You're Not Sorry [NL]

11O • You're not sorry...

'Ben je klaar?' vroeg Draco mij toen ik na een lange tijd eindelijk de badkamer uitgestapt kwam.
'Waarom zo ongeduldig,' lachte ik terwijl ik mijn kleding recht trok. 'Sinds wanneer heb jij zo'n zin in het avondmaal.'
'Ik wil mijn ouders gewoon niet laten wachten.' mompelde Draco die zenuwachtig met zijn vingers begon te spelen. Fronsend staarde ik de blonde jongen voor een lange tijd aan.
'Is er iets?' vroeg ik hem onzeker terwijl ik voorzichtig zijn kant op liep. Verward keek hij naar mij op en schudde vlug zijn hoofd. 'Weet je het heel zeker?'
'Heel zeker.' lachte hij schamper terwijl hij vlug een nep glimlach opzette.
De hele dag had Draco nog redelijk normaal gereageerd, maar het viel op dat hoe meer het avondmaal naderde, hoe zenuwachtiger en raarder hij begon te doen. Iets zei mij dat hier iets niet klopte.
'Ben je er klaar voor?' vroeg Draco mij ongeduldig. Zijn gezicht stond strakker dan normaal en dat zorgde er alleen maar voor dat ik mij steeds nerveuzer begon te voelen.
'Ja.' zei ik zacht en voelde direct hoe Draco iets ruwer dan gewoonlijk mijn hand beet pakte en mij vervolgens mee trok door de gangen richting de grote eetzaal. Halverwege de gang voelde ik plots hoe een stekende pijn zich in mijn voorhoofd nestelde, gevolgd door een paar stemmen van verscheidene mensen. Ik stopte met lopen en greep met mijn vrije hand naar mijn voorhoofd.
'Gaat het?' Draco zijn bezorgde stem deed mij opkijken en ik knikte vlug toen zijn prachtige ogen de mijne ontmoette.
De stemmen die ik hoorde leken het ene moment heel ver weg, en het volgende moment heel dicht bij. Het was waarschijnlijk één van mijn krachten, maar hoe kon dit? Er was haast niemand in het huis, op Draco, mij en zijn ouders na. Waar kwamen al die stemmen toch vandaan? Uit een visioen? Iemand zijn herinneringen?
Ik schudde die gedachten vlug weg toen we halt hielden voor de grote deur die toegang bood tot de eetzaal. Vragend keek ik op naar Draco die twijfelend voor de deur stond. Niet wetend of hij nou naar binnen moest of niet.
'Audrey, voor we naar binnen gaan,' mompelde hij onzeker terwijl hij zich langzaam tot mij richtte. 'Ik hou van je.'
Overdonderd door zijn plotselinge woorden die nu zo ineens uit het niets kwamen knikte ik enkel terwijl ik hem met verbaasde ogen aan bleef staren. 'Tuurlijk. Ik ook van jou.'
Draco glimlachte warm naar mij en richtte zich toen weer tot de deur. Hij haalde diep adem en opende die toen voor mij zoals een echte heer dat deed. Ik knikte dankbaar naar de blonde jongen terwijl ik hem passeerde. Ik hield plots halt toen ik zag hoe de grote eettafel helemaal vol zat met allemaal mensen.
'Ehm-,' mompelde ik onzeker. 'Storen wij?'
'Nee, natuurlijk niet.' Een vrouw met zwarte pluizige krullen stond op van haar plaats en grijnsde naar mij. Haar tanden waren verrot en haar gezicht was helemaal uitgemergeld en lijkbleek, alsof ze jaren lang vast had gezeten in een gevangenis.
Mijn ogen vergrootte zich toen het tot mij doordrong wie deze vrouw was. Bellatrix Lestrange. Een dooddoener. De zus van Narcissa. Draco zijn tante. En de gene die haar eigen neef, Sirius Black, had vermoord.
Nu pas zag ik wie er wel niet allemaal aan de tafel zaten. Iedereen die er zat waren dooddoeners en ik zag nu pas welk gevreesde man er aan het hoofd van de tafel zat. De man die ik heb zien vechten met Albus Dumbledore. De man die gevreesd werd door iedereen. Lord Voldemort.

De gene die ik dacht te vertrouwen, verraden mij. En er was op dit moment niets wat ik kon voelen. Ik wist niet hoe ik moest reageren en wat ik moest denken. Ik wist niet eens wat ik moest doen of zeggen. Het leek net alsof ik verlamd was. Maar de pijn was er. Het vrat mij van binnen op en er was niets meer ondragelijk dan dit gevoel.
Zoute tranen stroomden geluidloos over mijn bleke wangen. Ik draaide mij langzaam in Draco zijn richting en ik zag de gepijnigde uitdrukking op zijn gezicht. Als het niet net had geleken alsof mijn ingewanden zo juist uit mijn lichaam waren gerukt, had ik zijn pijn nog geloofd. Maar ik geloofde het niet. Niet na alles was hij mij had aangedaan.

'Lucius, alsjeblieft!' De gebroken stem van een vrouw dreunde door het donkere huis. 'Ik vertrouwde je!'
Een vrouw werd mee gesleurd door twee gemaskerde mannen. Dooddoeners. De vrouw probeerde zich met moeite te verzetten, maar het had geen enkel nut. Achter haar volgden nog twee dooddoeners die een bewusteloze man bij zijn armen droegen.
'Waarom Lucius?' Er biggelde tranen over haar wangen.
Een man met lang sneeuwblond haar keek de vrouw voor een lange tijd aan, maar keerde zijn gezicht toen van haar weg. 'Neem haar mee.'
'Ik vertrouwde je!' schreeuwde ze wanhopig terwijl de twee dooddoeners haar mee droegen naar een deur.
'En dat spijt mij.' mompelde de blonde man zacht, maar hard genoeg voor de vrouw om hem te horen.
'Nee, Lucius,' Haar stem klonk nu plots heel kalm en beheerst. 'Het spijt je niet.' En met die laatste woorden verdween ze door de deur heen. En zowel de man als de vrouw wisten beide dat dat de laatste keer zou zijn dat zij elkaar levend hadden gezien of gesproken.

Ik knipperde een paar keer met mijn ogen om het beeld voor mijn ogen weg te krijgen. Ik wist maar al te goed wat die herinnering betekenden. Het waren mijn vader en moeder die werden verraden. Nu wist ik dus over wie Dumbledore het al die tijd had gehad. Wie die persoon was die mijn ouders had verraden. Het was de vader van de jongen om wie ik zoveel gaf. De jongen die ik vertrouwde. En de oude man had zoals gewoonlijk weer altijd gelijk. Want het verleden had zich zojuist herhaald, en er was niets dat ik daar aan kan doen.
'Audrey,' Draco zijn storm grijze ogen die zo vervloekt mooi waren vulden zich met tranen. 'Het spijt mij zo.' Hij wilde mijn arm beet pakken maar ik deed vlug een stap bij hem vandaan terwijl ik hem enkel verwijtend aan kon staren, ogen gevuld met tranen,
'Draco, alsjeblieft,' De woorden kwamen er zo stilletjes uit dat ik er zeker van was dat alleen hij ze kon horen. 'You're not sorry...'

Wordt vervolgd...