You're Not Sorry [NL]

1O9 • You're not sorry...

Een beetje verdwaasd ontwaakte ik uit mijn slaap. Voorzichtig opende ik mijn ogen en merkte direct op dat het nog avond was. De kamer was pikdonker en mijn ogen moesten nog wennen aan het weinige licht die de kamer binnen viel. Het enige licht kwam van de maan die fel aan de hemel scheen.
'Laat ons moorden.'
'Oh nee toch.' kreunde ik vermoeid toen ik de al bekende stemmen hoorde van de duisteren wezens. Ik stond langzaam op van het bed en keek de kamer schichtig rond. Je ging me nu toch niet zeggen dat ze hier waren? Eindelijk waren ze de hele vakantie weg gebleven. Konden ze nog niet heel even wachten?
'Ik wil moorden.'
'Er zijn genoeg mensen in dit huis om te verminken.'
'Laat ons moorden.'
'Je kunt onze bloeddorst niet ontlopen.'
Geschrokken deinsde ik achteruit waardoor ik bijna weer op het bed viel. Nog nooit had ik zoveel stemmen tegelijk gehoord. Ze waren dus met meerderen. En eerlijk, dat idee was beangstigend.
'Laat me met rust.' mompelde ik terwijl ik angstig om mij heen keek. 'Ik laat jullie toch niet moorden.'
'Hij is hier.' siste een stem. Ik kon niet duidelijk zeggen van welke richting de stem kwam want hij echode overal door de kamer.
'Hij zal ons laten moorden.'
'En als jij niet meewerkt zal hij ons jou laten moorden.'
Voor enkelen seconden vergat ik even mijn angsten. 'Wie is hij?'
'Het duister zal zegen vieren.'
'Wacht maar.'
'Als wij dadelijk vrij zijn om te moorden,'
'Dan ben jij de eerste.'
Een gil verliet mijn mond toen ik de stem vlak achter mij hoorde. Met een ruk draaide ik mij om maar zag niemand staan. 'Mogen zelfs jij nog in de dood zegevieren.'
De lucht van rottend vlees drong mijn neus gaten binnen en ik wist direct dat ze nu elk moment tevoorschijn konden komen. Ze mij nu elk moment konden aanraken en verwonden.
Zo vlug als ik kon rende ik naar de deur toe en trok ik die met een ruk open. Ik schrok even toen ik enkel de dichte duisternis van de griezelige gang zag. Ik slikte kort en liep toen vlug de gang door, op weg naar de kamer die ik op dit moment het hardste zocht.
'Je kunt ons toch niet ontlopen.'
'We zullen je altijd en overal volgen.'
'Laat me met rust!' schreeuwde ik ditmaal terwijl de tranen over mijn wangen stroomde. Ik was zo bang. Nog nooit was ik zo bang geweest. Nog nooit had ik ze zo eng gevonden. Het leek net alsof ze nu nog vreselijker waren dan voorheen. Duisterder.
'Je kunt ons niet ontlopen.'
'Tenzij je ons de vrijheid geeft.'
'Dan ben je van ons af.'
'En kunnen wij moorden.'
'Alsjeblieft, stop.' snikte ik terwijl ik mijn handen stevig over mijn oren sloot. De duistere gang leek mijn verstand alleen maar meer tot waanzin te drijven en ik had het gevoel alsof ik bijna flauwviel van angst. Ik liet mij hopeloos tegen de muur aan zakken met mijn handen nog steeds over mijn oren gevouwen.
'Audrey,' Draco zijn schorre ochtend stem klonk ergens rechts van mij. 'ben jij dat?'
'Draco?' Ik opende mijn ogen en zag rechts van mij de gedaante van de blonde jongen staan. Een beetje versuft wreef hij in zijn ogen en keek mij niet begrijpend aan.
'Wat doe je hier zo laat?'
'Ze proberen mij gek te krijgen, Draco.' snikte ik terwijl ik langzaam mijn handen van mijn oren af haalde. 'Ze zijn terug.'
Draco staarde mij voor een lange tijd verward aan maar leek mij toen te begrijpen want zijn ogen werden zo groot als schoteltjes. 'Nee toch.' Draco knielde vlug voor mij neer en hield mijn gezicht tussen zijn beide handen.
'Het lijkt net of het steeds erger wordt.' snikte ik. Ik deed geen moeite om mijn tranen weg te vegen en kon enkel naar het verduisterde gezicht van de jongen voor mij kijken.
'Het komt goed, ik ben nu bij je.' suste Draco mij die mij voorzichtig in zijn armen trok. 'Kom mee, je slaapt vanavond bij mij.' En zonder op een antwoord te wachten tilde Draco mij al op en droeg mij naar zijn kamer toe.
Eenmaal in zijn kamer plaatste hij mij op zijn grote bed neer en trok voorzichtig de lakens over mij heen. Vervolgens kwam hij aan de andere kant van mij liggen onder de lakens en trok mij dicht tegen zich aan. 'Je bent veilig.'
Dankbaar verborg ik mijn gezicht in zijn t-shirt en sloeg ik mijn armen om zijn vertrouwde lichaam heen. Heel even dacht ik dat de duisternis mij zou gaan volgen, maar ik hoorde ze niet meer. Ik voelde hoe mijn lichaam zich langzaam ontspande en ik uiteindelijk wegzakte in een diepe slaap.

De volgende ochtend werd ik wakker in een heel ander bed dan ik gewend was in wakker te worden de afgelopen week. Toen het tot mijn besef kwam dat ik niet in het gebruikelijk bed lag die deze twee weken aan mij toe gewijd was, schoot ik direct overeind. Angstig keek ik om mij heen, maar ontspande direct weer toen ik Draco zijn kamer herkende. Plots kwam alles van gisterenavond weer naar boven en ik wist nu waarom ik hier was.
Ik keek even opzij en zag daar de blonde jongen vredig naast mij slapen. Zijn sneeuwblonde haren hingen futloos langs zijn bleke gezicht die erg vredig leek. Zijn mond hing een klein stukje open wat er erg aandoenlijk uitzag. Ik besloot naar mijn eigen kamer te gaan om me daar op te frissen en vervolgens om te kleden zodat ik kon gaan ontbijten, ik had namelijk een ontzettende trek.
Nadat gedaan te hebben liep ik weer terug naar de kamer van Draco waar ik de blonde jongen ditmaal niet meer in zijn bed aantrof. Hij was dus wakker geworden.
'Draco?' Ik stapte de kamer verder naar binnen en keek zoekend om mij heen. De kamer was erg groot, maar er leek geen enkel teken te bekennen van de blonde jongen. Ik draaide mij om om de kamer weer te verlaten maar slaakte een gil van schrik toen er plots een gedaante van achter mij opdook.
'Niet grappig!' zei ik boos terwijl ik Draco op zijn borst sloeg.
'Hilarisch.' grijnsde Draco die zijn blonde plukken droog wreef met de witte handdoek die hij in zijn handen hield. Hij droeg voor het eerst een witte t-shirt, want naast zijn gebruikelijke witte blouse, droeg hij niets anders dat licht was van kleur. Ook had ik hem nog nooit in een spijkerbroek gezien, en heel eerlijk, het stond hem ontzettend goed.
'Wat zullen wij gaan doen vandaag?' vroeg hij mij met een brede glimlach terwijl hij de handdoek op zijn bed neergooide en mijn beide handen vastpakte om mij vervolgens de kamer uit te leidde.
'Geen idee.' zei ik nonchalant. 'Verras me.'
'Dat zal ik zeker.' knipoogde Draco die breed grijnsde toen hij mijn verbaasde blik zag.