You're Not Sorry [NL]

O39 • You're not sorry...

'Ik weet haast zeker dat het Potter was die jou dat verteld heeft!' Draco en ik liepen samen door de gangen van de kerkers, op weg naar het kantoor van Dumbledore. 'Als ik hem zie dan maak ik hem af! Hoe durft hij leugens over mijn vader te verspreiden.'
Draco was nog steeds razend en bleef maar door tieren over het feit dat ik überhaupt in twijfel nam of zijn vader er nou wel een dooddoener was of niet.
'Ik kan ook niet geloven dat jij mij gewoon niet op mijn woord vertrouwt en het hem perse zelf wilt vragen.'
'Omdat dat voor mijn gevoel gewoon veel beter is.' onderbrak ik Draco zijn geraas. 'En om eerlijk te zijn vertrouw ik jou niet genoeg om je op jouw woord te vertrouwen.'
Het kon misschien hard aankomen, maar ik was eerlijk. Hoe goed kende ik deze jongen nou wel eigenlijk niet? Precies ja, bijna niet. Ik wist bijna niets van zijn familie en verleden en hij was ook niet de type jongen die je zo kon vertrouwen. Ik wantrouwde de jongen zelfs een beetje door zijn wispelturige gedrag jegens mij.
Het ene moment was hij ontzettend aardig en begon hij zelfs met mij te flirten. Het andere moment leek het net alsof hij het liefst had dat ik van deze hele aardbodem verdween.
Ik moest gewoon de waarheid weten. Ik moest weten of zijn vader er nou echt één was of niet. Voorheen had het mij niet zoveel geboeid, maar nu begon het mij steeds meer te boeien. En waarom? Draco begon steeds meer voor mij te betekenen.
Alle verhalen die ik had gehoord over zijn vader die een dooddoener zou zijn, lagen niet erg lekker. Ik had gehoorde dat zijn vader voorheen al een dooddoener was en hiervan spijt had en zich dus ervan had teruggetrokken, maar volgens Harry was hij nog steeds trouw aan Lord Voldemort.
Ik vertrouwde Harry heus wel, maar ik moest het toch zeker weten. Ik wou de man gewoon een kans geven om de waarheid te kunnen vertellen. Ik wist immers niet welke van de twee verhalen de waarheid was. Ik wist überhaupt nog niet eens wat het verhaal van Draco zijn vader zou zijn.
'We zijn er.' zei Draco die halt hield voor de stenen waterspuwer. 'Jij weet het wachtwoord?'
Ik knikte. 'Chocokikkers!'
De waterspuwer sprong opzij en er verscheen een spiraalvormige trap die naar boven leidde. Draco en ik namen gezamenlijk de trap naar boven en stonden nu voor de eiken deur van Dumbledore zijn kantoor. Er klonken stemmen aan de andere kant van de deur en even keken Draco en ik elkaar twijfelend aan.
Ik hief mijn vuist op om aan op deur te kloppen, maar nog voor ik mijn vuist in aanraking kwam met de eiken deur zwaaide die al voor ons open.
'Draco, Audrey, wat een verassing.' Dumbledore stond achter zijn bureau en glimlachte verrast naar ons. Snape was de gene die de deur had open getrokken en keek ons boos aan. Blijkbaar stoorde wij ontzettend.
'Kom binnen, kom binnen.' zei Professor Dumbledore die ons wenkte. 'Waar hebben wij dit bezoek aan te danken?'
Draco en ik schuifelde ongemakkelijk het kantoor binnen en aan het bureau van Dumbledore stond Lucius Malfoy. De man keek ons beiden verbaasd aan en keek toen even naar zijn zoon die ongemakkelijk zijn blik van zijn vader afwendden.
'Hoe vond je de wedstrijd?' vroeg Dumbledore mij.
'Geweldig, Professor.' gaf ik eerlijk toe en glimlachte bij de gedachten eraan. 'Ik heb nog nooit zo'n interessante sport gezien.'
'Is dit de eerste keer dat je ooit zwerkbal hebt zien spelen?' vroeg Lucius mij. Ik knikte.
Lucius bekeek mij met een onderzoekende blik en keek toen weer naar zijn zoon die ditmaal wel terug keek.
'Professor, ik was hier eigenlijk om iets aan Mr. Malfoy te vragen.' legde ik vlug uit toen ik de vragende blik van Dumbledore zag. Lucius keek mij weer aan en leek verbaasd.
'Natuurlijk.' knikte Lucius naar mij. 'Stel je vraag maar.'
Ik keek even naar Draco die lichtjes met zijn hoofd schudden, en toen naar Dumbledore die met zijn helder blauwe ogen dwars door mijn ziel heen leken te kijken. Ik kon het niet opbrengen om naar Snape te kijken.
'Is het waar wat sommigen zeggen?' vroeg ik de man zo kalm mogelijk. 'Bent u echt een dooddoener?'
Lucius leek overdonder door mijn vraag en keek mij enkelen seconden strak aan. 'Wie heeft jou deze nonsens wijsgemaakt?'
'Niemand, meneer.' zei ik vlug. 'Ik las het gewoon ergens.'
'Miss Mccloud,' kwam Snape tussen het gesprek in. 'Mr. Malfoy was vroeger een dooddoener, nu is hij dat echter niet meer. Al voor een hele lange tijd niet meer.'
Ik keek naar Dumbledore. 'Dat klopt, Lucius heeft zichzelf kunnen bewijzen aan het ministerie.' zei Dumbledore en keek mij doordringend aan.
'Het spijt mij, Mr. Malfoy.' verontschuldigde ik mijzelf. 'Ik was gewoon nieuwsgierig naar de waarheid.'
'Het is al goed.' knikte Lucius naar mij die zijn zoon vernietigend aankeek. 'Ik begrijp dat onwetendheid soms een zware last kan zijn om bij je te dragen.'
Ergens in zijn stem klonk iets van sarcasme, maar ik probeerde daar niets achter te zoeken voor ik weer domme vragen ging stellen en mijzelf alleen nog maar meer voor schut zou gaan zetten. Hoe kon ik zo stom zijn om zo iets te vragen? Als het echt zo was geweest dan had Dumbledore mij dat al lang al verteld.