You're Not Sorry [NL]

OO5 • You're not sorry... *GEUPDATE*

Bewonderend keek ik naar de grote, rode trein die voor mij stond: De rook die van de trein kwam wervelde om mij heen, en het geluid van de locomotief was zo luid dat het pijn deed. Op de voorkant van de trein stond in grote letters Hogwarts Express gegraveerd.

Mijn aandacht werd getrokken door alle commotie op het platform en staarde met grote, verbaasde ogen om mij heen:

Verscheidene leerlingen waren hen hutkoffers aan het inladen om vervolgens afscheid te nemen van hen ouders, waarvan de meeste diezelfde, gekleurde gewaden droegen die ik eerder had gezien in Diagon Alley. De gezichten van de meeste stonden enthousiast, en stonden haast te trappelen om aan boord te gaan van de Hogwarts Express. Er waren slechts enkelen die leken alsof zij op het punt van huilen stonden, en ik vermoedde dat deze de eerstejaars moesten zijn.

Ik voelde plots een steek en hoopte dat mijn ouders er hier nu waren geweest. Ik was misschien al zestien, maar ik had ze er toch graag bij gewild. Ergens voelde ik mij een beetje bang en nerveus dat ik plots naar een totaal vreemde school werd gestuurd, in een totaal vreemde wereld.

Wie zou dat nou niet zijn?

Uit het niets doken plots de twee jongens op.

"Het lijkt erop dat wij nog op tijd zijn, Harry," pufte de roodharige jongen. Hij keek even naar mij en toen weer naar zijn vriend.

"Laten wij onze hutkoffers inladen," mompelde de jongen, die Harry werd genoemd, en liep voor ons uit richting de trein. Hij gaf iets verderop zijn koffer aan een conducteur, pakte een grote kooi van de kar af en wenkte ons.

Ik volgde vlug zijn voorbeeld en pakte enkel mijn toverstok, schooluniform en Venture haar hok van de kar af voor ik de rest van mijn spullen aan de conducteur overhandigde. Ik wierp een korte blik op de kooi in de jongen zijn handen en staarde verbouwereerd naar de grote, witte sneeuwuil die opgewekt om haar heen aan het kijken was.

Zonder iets te zeggen stapten de twee jongen voor mij uit de trein in en ik volgde ze vlug, niet zo goed wetend wat ik moest doen.

"Hopelijk is er nog een coupé vrij," mompelde de roodharige jongen tegen zijn vriend terwijl zij voor mij uitstapten door de smalle gang die gevuld was met leerlingen. "Ik heb geen zin om wéér een coupé te moeten delen met Neville."

Harry hield plots halt halverwege de gang en keek achterom.

"Kom je met ons mee?" vroeg hij mij vriendelijk toen hij merkte dat ik gestopt was met achter hen aan te lopen. Zonder erbij na te denken knikte ik en snelde opgelucht zijn kant op.

Oké, het lijkt erop dat ik tenminste niet alleen hoef te zitten.

De roodharige jongen stak her en der zijn hoofd door de verscheidene coupédeuren om te kijken of deze vrij was, en af en toe ving ik een glimp op van een leerling die mij of één van de jongens vriendelijk begroette.

Langzaamaan naderden wij het einde van de gang, en ik kon de jongen horen zuchtten toen hij de deuren van de laatste coupé opentrok.

"Eindelijk!" Hij stapte de coupé binnen, gevolgd door mij Harry en ik. "Hermione, je bent een held."

Hij nam plaats naast een meisje met bruin, warrig, haar die op haar schoot een reusachtige kat had die leek te slapen. Ze keek op van haar boek en glimlachte warm naar ons.

"Ik was bang dat jullie de trein hadden gemist."

Harry nam tegenover hen plaats en ik volgde langzaam zijn voorbeeld.

"Heb een beetje vertrouwen in ons, oké?" mompelde de jongen en sloeg demonstratief zijn armen over elkaar.

Ik legde mijn spullen naast mij neer en maakte het kooitje van Venture open zodat ze haar pootjes kon strekken. Ze stak schuw haar kopje naar buiten en keek even de coupé rond voor ze besloot uit het hok te springen en boven op mijn schoot te gaan liggen.

De rode kat die op de schoot van het meisje lag keek Venture wantrouwig aan, maar de kat verroerde zich niet en bleef Venture enkel geobserveerd aanstaren.

"Ben je nieuw op Hogwarts?" vroeg Harry mij toen terwijl hij zijn hand uitstak naar Venture en haar eraan liet ruiken. Ik keek op naar de jongen en knikte.

"Dit is mijn eerste jaar." De jongen en het meisje die voor ons zaten keken plots naar mij op en staarden mij verward aan.

"Ben je een eerstejaars?" vroeg de jongen met het rode haar mij ongelovig.

"Ach Ron, wees toch niet zo stom!' mompelde het meisje geïrriteerd. "Natuurlijk is ze geen eerstejaars."

"Weet ik veel," mompelde de jongen nors en stak vervolgens tong uit naar haar toen ze hem niet aankeek.

"Ik ben trouwens Hermione Granger," stelde het meisje zichzelf voor en stak haar hand naar mij uit.

"Audrey Mccloud." Ik pakte haar hand vast en schudde deze.

"Ron Weasley," stelde de roodharige jongen zichzelf voor toen ik hem afwachtend aankeek. "En mijn vriend daar–" hij wees op de jongen naast mij, "–is Harry Potter."

Harry keek op bij het horen van zijn naam en glimlachte verlegen. Ik glimlachte terug en keek even naar de sneeuwuil die naast hem in de grote kooi zat.

"Wat is haar naam?"
"Haar naam is Hedwig," zei hij trots en stak zijn vinger tussen de tralies om kort over haar snavel te aaien.

"Ze is prachtig." Ik bekeek de uil aandacht en ik zag hoe ze haar ogen genietend sloot onder de aanrakingen van de jongen.

"Dit is Crookshanks," stelde Hermione haar eigen kat voor. Ze aaide over het bolletje van haar rode kat die luid begon te spinnen.

"Dit is Venture." Venture lag rustig op mijn schoot te slapen maar opende af en toe één van haar oogjes om de boel — voornamelijk Crookshanks — nauwlettend in de gaten te houden.

"Wauw," mompelde Ron bewonderend. "Ze heeft dezelfde felblauwe ogen als jij."

Ik grinnikte en haalde enkel mijn schouder op. "Het was voorbestemd denk ik."