You're Not Sorry [NL]

O14 • You're not sorry... *GEUPDATE*

"Elke jonge tovenaar of heks krijgt op de dag dat hij of zij elf wordt een brief van Hogwarts, die jij pas op je zestiende hebt gekregen. Omdat het merkteken van jou niet zichtbaar was voor het Ministerie, hebben zij jou nooit kunnen registeren als een ongeschoolde heks. Sterker nog, ze wisten niet eens van jouw bestaan af. De spreuk die jouw moeder en ik over jou hebben uitgesproken is helaas eerder uitgewerkt dan had gemoeten."

"Maar hoe zit dat met die duistere tovenaar? En waarom zijn mijn ouders dan vermoord?" vroeg ik hem door. Ik kon momenteel alleen maar denken aan mijn biologische ouders. Het Ministerie en mijn merkteken deden mij nu niet zoveel.

"Hij deed zijn aanbod toen jouw moeder zwanger was, maar jouw ouders waren direct gevlucht nadat hij zijn aanbod had gedaan. Hij hield er namelijk niet van als iemand zijn aanbod afwees, hij stond er dan ook om bekend dat hij mensen zonder genade doodde."

Ik huiverde kort bij die gedachten.

"Twee jaar lang konden jouw ouders ongestoord onderduiken, maar ze vreesden dat het niet voorlang zou zijn. Toen jij net één jaar was hebben jouw ouders je bij goede vrienden van jouw moeder gebracht zodat jij daar ongestoord kon opgroeien, zonder enige teken van magie."

"Dat zijn mijn oude– ehh... Heleen en Avan?" gokte ik. Dumbledore knikte. "Weten zij wat ik ben?"

Professor Dumbledore knikte opnieuw. "Zij weten wat jouw ouders waren. En kort nadat jij gebracht was bij hen, werden jouw ouders gevonden door de handlangers van deze duistere tovenaar— en de rest kun je denk ik zelf wel invullen..."

Ik voelde een brok in mijn keel ontstaan. Ik kon gewoon niet begrijpen waarom iemand eerst zo hopeloos naar iemand zijn of haar krachten verlangt en daarna vervolgens die persoon toch vermoord omdat hij of zij het aanbod weigerde. Iets in mij begon te koken en ik voelde hoe ik boos begon te worden. Boos op de persoon die mijn biologische ouders dit had aangedaan.

"Het is erg veel om nu allemaal te verwerken, professor," mompelde ik in mezelf terwijl ik niets ziend voor me uit bleef staren. Ik was hier nog geen dag en al gelijk had mijn hele leven een vreselijke wending gemaakt. Ik had er zo naar uitgekeken om meer van deze nieuwe wereld te ontdekken, maar plots leek die drang verdwenen te zijn als sneeuw voor de zon.

"Er zijn nog een aantal dingen die ik je moet laten zien."

Langzaam vestigde ik mijn blik weer op Professor Dumbledore en zag dat hij mij ditmaal een verzegelde envelop overhandigde en een aantal krantenknipsels.

"In een van de krantenknipsels zal duidelijk worden wie deze duistere tovenaar is."

Ik nam de envelop en de krantenknipsels van hem aan.

"Maar Professor," begon ik. "We hebben het nu de hele tijd over krachten gehad die ik blijkbaar ook bezit, maar wat zijn deze krachten nou precies?"

Dumbledore glimlachte naar mij maar schudde tevens zijn hoofd. "Dit is iets wat je helaas zelf moet uitzoeken. Gedurende de spreuk van jouw moeder en mij zijn ook jouw krachten en toverkunsten in — laten wij zeggen — slaap gebracht. Het zou uiteraard beter zijn als deze krachten daarom zich niet wekken. En als jij niet weet wat deze zijn, zul je ook niet naar ze opzoek kunnen gaan."

Ik zuchtte diep en wreef kort met mijn handen in mijn gezicht. Dit was allemaal zo vermoeiend, maar het was ook al best laat.

"Het lijkt mij een goed idee als jij nu maar gaat rusten. Dit lijkt mij genoeg voor vandaag."

Ik knikte dankbaar naar de oude tovenaar en stond vervolgens langzaam op om aanstalten te maken richting de deur.

"Audrey, als jij nog vragen hebt over dingen die jou nog onduidelijk zijn of waar jij graag over wilt praten, dan ben je altijd welkom."

Ik draaide mij kort om en glimlachte dankbaar naar de schoolhoofd.

"Dank u wel, professor."

Dumbledore zijn warme glimlach vervaagde en zijn gezicht stond nu serieus.

"Het is van belang dat je dit allemaal voor jezelf houdt. Wij willen natuurlijk niet dat geschiedenis zich herhaalt."