You're Not Sorry [NL]

O95 • You're not sorry...

'Het is geweldig om eindelijk van al dat leren af te zijn!' zei Ron opgewekt terwijl we over het terrein van Hogwarts liepen. We kwamen net terug van The Three Broomsticks.
'Daar ben ik het helemaal met je eens.' lachte ik en keek even om naar Hermione die ook een glimlach niet kon onderdrukken.
'Ook ik moet toegeven dat het inderdaad fijn is om van al dat gestres af te zijn.'
'Dat is nog zacht uitgedrukt, Hermione.' zei Harry. 'Het was gewoon een marteling.'
Ron knikte instemmend met zijn beste vriend. 'Ik had nog liever een hele week les van Snape gehad dan al dat leren voor al die idiote examens.'
'Jongens, we zijn er nu gelukkig van af.' kwam ik er tussen. 'Dus het is niet nodig om er nog over door te piekeren. We hebben zelfs onze uitslagen al.'
Ik zag hoe Harry plots naar zijn voorhoofd greep en op zijn knieën viel.
'Harry!' Ik wilde naar hem toe snellen maar een stekende pijn die door mijn eigen slapen schoot zorgde ervoor dat ook ik op mijn knieën neerviel.

Sirius zijn gezicht was lijkbleek en zat vol blauwe plekken en schrammen. Zijn zwarte haren hingen futloos langs zijn gezicht. Hij stond in een ronde kamer die ik niet kende en zijn handen waren achter op zijn rug vastgebonden.
'Ik heb die profetie nodig!' De kille, duistere stem bezorgde rillingen op mijn rug. Het klonk alsof de stem van mij afkomstig was.
'Dan zou je mij toch echt moeten vermoorden.' spuugde Sirius de woorden uit. Hij keek woedend in mijn richting.
'Oh, dat zal ik zeker. Maar eerst zul jij het aan mij geven.'
Een felle lichtstraal trof Sirius die het begon uit te schreeuwen van de pijn.

Het beeld verdween voor mijn ogen en ik hapte geschrokken naar adem toen ik het bezorgde gezicht van Hermione voor mij zag. Harry die een meter verderop op zijn knieën zat leek ook te ontwaken van zijn gedachten en staarde mij voor enkele seconden doordringend aan.
'Sirius.' zei hij enkel en sprong toen op van de grond. Ik wist was hij bedoelde, ik wist het maar al te goed. Dit was precies zo'n zelfde aanblik geweest zoals bij Arthur Weasley toen hij werd aangevallen. Sirius was dus echt in gevaar!

'Harry, weet je het zeker?' vroeg Hermione hem toen we met zijn vieren de trappen op snelde.
'Ik weet het zeker! Het was precies het zelfde zoals met Mr. Weasley.' Hij klonk buiten adem. 'Sirius heeft gezegd dat Voldemort naar iets opzoek was. Iets wat hij de vorige keer niet had en het is in het Departement van Mystificatie!'
'Harry luister nou, alsjeblieft!' Alle drie hielden we halt en keken we Hermione aan. 'Wat nou als het Voldemort zijn bedoeling was? Dat jij dit zag? Wat nou als hij Sirius alleen maar gebruikt om bij jou te komen?'
'En wat als dat het niet is? Moet ik hem dan gewoon dood laten gaan?' Harry zijn pijn stroomde door mijn aderen. 'Hermione, hij is de enige familie die ik nog over heb.'
Hermione en Ron keken elkaar voor een lange tijd aan en knikte toen beide. 'Goed, wat moeten we doen?' vroeg Ron en keek mij en Harry vragend aan.
'We moeten een Tovenaarshaard gebruiken.' zei ik en keek even naar Harry.
'Maar alle haarden zijn afgesloten.' fronste Hermione.
'Niet allemaal...' Harry keek even naar mij en ik begreep direct welke hij bedoelde.
'Umbridge.' zeiden we tegelijk en zonder er nog bij na te denken holde we richting haar kantoor.