You're Not Sorry [NL]

OO7 • You're not sorry... *GEUPDATE*

"We zijn er bijna," deelde Hermione mee. "Ben je zenuwachtig?"

"Best wel," mompelde ik terwijl ik even kort naar Harry en Ron keek die nog steeds diep in gesprek waren over een één of andere zwerkbal team. "Ik denk dat ik een toilet nodig heb."

Ik stond vlug op en snelde naar het einde van het compartement waar de toiletten zich bevonden. Ik was nu plots zo zenuwachtig geworden dat mijn blaas op knappen stond.

Aan het einde van de gang spotte ik plots een bekende. Toen onze blikken kruisten negeerde hij mij echter en draaide zich vlug om.

"Hé, wacht even!" riep ik Draco na terwijl ik naar hem toe snelde. Geïrriteerd draaide hij zich om en keek mij nors aan.

"Wat?" snauwde hij. Ik negeerde zijn onvriendelijkheid en keek hem enkel niet begrijpend aan.

"Waarom doe je nu ineens zo onvriendelijk?"

Draco keek mij een lange tijd aan, maar begon toen spottend te lachen. Zijn lach was zo ijzig en koud dat ik er rillingen van kreeg. Deze jongen had zo'n impact op mij en ik wist niet waarom. Was het soms die blik van authoriteit die hij uitstraalde?

"Zal ik het dan maar even goed duidelijk maken?" Hij draaide zich nu volledig naar mij om zodat hij mij recht kon aankijken. "Je bent ten eerste een modderbloedje, ten tweede ga je nog eens met die stumperts om, en ten derde wordt je waarschijnlijk ook nog eens ingedeeld bij Gryffindor— en de combinatie van die drie dingen zorgt ervoor dat ik zo diep van iemand walg dat ik die persoon liever niet eens meer wil aankijken, laat staan spreken."

Zijn woorden staken als ijskoude messen in mijn hart. Ik voelde mijn tranen achter mijn ogen prikken maar ik probeerde mijzelf sterk te houden door ze niet vrijuit over mijn wangen te laten rollen. Dan had hij nog een goede reden om mij te vernederen.

"Goed dan," zei ik hem met schorre stem die op het punt stond van breken. "Ik zal je bij deze niet meer lastig vallen."

En met die woorden draaide ik mij om, opzoek naar de coupé waar Harry, Ron en Hermione zaten. Ik pikte vlug een traan weg die ongemerkt toch over mijn wang was gaan rollen en stapte toen de coupé binnen waar ik de drie al in hun Gryffindor gewaden zag zitten.

Wat was dit toch weer een goed begin van het jaar.

"Ik kan niet wachten tot ze je indelen!" zei Ron opgewekt die naar mijn gewaad keek waar nog geen afdeling op afgebeeld stond.

"Ik ook niet," glimlachte ik zwakjes. Ik probeerde de confrontatie tussen mij en Draco uit mijn hoofd te zetten.

"We zijn er!" riep Hermione opgewekt toen de trein langzaamaan vaart begon te minderen en wij uiteindelijk tot stilstand kwamen. Gretig keek ik uit het raam, in de hoop een glimps op te vangen van het kasteel.

Het kasteel was zo groot, het viel gewoon niet te missen. De belichtingen die het kasteel zichtbaar maakten zorgden ervoor dat het kasteel magisch oogde. Het leek net of de magie er omheen wervelde. De dichte bossen die zich om het kasteel begaven zorgden voor iets mysterieus en verleidelijks. Ik moest toegeven dat ik nu al in de ban was van deze prachtige plek.

Nadat we met de koetsen — die getrokken werden door vreemd, uitziende paarden — naar het kasteel werden gebracht, werd ik meteen door één van de professoren weggekaapt. De professor stelde haarzelf voor als Professor McGonagall en leidde mij naar een plek toe waar ze alle eerste jaars samen bracht. Ik voelde mij erg vreemd tussen alle kleine en jongeren leerlingen in, en ik werd dan ook angstig en vreemd aangekeken door  de meeste.

Professor McGonagall was een op leeftijd uitziende heks met een streng gezicht dat al vol zat met rimpels. Ze droeg haar bruin met grijs verkleurde haren in een strakke knot op haar hoofd en had een klein brilletje op het puntje van haar neus balanceren. Haar gewaad en heksenhoed hadden de kleur van smaragdgroen.

Professor McGonagall vertelde ons hoe de indelingsceremonie werkte en verzocht ons toen naar de Grote Zaal om gesorteerd te worden in het bij zijn van de rest van de school.