de man zou teleurstellen.
'Zeker?' Draco hield mijn hand iets steviger vast en kneep er zachtjes in.
Ik knikte. 'Maar ik zal je direct op de hoogte houden.' verzekerde ik hem toen zijn gezicht ietsjes betrok.
'Daar houd ik je aan.' glimlachte hij en drukte toen een kus op mijn wang.
Blozend trok ik mijn hand uit die van Draco en liep vlug richting de stenen muur die voor mij opzij schoof en vervolgens weer achter mij dichtschoof toen ik er doorheen gestapt was. Eenmaal in de duistere, kille gang van de kerkers voelde ik direct hoe een benauwd gevoel mij bekroop. De duisternis was overal en het kon elk moment weer opduiken.
Ik schrok toen ik de muur achter mij open hoorde schuiven en Draco tevoorschijn kwam. 'Ik heb besloten dat ik toch maar mee loop.' zei hij mij. 'Je weet wel, voor de zekerheid.'
Ik glimlachte dankbaar naar de blonde jongen en liep direct dichter naar hem toe toen we samen door de kerkers liepen. 'Dray, ik ben bang.' fluisterde ik zachtjes toen de gang steeds donkerder leek te worden. Ik kon het voelen komen. Ik kon voelen hoe de duisternis langzaam dichterbij kwam.
'Rustig maar, ik ben bij je. Er kan je niets gebeuren.' suste Draco mij die de angst in mijn stem duidelijk kon horen. Hij sloeg zijn arm beschermend om mijn middel heen en ik voelde al direct hoe ik iets rustiger werd onder zijn vertrouwde aanraking.
Aangekomen op de eerste verdieping liet de eerste schim zich direct zien. Het was de vrouw die mij had vastgehouden op de avond toen het jongetje Adrian wilde vermoorden.
Ze stond tegen de linkerwand aan en had haar armen slap langs haar lichaam hangen. Haar gezicht zat onder het vuil en bloed en haar ijskoude ogen keken mij boosaardig aan.
Een rilling trok zich over mijn rug en met alle moeite probeerde ik haar te negeren. Zoals Dumbledore had gezegd: Geen gehoor aan geven. Ik greep Draco zijn arm krampachtig vast en hield mijn adem in. Ik kon de geur van de dood ruiken. Het was vreselijk. De stank die een doodde bij zich droeg was misselijkmakend.
'Ze zijn er, hé?' vroeg Draco mij zachtjes toen hij mijn angstige blik opmerkte. 'Gewoon doorlopen en negeren.'
Ik knikte enkel en keek strak voor mij uit toen we de vrouw langzaam passeerde. Haar blik volgde ons terwijl wij haar voorbij liepen. Ze gaf geen kick, maar ik wist dat ze elk moment naar voren kon schieten. Misschien wel instaat om Draco of mij iets aan te doen.
'Ik zal hem moorden.' siste haar stem door mijn gehoorgangen.
Mijn adem stokte in mijn keel en ik slikte hoorbaar. De angst in mijn borstkas nam bezit van mij en ik wilde gaan schreeuwen. De angst werd mij te veel.
'Ik zal zijn ingewanden met genot opeten.'
'Draco.' Mijn stem klonk haast een fluistering.
'Wat is er?' Hij klonk oprecht bezorgd en hij draaide zijn gezicht mijn kant op. Toen ik naar de jongen opkeek zag ik hoe ze achter hem stond met een duivelse grijns rond haar lippen waardoor haar rottende tanden zichtbaar waren.
'Ze wil je moorden.' zei ik zachtjes, mijn ogen gefocust op de gedaante achter hem.
'Wie wil mij moorden?' Hij klonk duidelijk verbaast. 'Dat kunnen ze toch helemaal niet zonder jouw toestemming?' En bij die woorden sloeg de vrouw een kreet die zo pijnlijk was aan mijn oren dat ik mijn handen er instinctief overheen sloeg.
'Hoe durft hij?!' Ze hief haar hand op en wilde met één van haar vlijmscherpe nagels Draco zijn keel doorsnijden, maar ik was haar voor.
'JE RAAKT HEM MET GEEN VINGER AAN!' schreeuwde ik woedend en sprong zonder het te beseffen naar voren.
Geschrokken van mijn plotselinge reactie trok ze haar hand bij de blonde jongen vandaan en slaakte toen opnieuw een kreet. En voor ik het wist was ze verdwenen.
Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en ademde toen trillerig uit toen ik Draco mij vragend zag aankijken, totaal niet geschrokken of bang van mijn uitbarsting.
Mijn lichaam beefde helemaal van top tot teen en de tranen die eerst nog achter mijn ogen aan het prikken waren, rolde nu vrijuit over mijn wangen. 'Ik kan dit niet meer, Draco.' snikte ik gebroken. 'Ze willen je pijn doen.'
'Dat kunnen ze toch niet.' suste Draco mij die mij dicht tegen zich aantrok.
'Ik weet het niet.' snikte ik. 'Dumbledore heeft het alleen over moorden gehad. Maar ze kunnen wel iemand verwonden, kijk zelf maar!' Ik draaide mijn arm om zodat de blonde jongen de grote blauwe plek kon zien die mijn bovenarm sierde. 'Dit is van de dag geweest dat Adrian en ik op de gang zijn aangetroffen.'
'Heeft zij dat gedaan?' vroeg Draco mij ongelovig toen hij mijn arm voorzichtig vasthield en met zijn vingers over de blauwe plek streelde. 'Toen ze je vast hield?'
'Ja.' zei ik enkel. 'Ze kunnen iemand dus wel degelijk verwonden.' En ik kon ditmaal wel Draco zijn angst voelen. Dit was dus nog maar het begin, alles zou nog vele malen erger worden.