You're Not Sorry [NL]

1O7 • You're not sorry...

Nadat ik uitgebreid afscheid had genomen van de Weasley's, Harry en Hermione, nam ik Draco bij zijn uitgestoken arm en keek hem lichtelijk zenuwachtig aan.
'Klaar?' vroeg hij mij terwijl hij in zijn ene hand mijn hutkoffer vast hield en ik in mijn andere hand Ventures hok.
Ik knikte en hield toen mijn adem in zoals ik bij de eerste keer dat ik verdwijnselde ook moest doen. Ik voelde direct hoe een harde ruk vanachter mijn navel kwam en alles om mij heen begon te draaien. Ik kneep mijn ogen stijf dicht en hield Venture haar hok stevig vast. Uiteindelijk voelde ik na iets wat een eeuwigheid duurde mijn voeten in contact komen met de vertrouwde grond.
'We zijn er.' glimlachte Draco naar mij die even naar mij omkeek. Ik hoorde hem zachtjes lachen toen hij mijn groene gezicht zag, want ik was overduidelijk misselijk.
'Hoe kan het eigenlijk dat jij kunt verdwijnselen buiten school? We mogen toch geen magie gebruiken?' vroeg ik de blonde jongen toen ik de inhoud van mijn maag had weten te onderdrukken.
'Dat klopt, maar ik ben deze zomer zeventien geworden.' grijnsde Draco zelfvoldaan. 'Mijn merkteken is dus verdwenen. Ik kan nu toveren buiten school en niemand die het weet.'
'Je was jarig?!' Er klonk iets van verwijting in mijn stem. 'Waarom heb je mij niets verteld?'
Draco haalde zijn schouders op. 'Ik ben niet zo'n fan van mijn eigen verjaardag. Er gebeurt toch niet veel bijzonders op die dag.'
Ik wilde mijn mond openen om iets te zeggen, maar Draco pakte mij bij mijn schouders beet en draaide mij richting een reusachtig huis.
'Wow...' mompelde ik terwijl ik het huis met grote ogen bekeek. Je kon het eigenlijk niet eens een huis noemen. Het was eerder een kasteel. 'Woon jij hier?'
'Uh-huh.' grinnikte Draco die geamuseerd naar mijn gezicht staarde. 'Bevalt het je?'
'Dray, het huis is gigantisch!' Ik scheurde mijn blik los van het reusachtige huis en keek toen naar de bomen die allemaal bijna net zo groot als het huis waren. Het land dat nog om het huis heen stond was nog groter dan 20 voetbalvelden bij elkaar.
'Kom, laten we naar binnen gaan. Mijn ouders kunnen niet wachten om je weer te zien!' zei Draco opgewekt die mij aan mijn hand meetrok richting de voordeur. Hij hield de deur voor mij open als een echte heer en grijnsde toen zelfvoldaan toen hij de rode blosjes op mijn wangen opmerkte.
Eenmaal binnen werd ik nog meer verrast door de aanblik van het huis. Het huis was van binnen net zo reusachtig als van buiten en alles wat in het huis stond was antiek. Het leek nu nog meer op een kasteel die je vaak in sprookjes zag. Het huis was adembenemend, en ik stond nu enkel in de gang. Ik was dan ook erg nieuwsgierig naar de rest van het huis, al vreesde ik dat zelfs twee weken niet genoeg zou zijn om dit gigantische landhuis te bekijken van top tot teen.
Draco liet mijn hutkoffer op de grond zakken en nam toen Venture van mij aan die hij naast mijn hutkoffer plaatste. 'Ik ben thuis!' riep hij en binnen enkelen seconden verscheen er een huiself.
'Welkom thuis, meneer.' piepte de huiself die diep voor hem boog en lichtjes trilde.
'Ik wil dat je deze spullen naar de gastenkamer brengt. De gene die we klaar hebben gemaakt voor Audrey.' zei Draco bot. De huiself knikte uitbundig waardoor zijn te grote oren op en neer flapte.
'Oh nee, dat hoeft niet. Ik breng ze anders zelf wel.' zei ik vlug en liep naar mijn hutkoffer toe die ik vlug oppakte, samen met Venture haar hok.
'Dat is heus niet nodig.' glimlachte Draco warm naar mij. Hij pakte mijn hutkoffer uit mijn handen en duwde die iets te ruw in de huiself zijn handen. De huiself begon gevaarlijk te wankelen onder het gewicht van de hutkoffer en deed moeite om niet om te vallen.
'Laat Venture maar hier, zij wordt ook naar je kamer gebracht.' verzekerde Draco mij die ook Venture haar hok uit mijn handen nam en voorzichtig op de grond plaatste. 'Ik weet zeker dat ze het naar haar zin zult hebben in jouw kamer. Ik heb ervoor gezorgd dat er wat leuke krabpalen kwamen te staan.'
'Oh Draco, dat had echt niet gehoeven.' zei ik hem maar kon het niet laten om toch breed te glimlachen. Het was toch ook een schat van een jongen, ook al was hij tegen zijn huiself niet zo vriendelijk.
'Kom mee.' Draco pakte opnieuw mijn hand vast en trok mij mee door de lange gang. 'Mijn ouders zijn vast dol blij om je weer te zien!'