You're Not Sorry [NL]

O5O • You're not sorry...

'Waar heb ik dit bezoek wel niet aan te danken?' vroeg Professor Dumbledore toen Harry en ik voor zijn bureau plaats hadden genomen.
Harry keek mij aan en keek toen weer naar Professor Dumbledore. 'Het gaat om Audrey.'
Dumbledore vestigde nieuwsgierig zijn ogen op mij. Ik begon ongemakkelijk op mijn stoel heen en weer te wippen terwijl Harry verder ging met zijn verhaal.
'Vorige keer toen Audrey en ik buiten waren zag ze plots iets merkwaardigs.' begon Harry. 'Iets wat ik niet kon zien.'
'Zij zag iets wat jij niet kon zien?' vroeg Dumbledore Harry die enkel knikte. 'En wat zag je wel niet precies, Audrey.' Dumbledore vestigde zijn doordringende blik nu weer op mij.
'Ik zag een meisje en een jongen.' zei ik onzeker. 'Harry en ik waren aan het lopen en ineens rende er een meisje en een jongen ons bijna omver. Ze rende richting het meer en ineens waren zij uit het niets verdwenen.'
Dumbledore keek mij bedenkelijk aan. Hij vouwde zijn handen in elkaar en liet zijn kin er op steunen.
'Heeft dit misschien iets met mijn krachten te maken, Professor?' vroeg ik de man.
Dumbledore keek mij enkel aan en knikte toen. 'Dit heeft inderdaad iets met jouw krachten te maken.' bekende hij. 'Zijn er misschien nog meer dingen die jou de laatste tijd zijn opgevallen?'
Ik beet twijfelend op mijn onderlip en knikte toen. 'Ja, ik heb een tijdje geleden heel raar gedroomd.'
'Wat heb je gedroomd?' vroeg Dumbledore mij.
'Ik droomde over een lange, donkere gang met vele deuren.' Ik probeerde het beeld van mijn droom naar boven te halen terwijl ik het beschreef. 'Aan het einde van de gang was er een lichtpunt, een soort kamer. Ik probeerde de kamer te bereiken maar ik kwam echter niet dichterbij.'
'En ik heb precies dezelfde droom gehad.' zei Harry.
'Goed dan.' begon Dumbledore. 'Het wordt tijd dat ik nu een onderdeel van jouw krachten bekend ga maken.'
Harry en ik leunde onwillekeurig naar voren en keken de oude man nieuwsgierig en gretig aan. Eindelijk, na zo'n lange tijd kwam ik dan toch ietsover mijn krachten te weten.
'Jij bezit een kracht die het verleden en de toekomst kan weergeven.' Dumbledore keek mij strak aan. 'Dit kan zich in dromen verwerken of spontaan opkomen.'
Ik knipperde verdwaasd met mijn ogen en keek toen even naar Harry die de man schaapachtig aanstaarde.
'Ook kan jij herinnering zien die op een bepaalde plek zijn gebeurt.'
'Wat bedoelt u, Professor?' Ik staarde de man verward aan. Ik had echt geen idee waar hij het overhad.
'Net als met het meisje en de jongen bij het meer.' Dumbledore glimlacht naar mij. 'Je kent de beide mensen niet, maar het is een herinnering die zich op die plek heeft plaats gevonden en daar voort leeft.'
'Dus, ik kan eigenlijk alle gebeurtenissen van elke plek zien?' vroeg ik de man verward.
Dumbledore knikte. 'Dat is inderdaad mogelijk. Maar je moet dit onder controle zien te krijgen. Na een tijdje zul je merken dat je gaven alleen maar sterker en sterker worden' legde Dumbledore uit. 'Het kan dus heel frustrerend worden als je continue herinneringen ziet.'
'Kan ik ook herinnering van iemand zien wanneer ik naar die persoon kijk?' vroeg ik Dumbledore uit het niets. Ik moest denken aan de flashback die ik had gezien toen ik Draco zijn vader had aangekeken.
Dumbledore knikte. 'Dat is zeker mogelijk.'
'Kan ik ook mensen hun gedachten lezen?' Ik had het er al uitgefloept voor ik er erg in had. Ik kon mij nog heel goed herinneren hoe ik Draco kon horen denken, maar ik had daar daarna nooit meer last van gehad.
Dumbledore staarde mij voor een lange tijd aan. 'Ja, jij hebt het vermogen om iemand te kunnen horen denken.'
'Maar dat kan toch ook met een spreuk?' vroeg Harry.
'Niet echt.' gaf Dumbledore eerlijk toe. 'Er is geen spreuk die iemand zijn gedachten laten horen. Maar er is wel een spreuk die toegang biedt tot iemand zijn herinneringen en geheimen.'
'Oh, dus zo heel speciaal is mijn gaven dan toch niet?' Er klonk iets van opluchting in mijn stem.
'Ja zeker wel. Jouw vermogen om iemand zijn herinneringen of gedachten in te zien is niet af te weren. De spreuk daarvan is echter wel af te weren en de indringer verraad echter dat hij toegang probeert te krijgen tot iemand zijn herinneringen.'
Ik voelde hoofdpijn opkomen. Vermoeid liet ik mijn hoofd in mijn handen zakken en kneep ik mijn ogen dicht.
'Deze gaven, die u mij nu verteld heeft.' zei ik. 'Dit is zeker nog niet alles?'
'Nee, ik ben bang van niet.' zuchtte Professor Dumbledore. 'Er zijn nog vele andere dingen waar jij achter moet zien te komen. Lord Voldemort wilde jouw moeder echt niet vanwege het vermogen om iemand te kunnen horen denken.'
'Zijn mijn andere gaven groter dan dit?' vroeg ik de man zonder op te kijken van mijn handen.
'Groter, krachtiger en slopender.' bekende Dumbledore.
Ik liet een gefrustreerde zucht horen.
'Het komt allemaal wel goed.' probeerde Harry mij gerust te stellen. Hij plaatste een hand op mijn rug en wreef er bemoedigend over heen. 'Ik zal er voor je zijn om je te helpen. Dat beloof ik.'